Αυτές τις ημέρες ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Λάκη Λαζόπουλου, το πρώτο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, της Τασούλας, που έφυγε χτυπημένη από καρκίνο τον Αύγουστο του 2019. Συγκλονιστικός, σπαρακτικός, ο τίτλος του «Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου».
Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται τις απώλειές του ασφαλώς με τον δικό του τρόπο. Και όλες οι απώλειες δεν έχουν το ίδιο βάρος.
Η πρώτη διαπίστωση που έκανα μετά από ένα γρήγορο ξεφύλλισμά του είναι πως ακόμη και στα πιο «επώνυμα» ζευγάρια και στις πιο καλοδουλεμένες σχέσεις, στο τέλος τους και ιδιαίτερα όταν αυτό έρχεται βίαια και αμετάκλητα, όπως είναι ο θάνατος, πάντα μένει η αίσθηση πως δεν προλάβαμε να πούμε στον άνθρωπό μας όσα θέλαμε να του πούμε, πως δεν καταφέραμε να του δείξουμε αυτά που πραγματικά σκεφτόμαστε, αυτά που ονειρευόμαστε να κάνουμε για αυτόν.
Απάντηση για το αν υπάρχει εκείνη η μαγική συνταγή σε μια σχέση που μπορεί να προλάβει όλα τα παραπάνω ασφαλώς και δεν έχει ούτε ο Λάκης Λαζόπουλος και φαντάζομαι πως κανένας από εμάς, όποιες απώλειες, αμετάκλητες ή μη, και αν βιώσαμε.
Μια ελάχιστη «συμβουλή» πιστεύω πως είναι το να υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων περισσότερος διάλογος για τι αληθινά θέλουν και για τον άλλον αλλά και για τους ίδιους. Να λέγονται αλήθειες, όσο και αν καμιά φορά πονούν. Και βέβαια να υπάρχει αληθινή αγάπη και σεβασμός προς τον άλλον…
Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο-εξομολόγηση του Λάκη θα μας απασχολήσει αρκετά και ελπίζουμε πως θα προκαλέσει εξαντλητικό διάλογο για το πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί μια τέτοια ΑΠΩΛΕΙΑ αλλά κυρίως για το πώς να κάνουμε καλύτερες τις σχέσεις μας όσο ακόμη αυτές υφίστανται…
