-Για πρώτη φορά στα Τρίκαλα συζητήσαμε ανοιχτά για την ομοφοβία, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε η Φυλική Αταξία
Της Αφροδίτης Νανάκη
Κυριακή βράδυ και η αίθουσα του Μουσείου Τσιτσάνη ήταν κατάμεστη από κόσμο –και μάλιστα από πολλούς έφηβους και νέους – που συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε για την ομοφοβία, για τις διακρίσεις, για την επιθετική συμπεριφορά και τη βία σε όλα τα επίπεδα. Για τις ζωές ανθρώπων που ποδοπατούνται, για παιδιά αλλά και γονείς που φτάνουν σε απόγνωση και φλερτάρουν με την ιδέα της αυτοκτονίας, γιατί κυριαρχεί στην κοινωνία η άγνοια και η προκατάληψη.
Στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε η Φυλική Αταξία με ομιλητές την κ. Νάνσυ Παπαθανασίου διδάκτορα κλινικής ψυχολογίας και επιστημονικά συνυπεύθυνη του Orlando LGBT+ και τον κ. Γιάννο Λεβισιάνο μέλος της Κιουρί@ φεμινιστικής και queer συλλογικότητας, έγινε μια πολύπλευρη προσέγγιση του θέματος.
Για κάτι λιγότερο από τρεις ώρες αναλύθηκαν ζητήματα που αφορούν στις διάφορες μορφές της ομοφοβίας, στους παράγοντες που την καλλιεργούν, καθώς και στις συνέπειες της ομοφοβικής συμπεριφοράς.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον ρόλο του σχολείου και δη των εκπαιδευτικών ως προς την αναγκαιότητα να διαμορφώσουν ένα σχολικό περιβάλλον που θα είναι ασφαλής χώρος ανάπτυξης των παιδιών.
Αναλύθηκαν οι έννοιες του «τιμητικού στίγματος» που αφορά και στους γονείς οι οποίοι βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη κοινωνική συνθήκη που αδυνατούν να διαχειριστούν, αλλά και της γυναικείας ομόφυλης σεξουαλικότητας που είναι λιγότερο αποδεκτή και έχει να κάνει με τον σεξισμό που είναι εδραιωμένος στην ελληνική κοινωνία.
Η ατμόσφαιρα φορτίστηκε συναισθηματικά όταν μέλος της Φυλικής Αταξίας διάβασε ανώνυμα μηνύματα Τρικαλινών ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων οι οποίοι κατέθεσαν συγκλονιστικά προσωπικά βιώματα διακρίσεων και εκφοβισμού που υπέστησαν τόσο κατά τη σχολική, όσο και στην ενήλικη διαδρομή τους, για την έλλειψη κατανόησης και υποστήριξης από γονείς και εκπαιδευτικούς, για την μεγάλη μοναξιά τους και τον σκληρό αγώνα που έδωσαν για να πατήσουν στα πόδια τους και να αποδεχτούν τον εαυτό τους.
Ως κοινή πεποίθηση υπογραμμίστηκε η αναγκαιότητα να διαμορφώσουμε μια κοινωνική πραγματικότητα όπου τα άτομα να είναι ορατά και ανοιχτά με όλες τους τις ταυτότητες. Μια κοινωνική πραγματικότητα αποδοχής και συμπερίληψης όπου όλες οι ζωές θα μετράνε το ίδιο!
