Με αφορμή μια δήλωση του Αντώνη Λιάκου
Ας κρατήσουν οι Χοροί! Κι είναι πολλοί και δύσκολοι πανάθεμά τους -με ευαίσθητες κι απρόβλεπτες ισορροπίες, ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό, την ελευθερία και τον αυταρχισμό της εξουσίας, το ανθρώπινο και το απάνθρωπο -που ξεσήκωσαν τους Δαίμονες μέσα μου, σ’ ένα τρελό χορό σκέψεων και ιδεών. Στην Εποχή που χορεύουμε με τον κορονοϊό (κατά Κώστα Γουργουλιάνη, ο καθένας μας ελπίζει να μην χορέψει και ταγκό!), ένας προστατευτικός φιλοκυβερνητικός χορός κατέκλυσε το Δημόσιο Λόγο. Ετερόκλητη χορωδία (φιλοκυβερνητικών-από τη λίστα Πέτσα, κι όχι μόνο-και αντικειμενικών αναλυτών!!) συνυπογράφει μια θεσμική διαστροφή της 4ης εξουσίας, που οιονεί αντιεξουσιαστική και αντικυβερνητική, μεταμορφώνεται σε θεραπαινίδα της εξουσίας, σε πρωτοφανή έκταση για τα Μεταπολιτευτικά χρόνια.
Είναι αυτή η διαστροφή-άκομψη και ύπουλη για τη Δημοκρατία και την ελευθερία της σκέψης-είναι ο καθωσπρεπισμός, είναι η βία και πόσο μπορεί να είναι αποδεκτή σε Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Χώρα, που με βασανίζουν ,με αφορμή τη δήλωση για την φωτιά στη Μόρια του Ιστορικού και πρώην πανεπιστημιακού Αντώνη Λιάκου, και τον δημόσιο λιθοβολισμό που υφίσταται, γιατί τόλμησε να ομολογήσει για τον καθωσπρεπισμό μας το ανομολόγητο. Και τι είπε ο εικονοκλάστης κι αθεόφοβος κ. Λιάκος; «Αν ήμουν 16-17 χρονών, κι είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε Ευρωπαϊκή Γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα». Ακραίο, απάνθρωπο, παράνομο, άφρον(από Χρυσοχοΐδη μεριά); Όλα μπορεί να τα αποδεχθεί, αλλά και να τα αμφισβητήσει κανείς!.Γιατί πέρα από το ακραίο και απευκταίο γεγονός της φωτιάς στη Μόρια, υπάρχουν και οι ακραίες καταστάσεις και οι επώδυνες για τον Πολιτισμό μας αιτίες στην κόλαση της Μόριας.
Υπάρχουν ζωντανά σώματα που κουβαλούν άδειες ψυχές, χωρίς συμπόνοια και υπομονή, χωρίς κυρίως ελπίδα, από τα χίλια μύρια κύματα που πέρασε ο καθένας στο απάνθρωπο οδοιπορικό του, μέχρι τη Μόρια. Και για να θυμηθούμε τον Σεφέρη στον «Τελευταίο Σταθμό: …όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου, τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια, δοκίμασε να την αλλάξεις δεν μπορείς…. η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει…».Κι όπως μας έλεγε ο Κικέρων (για να μην ξεχνάμε τον νομικό μας πολιτισμό) «οι αιτίες των γεγονότων είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσες από τα ίδια τα γεγονότα, κι όπως τεκμηρίωσε η Hannah Arendt στην κοινοτοπία του κακού, «το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε κάτω από ποιές συνθήκες, ποιες κοινωνικές συνθήκες, μπορεί κι ένας συνηθισμένος άνθρωπος να γίνει σαδιστής και δολοφόνος». Πολλώ δε μάλλον, θα συμπλήρωνα, πρόσφυγες -παιδιά στη Μόρια ή συνταξιούχοι πανεπιστημιακοί που επιστρέφουν στα 17ά τους!
Εξιστορώ, όλα αυτά, για να θυμηθούμε κάποια αυτονόητα. Κι από το θάνατο ακόμα πιο σκληρή είναι η προσφυγιά, στιχουργεί ο Πυθαγόρας, και ο διαχρονικός Βολταίρος μας προτρέπει: Διαφωνώ με όσα λες, αλλά υπερασπίζομαι το δικαίωμά σου να το λες. Αλλά κυρίως να θυμηθούμε την υποχρέωση της Ευρώπης και της Χώρας μας -ξεπερνώντας φοβικές προσεγγίσεις, από τοπικισμούς και κρυφό ρατσισμούς- να καταργήσει την κόλαση και τη φρίκη της κάθε Νέας Μόριας, γιατί Μόριες θα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Από την εφημερίδα ΔΙΑΛΟΓΟΣ την 21/9/2020
ΥΓ1: Προς Δημήτρη Παπαστεργίου: Με αφορμή το κωμικοτραγικό συμβάν με τις μάσκες, εκεί στις κορυφές της εξουσίας, με τους -όχι και τόσο καθαρούς- αγέρηδες, να θυμάσαι τον Μπρέχτ: Πάλεψα με τους καρχαρίες και νίκησα, αλλά στο τέλος με φάγαν οι κοριοί.
ΥΓ2: Προς Σωτήρη Κύρμπα: Για το προσεκτικό σχόλιο σου για «την ήττα του Εθνολαϊκισμού με την Συμφωνία των Πρεσπών». Είναι θέμα προσέγγισης, ζήτημα ιδεολογικής και πολιτικής προσέγγισης. Όταν βάζεις κάποιους στόχους-καμμία σύνθετη ονομασία που περιέχει τη λέξη Μακεδονία, Σαμαράς και Άδωνις ούτε καν θα το αναφέρουν- και δεν τους πετυχαίνεις, αλλά εξαϋλώνεσαι -ούτε μια διαμαρτυρία για την πρόσφατη συμφωνία Μητσοτάκη-Ζάεφ για την εφαρμογή και εμβάθυνση της Συμφωνίας των Πρεσπών -εάν αυτό δεν είναι ήττα, τι είναι; Νίκη στα σημεία; Ευτυχώς που χάσαμε μόνο 7-0 που λέγαμε παλιά, εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι!
Μόνο σε μία περίπτωση δεν είναι ήττα! Εάν οι περίφημες Λαοσυνάξεις δεν ήταν τίποτε άλλο από υποκριτικός Νεοδημοκρατικός τακτικισμός, εξ’ ου και καλοδεχούμενη η κωλοτούμπα του κ.Μητσοτάκη!
