(Το φαινόμενο Μαραντόνα, η ταπεινότητα του Αλέξιου και ο εθελοντισμός του Σάκη Παπαδόπουλου)
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν υπάρχει πια. Το λάδι ,από το κανδήλι της ζωής του, τέλειωσε αρκετά πρόωρα και με σημαντική την προσωπική του ευθύνη.
Ο άνθρωπος που λατρεύτηκε και λατρεύεται, όσο λίγοι, στον κόσμο, είχε αυτό τον άδοξο τέλος.
Τον άνθρωπο που η φύση τον προίκισε μ’ ένα σπάνιο ταλέντο, αλλά πίστεψε ότι μπορεί να σηκωθεί πάνω από τον πραγματικό-βιολογικό του κόσμο, ο άνθρωπος που πίστεψε ότι μπορεί να γίνει Υπεράνθρωπος. Ο άνθρωπος που πίστεψε ή τον έκαναν να πιστέψει ότι θα γινόταν βασιλιάς, ότι το χέρι του μπορεί να γίνει το χέρι του Θεού.
Υπήρξαν κι άλλοι σημαντικοί ποδοσφαιριστές (ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μπεκεμπάουερ, ο Χατζηπαναγής…) ισάξιοί του ή πολύ κοντά σ’ αυτόν, που δεν δοξάστηκαν ή δοξάζονται όπως ο Μαραντόνα.
Τελικά τι ήταν αυτό, ποιο ήταν το κλικ, που έσπρωξε τον πολύφερνο κόσμο της επικοινωνίας, να κατασκευάσει το φαινόμενο Μαραντόνα. Ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα, ένα υπερβατικό Εγώ, που έπεσε βαρύ κι ασήκωτο πάνω στο Ανθρώπινο Εγώ του, που του τσάκισε τ’ ανθρώπινα φτερά του. Γιατί καμία επικοινωνιακή ασυλία, που κατά περίεργο τρόπο εξασφάλιζε, δεν μπορούσε να γεμίσει το έλλειμμα εσωτερικότητας, το πολιτισμικό έλλειμμα του Ντιέγκο. Κι όταν η επικοινωνιακή φούσκα, μετέτρεψε το βρώμικο γκολ-χέρι σε χέρι του θεού, ακόμη κάποιοι ψάχνονται, που βρίσκεται το ευ αγωνίζεσθαι του μεγάλου μπαλαδόρου.
Ήταν άραγε όλα αυτά, που προσγείωσαν με πάταγο, το φαντασιακό φαινόμενο, στον κόσμο των ψυχοτρόπων, στον κόσμο της εξάρτησης; Ή μήπως τελικά ο Μαραντόνα δεν αγαπήθηκε μόνο ως γητευτής της θεάς του ποδοσφαίρου, αλλά κυρίως για τα ατελείωτα πάθη του;
Το σίγουρο πάντως και διαχρονικό που παραμένει είναι η ροπή των ΜΜΕ προς την υπερβολή και την μυθοπλασία.
Άβυσσος -κατά Καζαντζάκη- η ψυχή τού ανθρώπου… αλλά και της κοινωνίας!
ΥΓ1: Πολύ φτωχότερη έγινε, η Ορθόδοξη κοινωνία των Τρικάλων, από την απώλεια του Μακαριστού πλέον, Κυρού Αλέξιου, πρ. Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών.
Με τη στάση Ζωής Του, δίδαξε καλοσύνη, μετριοπάθεια, ανοχή και κατανόηση. Αλλά κυρίως διακόνησε το Ύψιστο Αξίωμά του με ασυνήθιστη ταπεινότητα.
Αιωνία Του η Μνήμη.
ΥΓ2: Προς τον αγαπητόν φίλο Σάκη Παπαδόπουλο.
Και Συ τέκνον Βρούτε! Πόσο δύσκολο είναι τελικά ν’ αντισταθείς στον Λαϊκισμό;
Παραφράζοντας το ρηθέν-αλλοίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες, σε αλλοίμονο στο ΕΣΥ που έχει ανάγκη από εθελοντές, γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να το στελεχώσουν-πιστεύω ότι η Δημοκρατία (με τη διάκριση Εξουσιών – Ρόλων) σε όρισε εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο, κι όχι ολίγον απ’ όλα, στα θολά νερά και στη σύγχυση που ψαρεύει ο Λαϊκισμός.
Από την εφημερίδα ΔΙΑΛΟΓΟΣ την 14η Δεκεμβρίου 2020
