Παρουσιάστηκε στο Μουσείο Τσιτσάνη το βιβλίο του Χρίστου Παπαναστασίου
Της Αφροδίτης Νανάκη
Δεν το κρύβω πως ήμουν αρνητικά διακείμενη παρακολουθώντας όλες αυτές τις βιβλιοπαρουσιάσεις που γίνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στα Τρίκαλα και όχι μόνο. Μέχρι που διάβασα ένα άρθρο του παλιού προέδρου της ΟΛΜΕ Ν. Τσούλια με τίτλο «Γιατί να μην γράφουμε όλοι βιβλία;» και άλλαξα ριζικά άποψη για την δίχως προηγούμενο μεγάλη βιβλιοπαραγωγή.
«Καθένας μας έχει ένα πολύ μεγάλο μέρος σκέψεων και ιδεών, που δεν εξιστορείται πουθενά και σε κανέναν-σημείωνε μεταξύ άλλων ο αρθρογράφος …Ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ουσίας χάνεται στις σκοτεινές αβύσσους της λήθης, χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα ύπαρξης, η δυνατότητα να παίξει στη σύγκρουση καταστροφής / δημιουργίας, η δυνατότητα να είναι παρόν στο παιχνίδι της μνήμης.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι θα πρέπει να γράφουν διαθήκες περιουσιακών στοιχείων (τόσο λεπτομερείς και εν τούτοις πάντα σημείο έριδων) και να μη γράφουν την πνευματική τους παρακαταθήκη σε ένα βιβλίο (ή σε κάποια χαρτιά), αυτά που δεν πρόλαβαν να πουν ή να κάνουν ή αυτά που δεν τόλμησαν ή αυτά που θα έπρεπε να κάνουν ή να εξομολογηθούν τους φόβους τους».
Με αυτές τις σκέψεις πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου «Τα πιο όμορφα λόγια αγάπης» του φίλου και πρώην συναδέλφου δημοσιογράφου, νυν δικαστικού υπαλλήλου Χρίστου Παπαναστασίου, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο Μουσείο Τσιτσάνη.
Δεν ξέρω τι περιουσιακά στοιχεία θα αφήσει ο Χρίστος στα δύο του παιδιά, σίγουρα όμως η πνευματική του παρακαταθήκη που έχει συσσωρεύσει σ’ αυτό το βιβλίο, είναι πολύ μεγαλύτερης αξίας.
Υπαρξιακοί προβληματισμοί για την αγάπη, την ευτυχία, το άγχος του θανάτου, την αποδοχή του διαφορετικού, τη σωστή διαχείριση της ελευθερίας, τους κανόνες της ζωής, τη μοναδικότητα και την αξία του κάθε ανθρώπου, αναλύονται εν είδει παραμυθιού. Δώδεκα για την ακρίβεια. Με τον συγγραφέα να μην δίνει συμβουλές, αλλά να οδηγεί τον αναγνώστη μέσα από τη δική του θέαση και σκέψη σε συμπεράσματα για τη ζωή, που μας βοηθούν να χαράξουμε την πορεία μας βάσει των προσωπικών μας επιλογών.
Δώδεκα παραμύθια όπου:
– ο λύκος και το τρίτο γουρουνάκι γίνονται τελικά φίλοι γιατί η ζωή του ενός δέθηκε με τη ζωή του άλλου μέσα από τον συγκλονιστικό αγώνα αμφότερων για επιβίωση
-το μυρμήγκι επιλέγει να ρισκάρει και να ταξιδέψει μέσα στο ποτάμι και πάνω σε ένα πλατανόφυλλο γνωρίζοντας ανθρώπους και γεμίζοντας εμπειρίες, αντί να βλέπει αδιάφορα από μια όχθη το νερό να κυλάει μπροστά του
-η πριγκίπισσα επέλεξε να παντρευτεί τον φτωχό νεαρό γιατί της είπε τα πιο όμορφα λόγια αγάπης
-η Κοχάρ το αστεράκι ψηφίστηκε παμψηφεί ως ο νέος ήλιος επειδή αναγνωρίστηκε η αξιέπαινη στάση της να ζει για τους άλλους και όχι για τον εαυτό της
-η βασίλισσα ευτυχία όρισε την μελαγχολία ως το συναίσθημα που μπορεί να δείχνει το δρόμο στους ανθρώπους αφού μόνο αυτή φέρνει μια ανείπωτη ηρεμία στην ψυχή
-το μπαλόνι αλλάζει τελικά γνώμη και αντί για να πετάξει ψηλά, επιλέγει να παραμείνει δεμένο στο παιδικό χεράκι γιατί αντιλαμβάνεται πως «η χαρά διαρκεί περισσότερο όταν τη μοιράζεσαι»
-το φάντασμα της Αρετούλας βρήκε ησυχία όταν έμαθε πόσο σημαντική είναι η αυθεντική και η χωρίς ανταλλάγματα αγάπη
-ο μικρός Ηρακλής μαθαίνει από τον γαϊδαράκο του τον Τίμο τους κανόνες του ταξιδιού της ζωής που “όλοι πρέπει να τηρούμε για να φθάσουμε σώοι και αβλαβείς στον προορισμό μας”
-οι ελιές μαθαίνουν πως “η καλύτερη ζωή βρίσκεται πάντα μέσα μας και χρειάζονται οι μυλόπετρες από ένα λιοτρίβι για να την βγάλουν”
-ο βασιλιάς χρόνος αθέτησε την υπόσχεση που έδωσε στον τσαγκάρη αφού κάποια πράγματα από γεννησιμιού τους είναι καταδικασμένα να ξεχαστούν όπως οι εφήμεροι έρωτες
-ένας ξένος έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα στους ανθρώπους που ζούσαν μέσα σε μεγάλη έχθρα λόγω των διαφορετικών απόψεων και πεποιθήσεών τους, θυσιάζοντας τον εαυτό του γιατί “δεν γίνεται τίποτα χωρίς θυσία”
-και ο Νικολός έμαθε απ’ τις πυγολαμπίδες την αξία της μελαγχολίας που φέρνει στην ψυχή τη γαλήνη…
Την παρουσίαση του βιβλίου (έγινε σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Παπαγιάννη) έκαναν οι δημοσιογράφοι Κώστας Τόλης και Γιώργος Παπαγεωργόπουλος, αποσπάσματα διάβασε η Άννα Παλαιοδήμου ενώ η Κοχαρίκ Κασαρτζιάν και ο Σωτήρης Γεωργομάνος χόρεψαν στα σύντομα μουσικά διαλείμματα.
