Σημαντική και συγκινητική ήταν η εκδήλωση για την συμπλήρωση 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, την μεγάλη αυτή τραγωδία του Ελληνικού έθνους, που πραγματοποίησε το απόγευμα του Σαββάτου στην αίθουσα του Δημοτικού κινηματογράφου του Μύλου Ματσόπουλου η Εύξεινος Λέσχη Τρικάλων υπό την αιγίδα της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων και του Δήμου Τρικκαίων.
Για τα αίτια της Μικρασιατικής Καταστροφής μίλησε ο Διδάκτωρ Ιστορίας κ. Βλάσης Αγτζίδης αναφέροντας: «Πρέπει να δώσουμε κάποιες απαντήσεις γιατί συνέβη αυτή η τραγωδία, απαντήσεις που δεν θα έχουν μόνο ηθική αξία αλλά και μια άμεση αξία γιατί όταν βλέπουμε αυτές τις δηλώσεις των Τούρκων για αναθεωρητισμό, επιθετικότητα και απειλές πρέπει να ξέρουμε ότι είναι άμεσο αποτέλεσμα εκείνης της ελληνικής ήττας. Την Μικρασιατική Καταστροφή συνεχίζουμε να την πληρώνουμε, απλά δεν έχουμε καταλάβει γιατί ηττηθήκαμε και δεν το έχουμε καταλάβει διότι ηττηθήκαμε μέσω των τρομακτικών λαθών που κάναμε εμείς οι ίδιοι. Ήταν μια εποχή εθνικού διχασμού, μια σύγκρουση που αποδυνάμωσε τη δική μας στρατηγική αντίληψη και μας οδήγησε σε μια τρομακτική καταστροφή. Τα μεγάλα θύματα ήταν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δηλ. Πόντιοι, Μικρασιάτες, Ανατολικοθρακιώτες. Πριν την έναρξη των μεγάλων γεγονότων το 1914 οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν 2,2 εκατομμύρια. Σήμερα ξέρουμε ότι οι αγνοούμενοί μας από όλη αυτή την περίοδο είναι 780 χιλιάδες. Είναι τεράστιο το νούμερο αν αναλογιστούμε ότι εκείνη την εποχή οι Έλληνες στην κυρίως Ελλάδα ήταν 4,5 εκατομμύρια. Άρα καταλαβαίνουμε πόσο εκείνη η εποχή ήταν διαφορετική από τη σημερινή και πόσο ακριβώς το ότι δεν επιλύθηκε με έναν ορθό τρόπο όλο το Ανατολικό ζήτημα μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οδήγησε στη σημερινή ανισορροπία».
Από την πλευρά του ο Διδάκτωρ Ιστορίας κ. Θεοδόσης Κυριακίδης μίλησε για την έλευση των προσφύγων του 1922 σημειώνοντας: «Πρώτα έχουμε την έλευσή τους, την άμεση περίθαλψη των αναγκών τους και εκεί έχουμε μια δραστηριοποίηση της ελληνικής πολιτείας προσπαθώντας να τους περισυλλέξει, να τους απολυμάνει και μετά να τους απομονώσει σε μια περίοδο καραντίνας. Μετά είχαμε την προσπάθεια να τους διοχετεύσει στα ενδότερα της χώρας όπου θα τους εγκαταστήσει σε διάφορες περιοχές, έχουμε την αστική και αγροτική αποκατάστασή τους και σημαντική είναι τα πρώτα χρόνια η περίθαλψή τους από το Υπουργείο Προνοίας αλλά πολύ σύντομα καταλαβαίνει η ελληνική πολιτεία ότι αυτός ο όγκος των προσφύγων δεν είναι διαχειρίσιμος μόνο από το ελληνικό κράτος, ζητάει διεθνή βοήθεια και πράγματι δημιουργείται η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, μια διεθνής επιτροπή που παίρνει δυο μεγάλα δάνεια και σιγά σιγά οι πρόσφυγες εντάσσονται στην ελληνική κοινωνία».
Τέλος, η συνταξιούχος εκπαιδευτικός κα Μαρία Ηλιάδου αναφέρθηκε στους πρόσφυγες στα Τρίκαλα μέσα από αποσπάσματα από το βιβλίο του κ. Θύμιου Λώλη (παρουσία του ίδιου του συγγραφέα) υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Οι καλές προθέσεις της πολιτείας να στεγάσει σε ιδιόκτητα σπίτια όλους τους πρόσφυγες δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν αμέσως, κυρίως για λόγους οικονομικούς. Ο προσφυγικός συνοικισμός, στην περιοχή δίπλα από τους νέους τότε στρατώνες πήρε υπόσταση μετά από 4 χρόνια. Ο συνοικισμός με τα μικρά όμορφα σπίτια, τις καθαρές γεμάτες λουλούδια αυλές. Με τα καφενεία και τις ταβέρνες θύμιζε τις παλιές γειτονιές τους. Έφεραν μαζί τους στη νέα τους πατρίδα τα ήθη, τα έθιμα, την μουσική, τους χορούς, τα τραγούδια, τις γεύσεις της Ανατολής, τον πολιτισμό τους».
