Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Ο θυμός (ή και η οργή) είναι απολύτως φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα. Σε ορισμένες στιγμές θα έλεγα πως είναι και αναγκαίος προκειμένου να γίνει απολύτως κατανοητή η επιθυμία μας για κάτι που δεν μας αρέσει, που μας πληγώνει, που μας φταίει, κάτι που πρέπει να αλλάξει. Αλίμονο μας εάν δεν θυμώναμε.
Όσο φυσιολογικά ανθρώπινο είναι το συναίσθημα του θυμού, άλλο τόσο δεν παύει όμως να είναι τμήμα της συνολικότερης ανθρώπινης φύσης που περικλείει και την βούληση και την κρίση.
Γι’ αυτό και ο θυμός και μόνο (το συναίσθημά του για να ήμαστε ακριβείς) θεωρείται κακός σύμβουλος όταν πρόκειται να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις είτε σε προσωπικό είτε σε γενικότερο επίπεδο.
Για να έλθουμε στα δικά μας: Ο θυμός που το τελευταίο διάστημα κυριαρχεί σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας ξεχωριστά είναι ό,τι πιο φυσιολογικό μπορεί να συμβεί μετά την σιδηροδρομική τραγωδία (να το πω έγκλημα) των Τεμπών. Είναι υγιές σε μια συγκροτημένη κοινωνία να είναι θυμωμένη για τα όσα κακώς κείμενα οδήγησαν στον άδικο χαμό 57 συνανθρώπους μας, κυρίως νέους.
Ακόμη πιο υγιείς είναι και οι δημοσκοπικές μετρήσεις των ημερών που δείχνουν το κυβερνόν κόμμα να καταγράφει σοβαρές απώλειες. Όσα ελαφρυντικά και να επικαλεστεί οποιοσδήποτε δεν είναι ικανά να αλλοιώσουν έστω και στο ελάχιστο τις ευθύνες των νυν κυβερνώντων. Εάν το παρασιτικό και αναξιοκρατικό σύστημα επιβίωνε εδώ και δεκαετίες στις σιδηροδρομικές μεταφορές (όπως και σε πολλούς ακόμη τομείς), ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του είχε τέσσερα χρόνια να το ανατρέψει ή τουλάχιστον να το θέσει προς την σωστή τροχιά.
Δεν το έκανε (όπως διαπιστώνουμε εκ του θλιβερού αποτελέσματος) και το χρεώνεται.
Έρχεται όμως (κυριολεκτικώς), η ώρα των αποφάσεων και των κρίσεων, καθώς σε δύο πάνω-κάτω μήνες θα κληθούμε να επιλέξουμε. Προφανέστατα η τραγωδία θα είναι συνιστώσα και θα βρίσκεται στην σκέψη όλων όσων θα προσέλθουν στις κάλπες, στοιχείο που δεν συμπεριλαμβάνονταν μέχρι και πριν ένα μήνα. Δεν θα έχει ξεχαστεί, όπως είναι και το αίτημα των χιλιάδων διαδηλωτών σε όλη την χώρα.
Ελπίζω το κριτήριο που θα υπερισχύσει όσον αφορά την επιλογή μας να μην επικαλύπτεται από τον θυμό, αλλά η όσο το δυνατόν αποκρυσταλλωμένη γνώμη μας για το ποιος ή ποιοι είναι διατεθειμένοι και ικανοί να απαγκιστρώσουν την χώρα και την κοινωνία από αγκυλώσεις και στρεβλώσεις που μας οδήγησαν στα Τέμπη.
Δεν είναι εύκολο. Ομολογώ.
Εκείνο όμως που γνωρίζω πολύ καλά είναι πως ο δρόμος του θυμού όχι μόνο δεν θα μας οδηγήσει σε ορθολογικές ή διορθωτικές αποφάσεις, αλλά και σε ακόμη χειρότερες καταστροφές.
Γιατί ήδη ο δρόμος του θυμού (και όσων τον επικαλούνται) έστειλε τον Γιάνη Βαρουφάκη με κάταγμα και νάρθηκα στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, μετά την επίθεση που δέχθηκε στα Εξάρχεια από παρέα “αναρχικών” και τον Δημήτρη Βίτσα προπηλακισμένο από αντίστοιχη ομάδα που διοργάνωνε συγκέντρωση για τα Τέμπη στο Ίλιον.
Υ.Γ.: Οι τραμπουκικές επιθέσεις σε πολιτικά πρόσωπα είναι ούτως ή άλλως καταδικαστέες, ανεξαρτήτως της περιρρέουσας βαριάς ατμόσφαιρας. Ας (ξανα)θυμηθούμε τον Βολταίρο…
