(Όταν η -πολιτική- αντιπαράθεση παίρνει τη μορφή πολιτικής σαχλαμάρας)
Μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από το Εφετείο Κακουργημάτων, με θλίψη και απογοήτευση, παρακολουθούμε μία κομματική κοκορομαχία ,κυρίως ανάμεσα στην Κυβέρνηση και την Αξιωματική Αντιπολίτευση, εκτός ορίων πολιτικού πολιτισμού.
Χωρίς ιστορική επίγνωση (η κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του Ναζισμού, η χρεωκοπία της Γερμανίας το 1926), χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ (η οικονομική κρίση και ο αντιμνημονιακός μύθος, η άνοδος της Χρυσής Αυγής), χωρίς αυτοσυγκράτηση (η επιθετικότητα απέναντι στο διαφορετικό-ο εχθρός είναι ο άλλος-η έξαρση του προσφυγικού-μεταναστευτικού), οδηγούν σ’ ένα έλλειμμα Δημοκρατικής ενσυναίσθησης. Είναι για όλα αυτά, κι όχι μόνο, που η πολιτική αντιπαράθεση παίρνει την μορφή πολιτικής σαχλαμάρας, όπως την προσδιόρισε ο Αμερικανός φιλόσοφος Harry Frankfurt (σαχλαμάρα, σημαίνει, ότι ο καθένας χρησιμοποιεί την γλώσσα και την πράξη για να κρύψει την πνευματική πενία του και πρωτίστως για να κατασκευάσει μια πλαστή πραγματικότητα. Η ουσία της δεν βρίσκεται στο ότι είναι αναληθής, αλλά στο ότι, κυρίως, είναι πλαστή. Η σαχλαμάρα, εάν και όταν λέγεται, χωρίς ενδιαφέρον για την αλήθεια, δεν χρειάζεται να είναι ψέμα!).
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά και κόντρα σ’ αυτά, ανούσιοι κομματικοί παραχαράκτες (ως άλλοι κιβδηλοποιοί), προσπάθησαν μία δύσκολη χημεία ανάμεσα στο μέγιστο αγαθό της Ελευθερίας και τον καταναγκασμό του Νόμου, που απαιτούσε ο νέος Ποινικός Κώδικας, η Κυβερνητική προπαγάνδα να μετατρέψει σε ρηχή αλχημεία. Με την συνεπικουρία, μίας Κοντ(ωνικ)ής αθλιότητας ή αφέλειας, επιχειρήθηκε μια υπόρρητη διασύνδεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή. Για να έρθει το πρωτοσέλιδο της Αυγής να το τερματίσει, με το «δεν είναι αθώοι» οι Σαμαράς- Μητσοτάκης.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το «ράβδος στη γωνία…άρα βρέχει» ή και το Λαϊκότερον «από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα»!
Επειδή τα πράγματα με τον ακροδεξιό εξτρεμισμό -αυτό το επικίνδυνο κράμα Λαϊκισμού, τοπικισμού και ρατσισμού- κι όχι μόνο με τον βίαιο δεξιό εξτρεμισμό, είναι πολύ δύσκολα, θα πρέπει μικροπολιτικές συμπεριφορές να μπουν στο χρονοντούλαπο. Ας μην ξεχνάμε, ότι στις μέρες μας, αιρετοί απειλούν να παραιτηθούν, για να μην δεχθούν πρόσφυγες!
Κι ακόμα να έχουμε στο μυαλό μας, ότι το Προσφυγικό είναι και θα είναι εδώ και η Οικονομική κρίση απειλεί, λόγω κορονοϊού, να επανακάμψει δριμύτερη.
Κι όπως μας προειδοποιεί ο ιστορικός Pierre Milza, κάθε φορά που η Ιστορία τρέχει πολύ γρήγορα αφήνει πίσω της χαμένους και θύματα ,δημιουργώντας έντονη δυσπιστία και μνησικακία.
Από την εφημερίδα ΔΙΑΛΟΓΟΣ την 19η/10/2020
