Οι ανεμογεννήτριες και τα μεγάλα διακυβεύματα για το περιβάλλον

Της Αφροδίτης Νανάκη

 

Ποιος το περίμενε ότι στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου, εκεί που απειλούμε και ονειρευόμαστε να καταφύγουμε -«θα πάρω τα βουνά»- όταν η ζωή στην πόλη γίνεται ανυπόφορη, εκεί που μόνο λίγοι φυσιολάτρες φτάνουν κατά καιρούς, θα έφταναν κάποτε και οι ορέξεις μεγάλων εταιρικών συμφερόντων. Απειλώντας τον κόσμο μας έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει και τον έχουμε ζήσει…

 

H συζήτηση με τον κ. Τελειώνη, μέλος του Δικτύου Φορέων και Πολιτών για τη Διάσωση του Ασπροποτάμου (το γεγονός και μόνο ότι χρειάστηκε να συγκροτηθεί μια τέτοια συλλογικότητα θα έπρεπε να μας ταρακουνήσει συθέμελα) στάθηκε αφορμή για να αναζητήσω πληροφορίες προκειμένου να αντιληφθώ το μέγεθος της αγωνίας και ανησυχίας των συμπολιτών μας που εναντιώνονται σε αυτού του είδους τις παρεμβάσεις στον ορεινό όγκο του νομού.

 

Δεκάδες χιλιάδες γερασμένα πτερύγια θάβονται σε γειτονικές με τις ογκώδεις ανεμογεννήτριες περιοχές,

αφού το κόστος μεταφοράς τους καθίσταται απαγορευτικό για μεγάλες αποστάσεις

 

-Και στέκομαι αρχικά στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση του Τοπίου, που έχει κυρωθεί και από την Ελλάδα και η οποία αναγνωρίζει ότι το τοπίο αποτελεί βασικό συστατικό της ευρωπαϊκής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς και της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων. «Το τοπίο είναι εξίσου σημαντικό και πολύτιμο με έναν καθεδρικό ναό ή ένα ανάκτορο».

 

-Όλα συγκλίνουν στην άποψη πως ζούμε την πλέον οξύμωρη κατάσταση, με δυο βασικά διακυβεύματα, όπου το ένα υπονομεύει το άλλο: Επιλέγουμε τη λύση της αιολικής ενέργειας για να προστατεύσουμε το περιβάλλον, καταστρέφοντάς το. Έρχονται στο φως της δημοσιότητας στοιχεία που παρουσιάζουν ως νούμερο ένα για την απώλεια της βιοποικιλότητας την αλλαγή χρήση γης. Και ενώ στόχος αυτών των έργων- θεωρητικά τουλάχιστον- είναι η αποτροπή της κλιματικής αλλαγής και της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οδεύουμε προς την επιπλέον επιβάρυνσή του.

 

-Θεσπίζονται νόμοι που απαγορεύουν την οποιαδήποτε παρέμβαση στις προστατευόμενες περιοχές natura. Και δέκα μέτρα πιο πέρα, που τελειώνει το όριο, η επέμβαση της όποιας εταιρείας θεωρείται σύννομη!

 

-Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έχει καταρτήσει και κοινοποιήσει συγκεκριμένη μελέτη με την οποία δεν δαιμονοποιεί, αλλά ούτε και αθωώνει τις ανεμογεννήτριες. Ορίζει μια πράσινη ζώνη αποκλεισμού για τέτοιου είδους έργα και μια επενδυτική μπλε ζώνη κοντά στο ήδη υπάρχον οδικό δίκτυο. Άγνωστο γιατί δεν λαμβάνεται υπόψη η συγκεκριμένη επιστημονική άποψη.

 

-Κι ενώ στο νομό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αρχή μιας νέας κατάστασης, στην Ευρώπη  ένα τεράστιο, «αναπάντεχο» οικολογικό πρόβλημα έχει αρχίσει να ανακύπτει ήδη στις χώρες που έχουν αδειοδοτήσει τη λειτουργία χιλιάδων αιολικών και θα βρεθεί μπροστά σε όσες χώρες επενδύουν στα αιολικά σήμερα. Αφορά στην απόσυρση της πρώτης γενιάς ανεμογεννητριών η οποία είναι πλέον απαρχαιωμένη. Μέχρι το 2030 θα πρέπει να έχουν αποσυρθεί 5700 ανεμογεννήτριες. Το μεγάλο πρόβλημα είναι τα πτερύγια που είναι φτιαγμένα από υλικά που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής τα οποία δεν επαναχρησιμοποιούνται ούτε αποτεφρώνονται, με κάποια να καταλήγουν σε χώρους υγειονομικής ταφής. Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει γίνει σύμβολο μιας από τις σκοτεινές πλευρές των ανανεώσιμων πηγών σ’ όλο τον κόσμο. “Σαν να μην είχε σκεφτεί το λόμπι των αιολικών το τι θα απογίνει η τεράστια ποσότητα των πτερυγίων των ανεμογεννητριών μόλις φτάσουν στο τέλος της ζωής τους. Και ότι η κερδοφορία από τις επενδύσεις του σε αυτή τη μορφή της «πράσινης» κατά τα λοιπά ενέργειας θα προκαλέσει την απόρριψη χιλιάδων τόνων μη ανακυκλώσιμων πτερυγίων σε χώρους υγειονομικής ταφής”.

 

-Και ας υποθέσουμε πως θα προχωρήσουν όλα αυτά τα αιολικά έργα, θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ενέργειας; Φυσικά και όχι λένε οι ειδικοί, αφού πρόκειται για στοχαστική ενέργεια (παράγει όποτε φυσάει, με την ενεργειακή δυνατότητα του ανέμου να είναι συγκριτικά χαμηλή). Ο κεντρικός ομιλητής στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ του Σεπτεμβρίου στα Τρίκαλα, ο αρχιτέκτονας-πολεοδόμος Κώστας Βουρέκας, ήταν κατηγορηματικός: «Χωρίς αποφασιστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα». Πως θα διασφαλιστεί όμως η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας με άνοδο και όχι πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατώτερων τάξεων, δεδομένου ότι η ενέργεια θεωρείται κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα;

 

-Και ενώ όλοι μας συντασσόμαστε με την άποψη πως η ανθρωπότητα πρέπει να αναζητήσει και να καταφύγει σε άλλες λύσεις για να τερματίσει την εξάρτησή της από τα ορυκτά καύσιμα, έρχεται η ενεργειακή κρίση και θέτει σε δεύτερη μοίρα όλες αυτές τις προτεραιότητες. Εκείνο που μας καίει είναι πως θα ζεσταθούμε τον φετινό χειμώνα. Και θα ξαναζήσουμε ότι συνέβη με την έναρξη της οικονομικής κρίσης -που έγινε διαρκείας -όταν ξεκινήσαμε να καίμε στα τζάκια ότι ξύλο βρίσκαμε μπροστά μας, με την ατμοσφαιρική ρύπανση να χτυπάει κόκκινο. Παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων δεν ασχολούνταν κανείς με τον μολυσμένο αέρα που αναπνέαμε (και θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε) μέσα στις πόλεις, όπου ζούμε. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη βεβήλωση του πανέμορφου αλπικού τοπίου που –νομίζουμε ότι- είναι πέρα, μακριά μας…

 

Πιεστικά ερωτήματα που φαντάζουν αδιέξοδα, απαιτούν όμως άμεσα απαντήσεις. Δεν έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας ως ανθρωπότητα. «Μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας τοπικά, δημιουργώντας μικρές ενεργειακές κοινότητες», λένε οι πολέμιοι των ανεμογεννητριών και έχουν συγκεκριμένες προτάσεις στο μυαλό τους. Έχουν όμως απέναντί τους και τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών. Και όπως φαίνεται εκεί για μια ακόμη φορά θα δοθεί η μάχη.

 

 

 

 

Σχετικές δημοσιεύσεις