Ο πρώτος δίσκος με συμμετοχή Τρικαλινών και εμπειρίες δίπλα σε Θεοδωράκη και Χατζηδάκι
Ο κ. Νίκος Λόλης είναι ένας εξαίρετος τραγουδοποιός με πολλές συναυλίες, εμφανίσεις σε μπουάτ στην Πλάκα και περιοδείες σε όλη την Ελλάδα καθώς και στο εξωτερικό, σε πολλές χώρες όπως Καναδά, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Τουρκία, Κύπρο, Αυστραλία, Αίγυπτο, Σουηδία. Ο Μάνος Χατζιδάκις τον παρουσίασε στους αγώνες Ελληνικού τραγουδιού Καλαμάτας με τη σύνθεσή του «Άσπρο Σύννεφο».
Στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη τραγούδησε το 1975 σε πόλεις της Μακεδονίας για το κίνημα πολιτισμού και ειρήνης.
Κέρδισε το Α’ βραβείο στίχου στο Φεστιβάλ Ιθάκης και από την δισκογραφική του παρουσία ξεχωρίζουν «Τα τραγούδια του ήλιου» 1979, «Ο κούκος» 1983, «Σπασμένο νύχι» 1994 αλλά και η συμμετοχή του με το τραγούδι «Αφού αμαρτήσανε τα δυο σου χείλη» σε δίσκο αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα.
Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο
Ερ: Κύριε Λόλη σας ευχαριστώ για την παραχώρηση της συνέντευξης. Πότε ξεκίνησε το ταξίδι σας στον χώρο της μουσικής και ποια ήταν η πρώτη σας συνάντηση μαζί της;
Απ: Η συνάντησή μου με την μουσική ξεκινάει απ’ την γενέτειρά μου τα Γρεβενά. Ήταν ευτύχημα που ο παππούς μου και η γιαγιά μου ήταν οι «καλλίφωνοι της τάξης» και τραγουδούσαν απ το πρωί ως το βράδυ δημοτικά τραγούδια της περιοχής μας. Η γιαγιά κρατούσε κάτι ισοκρατήματα λες και είχε σπουδάσει αρμονία. Είχα παρατηρήσει ότι δεν πήγαινα στο σπίτι τους μόνο να τους δω. Μου άρεσε να τους ακούω. Στη γειτονιά μου στο Σουλιό Γρεβενών, δίπλα απ’ το σπίτι μας έμενε ο καλύτερος δημοτικός κλαρινίστας της Δυτικής Μακεδονίας, ο Ζήσης Τσιοτίκας. Τον άκουγα και γιόρταζε η ψυχούλα μου σαν μικρό παιδί.
Τα μουσικά μας ακούσματα την δεκαετία του ’50 και ’60 ήταν τα παραδοσιακά από τις ντόπιες δημοτικές ορχήστρες, ένα δυο τζουκ μποξ σε καφέ με δίσκους που φέρναν απ’ έξω φοιτητές, ιταλικά πιο πολύ τραγούδια. Είχα ένα πικάπ με λιγοστούς δίσκους και κασετόφωνο με κασέτες. Στο σπίτι μας είχαμε ένα μεγάλο ράδιο και από κει άκουγα τις μουσικές που μου άρεσαν. Σε ηλικία 15 χρόνων είχα ένα μαγνητόφωνο Φίλιπς με μπομπίνα με το οποίο ηχογραφούσα τους φίλους μου. Είχα κάνει στούντιο το δωμάτιο ενός νεοκλασικού εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Κιθάρα ξεκίνησα μόνος μου. Κάποια ακόρντα μου έδειξε ο Βασίλης (Λάκης) Παπαθεοδώρου, Τρικαλινός με καταγωγή απ’ το Περιβόλι Γρεβενών. Εκεί δίπλα απ’ τον Γρεβενίτη ποταμό έγραψα τα πρώτα μου τραγουδάκια. Στη συνέχεια ως φοιτητής στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης άρχισα να τραγουδάω σε μπουάτ.
Το 1976 τραγουδώντας στη μπουάτ ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ ήρθε ο μάνατζερ του Μίκη Θεοδωράκη από Αθήνα και ζητούσε τραγουδιστές, μουσικούς, για να κάνουν κάποιες συναυλίες στη Μακεδονία για το Κίνημα Πολιτισμού και Ειρήνης. Κάναμε με τον Μίκη 4 συναυλίες, στην Κοζάνη, στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα και σε μια άλλη πόλη που την ξεχνάω. Επίσης με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη κάναμε πάλι για το ΚΠΕ μια εκδήλωση στο χωριό Κρανιά όπου τη νύχτα μας πετροβολούσαν τα παντζούρια στα σπίτια που κοιμόμασταν. Αυτή η εμπειρία με τον Μίκη ήταν συγκλονιστική γιατί πέραν της μουσικής του ο Μίκης μετά τη μεταπολίτευση ήταν κάτι σαν μυθικό πρόσωπο. Χαρακτηριστικά όλοι εμείς οι τρεις τέσσερις τραγουδιστές που πλαισιώναμε τον Μίκη τραγουδούσαμε μόνο τραγούδια του Μίκη. Κάποια στιγμή εγώ τραγούδησα και ένα δικό μου τραγούδι και μου λέει ο Μίκης «Θα τραγουδάς δικά σου τραγούδια, όχι δικά μου!». Το 1976 κατέβηκα στην Αθήνα και άρχισα να παίζω σε μπουάτ στην Πλάκα. Τραγούδησα στην ΛΗΔΡΑ, στην ιστορική ΑΠΑΝΕΜΙΑ, στην ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ Λυσίου 11, στο ΣΚΟΛΙΟΝ, στη ΧΑΡΑΥΓΗ, στη μπουάτ του θεατρικου συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη δίπλα απ’ την ΑΠΑΝΕΜΙΑ και σε άλλους χώρους.
Ερ: Πρώτος σας δίσκος ήταν τα «Τραγούδια του Ήλιου» το 1979. Μιλήστε μας λίγο γι΄ αυτόν τον δίσκο με τον ιδιαίτερο λυρισμό στη μουσική και την ποιητική διάσταση των στίχων και πόσο εύκολα ή δύσκολα έγινε η είσοδός σας στην δισκογραφία.
Απ: Τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ήταν ο πρώτος μου δίσκος. Κι εδώ οι δυο μουσικοί, ο πιανίστας Ανδρέας Τσέγας και ο κρουστός Τόλης Πιπεράς, είναι Τρικαλινοί. Αυτός ο δίσκος θα έλεγα ότι ήταν πειραματικός. Υπάρχουν δυο-τρία κομμάτια μέσα που νομίζω ότι σαν μελωδίες με εκφράζουν. Μάλιστα το ένα τραγουδι, το ομώνυμο «ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» θυμάμαι ότι το είχε ακούσει στη ΛΗΔΡΑ ο Γιάννης Σπυρόπουλος (Μπαχ), στιχουργός του «Διδυμότειχο blues”, και μου λέει «Έχεις γράψει ένα πολύ ωραίο τραγούδι!». Η είσοδός μου στη δισκογραφία ήταν «αραιή». Έχω πάρα πολλά τραγούδια μου που τα ηχογραφώ στο στούντιό μου στο σπίτι σχεδόν μόνος, έχω να πάω τη μουσική μου σε δισκογραφικές εταιρείες πολλά χρόνια. Τα ανεβάζω στο youtube και τα εύχομαι καλή επιτυχία.
Ερ: Τι σημαίνει για εσάς τραγούδι και ποια θεωρείτε ότι είναι η δύναμή του απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα;
Απ: Ο Τζον Λένον είχε πει «Η επόμενη στον κόσμο επανάσταση θα είναι ένα ωραίο τραγούδι». Και θα σου πω τι σημαίνει για μένα τραγούδι μέσα από την ψυχή κάποιου ανθρώπου. Για τέσσερα χρόνια τραγουδούσα στην Ερυθρά θάλασσα στην Αίγυπτο. Ένα βράδυ ήρθε ένα γκρουπ Πολωνοί, τρώγαν και άκουγαν τη μουσική μου, εγώ με την κιθάρα μου. Κάποια στιγμή αποχωρεί το γκρουπ για να πάνε στο σεμινάριο και βλέπω αριστερά μου μια νεαρή κοπέλα η οποία δεν ακολούθησε το γκρουπ και καθόταν μόνη της και άκουγε. Παρατήρησα ότι έκλαιγε. Σχολάω κάποια στιγμή και μου κάνει νεύμα να πάω δίπλα της. «Μα γιατί κλαίτε», της λέω. Η απάντηση «Κλαίω από ευτυχία, για τη μουσική σας. Δεν έχω ακούσει κάτι παρόμοιο στη ζωή μου». Για τη μουσική γενικά και το τραγούδι δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Θα συνεχίσω όμως να συνθέτω τραγούδια σαν να μπορούσε να το κάνει…
Ερ: Το βιογραφικό σας σημείωμα περιλαμβάνει και συνεργασίες με τους σπουδαίους Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη. Πώς ήταν να βρίσκεστε και να παίζετε δίπλα σε αυτούς τους μουσικούς ογκόλιθους;
Απ: Για τον Μίκη Θεοδωράκη τα είπαμε, είμαι φίλος και με τον Γιώργο το γιο του απ’ το 1976. Στη μουσική σκηνή μου έκανε πολλές φορές πρόβες η Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Χατζιδάκις μετά τους Αγώνες στην Κέρκυρα συνέχισε το εγχείρημα στην Καλαμάτα. Εκεί στους Πρώτους Αγώνες Τραγουδιού το 1991 παρουσίασε συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές. Εκεί παρουσίασα το τραγούδι μου ΑΣΠΡΟ ΣΥΝΝΕΦΟ. Το τραγούδι μου αυτό με τα άλλα των άλλων δημιουργών κυκλοφορεί σε διπλό δίσκο από την δισκογραφική εταιρεία του Χατζιδάκι ΣΕΙΡΙΟΣ. Στο τραγούδι μου την ενορχήστρωση έκανε ο Τάσος Καρακατσάνης.
Το να τραγουδάς δίπλα στον Μίκη στο πάλκο και να σε παρουσιάζει ο Χατζιδάκις είναι κάτι που σε γεμίζει με ευθύνη, να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος σαν μουσικός γιατί η μουσική θέλει πάρα πολύ μελέτη. Μπορεί να μελετάς μέχρι τα βαθειά γεράματα. Εγώ την ψάχνω πολύ με την κιθάρα.
Ερ: Από την πολύχρονη πορεία σας ξεχωρίζουν οι εμφανίσεις σας με το Μεγάλο Τσίρκο της Σόφιας αλλά και η δημιουργία του πολυχώρου πολιτισμού «Σπίτι Τέχνης». Πείτε μας κάποια πράγματα γι’ αυτές τις πολύ ενδιαφέρουσες δραστηριότητές σας.
Απ: Οι εμφανίσεις μου στο ΜΕΓΑΛΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ έγιναν το 1978 όσο τραγουδούσα στην Αθήνα. Μου τηλεφώνησαν από Θεσσαλονίκη ότι ήθελαν τραγουδιστή για ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ. Στα πλαίσια Βαλκανιάδας στο Τσίρκο παρουσίαζαν το πρόγραμμά τους οι χώρες Βουλγαρία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία και Ρουμανία. Εμείς σαν Ελλάδα παρουσιάζαμε μουσική, τραγούδι εγώ και η Καίτη Ανετάκη από Θεσσαλονίκη, μπουζούκια ο Τρικαλινός Λάκης Παπαθεοδώρου και ο Κώστας Χριστοδούλου και δωδεκαμελής ορχήστρα Βουλγάρων μουσικών με μαέστρο. Αυτές οι μαγικές στιγμές με τους ζογκλέρ, ταχυδακτυλουργούς, μάγους, φακίρηδες, χορευτές, θηριοδαμαστές κράτησαν έναν μήνα.
Η μουσική σκηνή μου ΣΠΙΤΙ ΤΕΧΝΗΣ κράτησε 20 χρόνια. Πέρασαν από αυτόν τον χώρο σπουδαίοι καλλιτέχνες. Λουδοβίκος των Ανωγείων, Σωτηρία Λεονάρδου, Τρίφωνο, Μπάμπης Γκολές, Δημήτρης Ψαριανός, Πέτρος Βαγιόπουλος, θεατρικές παραστάσεις, Νίκος Καλογερόπουλος και πολλοί άλλοι. Επίσης εκεί γυριζόταν και το γνωστό σήριαλ «Καφέ της Χαράς».
Ερ: Κάνοντας έναν απολογισμό τι σας έχει δώσει η διαδρομή σας στη μουσική;
Απ: Η διαδρομή μου στη μουσική πιστεύω ότι με έκανε πιο ευαίσθητο και πιο ευσυγκίνητο άνθρωπο. Το μεγάλο μου παράπονο είναι το εξής. Τραγούδησα σε όλη την Ελλάδα, Καναδά, Σουηδία, Γερμανία, Αυστρια, Ελβετία, Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρο, Αίγυπτο και Αυστραλία. Μια ζωή στα πάλκα. Ποιο είναι λοιπόν το παράπονό μου. Θα ήθελα να μπορώ να ακούω μουσικούς ζωντανά πιο πολύ. Μου λείπει να ακούω άλλους. Είναι σαν μετά από τόσα χρόνια που τραγουδάω, απ’ το 1976 μέχρι σήμερα, σαν να βαρέθηκα να με ακούω. Αν με ρωτούσες τι προτιμάω να τραγουδάω ή να ακούω συναδέλφους να τραγουδάνε η να παίζουν μουσική, θα προτιμούσα το δεύτερο που μου λείπει πιο πολύ…
Το σπουδαίο όμως είναι τα τόσα πολλά ταξίδια που έχω κάνει. Επίσης σαν τραγουδιστής με τα ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ και τον φίλο μου και πατριώτη και αδερφό και σπουδαίο συνθέτη Χρήστο Παπαδόπουλο παίξαμε σε όλη την Αυστραλία. Απίστευτα μέρη, απίστευτες εμπειρίες, άλλοι κόσμοι.
Είχα περάσει θαυμάσια και στα ΤΣΙΤΣΑΝΕΙΑ όπου παρουσίασα ένα τραγούδι μου.
Ερ: Κλείνοντας θα θέλαμε να μας μιλήσετε και για τα επόμενα σχέδιά σας.
Απ: Γράφω συνέχεια τραγούδια. Τώρα ετοιμάζω ένα, το ηχογραφώ, μου βγήκε σε στυλ ρεμπέτικο, τζαζ, μπλουζ. Το ηχογραφώ με τις κιθάρες μου αλλά το ονειρεύομαι να το κάνω και με μπαγλαμάδες και μπουζουκάκια να βγει στυλ «Ο Μισσισσιππής ποταμός συναντάει τον Γρεβενίτη».
