- Αποτελείται από απάνθισμα άρθρων του στα 27 χρόνια (!) συνεργασίας του με την εφημερίδα «διάλογος», τα οποία παραμένουν διαχρονικά και πάντα επίκαιρα
- Του Δημήτρη Κρούπη
«Μήπως όσο περνούν τα χρόνια ο ενθουσιασμός μας εξανεμίζεται, τα όνειρα της νιότης λησμονούνται και η απογοήτευση παίρνει τη θέση της αισιοδοξίας;»
διάλογος 20/1/2003 (Απόσπασμα από άρθρο του Ευθύμιου Κουφογιάννη με τίτλο «Ο χρόνος αλλάζει, ο κόσμος;»
Πριν την δημοσίευση εκείνου του άρθρου στον «δ» είχαν «κυλίσει» ήδη εννέα χρόνια (1994-2003) από την γνωριμία μου με τον νεαρό (τότε) φιλόλογο Ευθύμιο Κουφογιάννη, μια γνωριμία που έμελλε να εξελιχθεί σε μία στέρεη και μακρόχρονη φιλία και δημιουργική πνευματική επικοινωνία, μέσα από τις στήλες του «διαλόγου».
Να σημειώσω έναν ακόμη χρονικό σταθμό στην πορεία αυτής της συνεργασίας, πριν καταλήξω στο λόγο που με ώθησε στη συγγραφή αυτού του «σημειώματος».
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008. Στις σελίδες του ¨διαλόγου» 9 & 26 δημοσιεύεται μια συνέντευξη – συζήτηση ανάμεσα στον υπογράφοντα και τον φιλόλογο αλλά και συγγραφέα Ευθύμιο Κουφογιάννη. Αφορμή ήταν η κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου του το οποίο παραδόξως δεν είχε να κάνει με φιλοσοφικές – παιδαγωγικές αναζητήσεις αλλά αντίθετα είχε ως θέμα την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας του συγγραφέα, των Μεγ. Καλυβίων, ενός τόπου με ιδιαίτερη ιστορία. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Μεγ. Καλύβια, η επώνυμη ιστορία των Ανωνύμων».
Το πόνημα αυτό του νεαρού ερευνητή έκανε εντύπωση και έδωσε ώθηση και για άλλα πνευματικά γεννήματα, πιο «ταιριαστά» αυτή τη φορά με την επαγγελματική του ενασχόληση ως εκπαιδευτικού.
Ας έλθουμε όμως στο σήμερα, στο 2021, δηλαδή έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια μετά το ξεκίνημα της συνεργασίας μας. Μια χρονιά που ο Ευθύμιος Κουφοαγιάννης την θεώρησε ως ώριμο πια σταθμό για την «κατάθεση ενός απολογισμού» της μέχρι τώρα πνευματικής σχολιαστικής συνοδοιπορίας μας. Έκανε λοιπόν μια επιλογή από άρθρα του που δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς στον «διάλογο» και τα έκανε βιβλίο με τον εύστοχο τίτλο «Σιωπηρός διάλογος, με άρωμα μελάνης». Είχε την ευγενή καλοσύνη να μου αφιερώσει αυτό το βιβλίο του (το 6ο κατά σειρά) ως ηθική ανταπόδοση για την πολύχρονη φιλοξενία των άρθρων του στον «διάλογο». Το αφιερώνει επίσης και σε όλους τους κατά καιρούς αναγνώστες των κειμένων του.
Ως κύριο στόχο αυτής της έκδοσης, που προς το παρόν έχει γίνει σε μικρή ποσότητα αντιτύπων αλλά σύντομα θα εκδοθεί κανονικά, ο συγγραφέας αναφέρει την επιθυμία του να πυροδοτήσει έναν σιωπηρό διάλογο με τους αναγνώστες, παλιούς και νέους, για θέματα και προβλήματα που χρονίζουν…
Προσωπικά αυτή η ενέργεια του καλού συνεργάτη και φίλου εκτός του ότι με εξέπληξε ευχάριστα και με «ανάγκασε» να κάνω μια γενναία «βουτιά» στο παρελθόν, μου γέννησε και μια απορία:
– Βρε Θύμιο μήπως με αυτό το «δώρο» θέλεις να μου πεις ευγενικά πως μετά από τόσα εκδοτικά εγχειρήματα και τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή ήλθε η ώρα του… απολογισμού;
Πριν όμως ο χρόνος δώσει την απάντηση στην παραπάνω… απορία μου θέλω για σήμερα να περιορισθώ στο να κάνω ένα ακόμη… πισωγύρισμα στο παρελθόν και να επιστρέψω στη συνέντευξη που κάναμε το 2008, με αφορμή το πρώτο σου βιβλίο. Απ’ αυτή τη συζήτηση θέλω να ξαναθέσω για «σιωπηρό διάλογο» με τους αναγνώστες και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο το τελευταίο της κομμάτι, θεωρώντας το όχι απλώς διαχρονικό αλλά και απόλυτα επίκαιρο.
Παντοτινή πηγή όασης θα είναι ο γραπτός λόγος
Δ. Κρούπης: Η τεχνολογία και ο σύγχρονος τρόπος ζωής μπορούν να αλλάξουν τον άνθρωπο και να τον κάνουν να πάψει να διαβάζει;
Ευθύμιος Κουφογιάννης: Όσο οι άνθρωποι παραμένουν συναισθηματικοί και διαφορετικοί δεν πρόκειται να τους αλλάξει κανένα μέσο και καμιά τεχνολογία. Αν δεχθούμε ότι τα νέα μέσα επικοινωνίας δημιουργούν υποκατάστατα και καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ακριβώς επειδή μπερδεύουν τον κόσμο του συνειδητού, τότε οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να αγωνιούν για το μέλλον και να κάνουν τη διάκριση του καλού από το κακό επιθυμώντας την επικράτηση του πρώτου. Ακόμη και τότε ο γραπτός λόγος θα αποτελεί πηγή όασης μέσα σ’ έναν κόσμο σύγχυσης και καταφύγιο αναπροσανατολισμού των ανθρώπων που αναζητούν πάντοτε τις βαθύτερες απαντήσεις κάτω από την επιφάνεια της ευμάρειας και των εφήμερων υλικών αγαθών.
Οι άνθρωποι του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου αρχίζουν να υποψιάζονται ότι το κυνήγι της διαρκούς ευτυχίας με τους εξοντωτικούς όρους που σιωπηρά έχουν επιβληθεί για την απόκτησή της, δεν οδηγεί σε κανέναν πλουσιοπάροχο παράδεισο. Γι’ αυτό μπορεί να απεγκλωβιστούν από τα σημερινά πρότυπα ζωής και τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και να κάνουν την προσωπική τους ανατροπή με άλλους όρους επιβίωσης και συμβίωσης.
Υ.Γ. Περισσότερα τους επόμενους μήνες, μόλις υποχωρήσει η κοινωνική αποστασιοποίηση που επέβαλλε ο κορονοϊός και γίνει εφικτή και πάλι η ζωντανή παρουσίαση βιβλίων και ξανανθίσει ο πραγματικός (και όχι ο διαδικτυακός) διάλογος για τα «παλιά» και νέα προβλήματα και ζητήματα του ανθρώπου…
? Λίγα βιογραφικά του Ευθυμίου Αθ. Κουφογιάννη
Υπηρετεί ως φιλόλογος καθηγητής στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Διετέλεσε και διατελεί υποδιευθυντής και διευθυντής σχολικών μονάδων. Είναι πτυχιούχος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού διπλώματος «Σπουδές στην Εκπαίδευση» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Είναι συγγραφέας των βιβλίων “Από του Βήματος της Εκπαίδευσης” 2021, “Σιωπηρός διάλογος με άρωμα μελάνης” 2021, “Ο ρόλος του διευθυντή, στην αποτελεσματική διοίκηση και λειτουργία της σχολικής μονάδας” (2020), “Κατάθεση Παιδείας” (2020), «Καινοτομία & Εκπαίδευση: Διδάσκοντας, φιλολογικά μαθήματα με νέες τεχνολογίες, βιωματικές και άλλες τεχνικές» (2020), “Μεγάλα Καλύβια, Η Επώνυμη ιστορία των… Ανώνυμων” (2007).
Είναι συγγραφέας εγχειριδίων για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και ιστορικών – λαογραφικών μελετών.
Είναι τακτικός αρθρογράφος σε εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά
Διετέλεσε πρόεδρος και μέλος σε διάφορους συλλόγους και φορείς των Τρικάλων.
