Ο ιός SARS-CoV-2, πιο γνωστός ως COVID-19 ή νέος κορωνοϊός, έχει εξαπλωθεί πλέον σε ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς, εξίσου γρήγορα –ίσως και γρηγορότερα– εξαπλώνονται θεωρίες συνωμοσίας, φήμες, ψίθυροι για «ανακαλύψεις εμβολίων» και ανυπόστατες απόψεις δήθεν «ειδικών» σχετικά με την προέλευσή του ιού, τους τρόπους μετάδοσης, προστασίας και θεραπείας από τη λοίμωξη. Όπως σωστά το έθεσε ο Γενικός Διευθυντής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, Tedros Adhanom Ghebreyesus, «δεν καταπολεμούμε μόνο μια πανδημία, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια επιδημία παραπληροφόρησης».
Το www.trikalaonline.gr αλίευσε από το facebook και την προσωπική σελίδα του Προέδρου του Οδοντιατρικού Συλλόγου Τρικάλων κ. Κων/νου Ντουρτούνη, μια ενδιαφέρουσα άποψη για τον επικείμενο εμβολιασμό:
«Σκέψεις περί του επικείμενου εμβολιασμού
Επειδή διακρίνω έντονο σκεπτικισμό από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για το θέμα των εμβολιασμών καταθέτω κάποιες σκόρπιες σκέψεις οι οποίες είναι ουσιαστικά η αποκρυσταλλωμένη άποψή μου μετά από μελέτη δεκάδων άρθρων σχετικά με το θέμα.
Καταρχάς τα εμβόλια όντως αναπτύχθηκαν εξαιρετικά γρήγορα. Πρωτόγνωρα γρήγορα. Όμως, ΔΕΝ ξεκίνησε η ανάπτυξή τους από το μηδέν και αυτό είναι πολύ βασικό. Υπήρχε ήδη υπόβαθρο τεράστιας έρευνας από πίσω, έρευνας τόσο για ανάπτυξη εμβολίων κατά προηγούμενης επιδημίας κορονοιού-που σταμάτησε λόγω τερματισμού της επιδημίας και άρα διακοπής της χρηματοδότησης-όσο και για την αντιμετώπιση διαφόρων μορφών καρκίνου. Αυτό λοιπόν πρακτικά σημαίνει πως είχε εξαρχής κερδηθεί χρόνος στην πορεία των ερευνών. Υπήρχε γνώση, υπήρχε υποδομή, υπήρχε ένας κεντρικός πυρήνας σκέψης, ένας μπούσουλας αν θέλετε, και οι ερευνητικές ομάδες δεν πηγαίναν κάπου στα τυφλά απλά με ελπίδα αλλά βαδίζαν σε ήδη καθορισμένα μονοπάτια.
Υπήρξε όμως και πρωτόγνωρα τεράστια χρηματοδότηση για την ανάπτυξή τους. Όσοι ασχολούνται με την έρευνα λένε πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά τους είναι η χρηματοδότηση του έργου τους. Ναι, δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε σοκαριστικό να πούμε πως οι φαρμακευτικές εταιρείες ΔΕΝ είναι κοινωφελή ιδρύματα αλλά επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος. Η ανάπτυξη φαρμάκων και εμβολίων πρέπει να υπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι εταιρείες λοιπόν δεν θα ρίξουν χρήματα για αντιμετώπιση σπάνιων ασθενειών που δεν θα επιστρέψουν με κέρδος τα χρήματα που θα δαπανηθούν (γι’αυτό κατά καιρούς ξεκινάνε καμπάνιες για συγκέντρωση χρημάτων όπως έγινε πχ πριν λίγα χρόνια με την ice bucket καμπάνια για το ALS).Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι κάθε έρευνα απαιτεί επένδυση σε εξοπλισμό, σε υλικά και βέβαια οι ερευνητές εννοείται πως πρέπει να πληρωθούν για την εργασία τους. Στην προκειμένη περίπτωση είχαμε ταυτόχρονα παγκόσμια ανάγκη για εξεύρεση λύσης και άφθονη ροή χρήματος για την απρόσκοπτη εξέλιξη των ερευνών. Έτσι λοιπόν εκατοντάδες, πιθανόν χιλιάδες, επιστήμονες εργαζόντουσαν νυχθημερόν χωρίς καμία άλλη έγνοια παρά μόνο την εργασία τους. Δεν είχανε επίσης και τον άλλο βραχνά τον ερευνών που είναι οι πάσης φύσεως εγκρίσεις αιτήσεων. Όπως λένε άνθρωποι του χώρου το γραφειοκρατικό κομμάτι μιας έρευνας μπορεί να σπαταλήσει ακόμη και το 50-70% του συνολικού χρόνου της. Σκεφτείτε λοιπόν ότι όλος αυτός ο χρόνος συμπιέστηκε στην τρέχουσα συγκυρία στο ελάχιστο. (Αν δηλαδή από τα πχ 5 χρόνια μιας τυπικής έρευνας αφαιρέσεις το ελάχιστο του 50% του γραφειοκρατικού χρόνου-άρα πας μάνι μάνι στα 2,5-και τον χρόνο που προϋπήρχε ως έρευνα τότε το 1 χρόνος μια χαρά βγαίνει ως φυσιολογικό νούμερο.) Επιστήμονες που βρίσκονται όλη τη ζωή τους στο χώρο της έρευνας δηλώνουν ακόμη και τώρα εντυπωσιασμένοι με το πόσο γρήγορα κινηθήκαν οι διαδικασίες στις μέχρι πρότινος αργόσυρτες επιτροπές .Και προσέξτε-και το τονίζουν. Γρήγορα. ΟΧΙ βιαστικά!
Επίσης υπήρξε τεράστια προθυμία για εθελοντική συμμετοχή στην έρευνα. Τόσο μεγάλη που σε αρχική φάση χιλιάδες εθελοντές κοπήκαν και πλέον οι εταιρείες-με δεδομένη την υπερπληθώρα- επεκτείνουν τη μελέτη τους και σε άλλες ομάδες του πλυθησμού-εφήβους,έγκυες,θηλάζουσες κλπ. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό και πρέπει να ληφθεί υπόψιν από όλους. Τα αποτελέσματα των ερευνών δεν προέκυψαν από μια μικρή ομάδα ελέγχου αλλά από έναν πολύ μεγάλο αριθμό εμβολιασθέντων. (Είναι σαφές πως άλλη βαρύτητα έχει το 90% σε 100 άτομα και άλλη σε 100.000)
Τέλος-και επειδή γίνεται λόγος για πιθανές μακροχρόνιες παρενέργειες (ανεπιθύμητες ενέργειες συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε εμείς)- αξίζει να τονιστεί πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως φάρμακο στην ιστορία της φαρμακολογίας που να έχει μόνο επιθυμητές και καθόλου ανεπιθύμητες ενέργειες. Το “αθώο” ντεπόν πχ μπορεί υπό συνθήκες να σε σκοτώσει στο λεπτό, οι χημειοθεραπείες δηλητηριάζουν ολόκληρο τον οργανισμό κοκ. Σκεφτείτε όμως με τι προθυμία σπεύδουμε στην μέγιστη ανάγκη σε “πειραματικές θεραπείες” με την ελπίδα της επιμήκυνσης του προσδόκιμου επιβίωσης. Βάλτε τώρα στην εξίσωση το ότι αυτό που ζούμε ΔΕΝ είναι ουσιαστικά ζωή (εγκλεισμός, απομόνωση, αποστασιοποίηση, φόβος κλπ κλπ κλπ) και σκεφτείτε αν αξίζει το-όποιο-ρίσκο με διακύβευμα την επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς. Και εν τέλει αναλογιστείτε και το εξής. Είπαμε πως οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν ως σκοπό το κέρδος. Οι ευπαθείς ομάδες-κυρίως-είναι οι…καλύτεροι πελάτες τους αφού καταναλώνουν δεκάδες φάρμακα έκαστος. Λέτε να επιθυμούν τον αφανισμό τους με ένα εμβόλιο;
Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως δεν μέμφομαι όσους διατηρούν επιφυλάξεις. (Λάβρος είμαι μόνο κατά των σταθερά αντιεμβολιαστών! Αυτών που αγνοούν επιδεικτικά πως οι εμβολιασμοί έχουν εκτοξεύσει το προσδόκιμο επιβίωσης σε νούμερα που πριν 100-200 χρόνια φαντάζαν μυθικά και γι αυτό τα εμβόλια αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη κατάκτηση στην ιστορία της ιατρικής.) Κατανοώ τον φόβο απέναντι στο άγνωστο. Ρωτάω όμως. Μεταξύ δύο φόβων ποιόν θα επιλέξετε; Αυτόν που στο τέλος δίνει ελπίδα ή αυτόν που σε κρατά δέσμιο στο σκοτάδι του;»
