Θα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όταν ο πλανήτης θα «χάνεται»; – Ο στιχουργός και συγγραφέας Γιώργος Πολυμενάκος στο «διάλογο»

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον κεντρικό προβληματισμό του νέου, υπό έκδοση, βιβλίου του με τίτλο «Σημείο Εξόδου 1», ένα δυστοπικό μυθιστόρημα όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος και το οποίο θα κυκλοφορήσει πρώτα στην αγγλική γλώσσα

 

Στην πόλη μας βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες ο γνωστός στιχουργός κ. Γιώργος Πολυμενάκος που έχει υπογράψει μια σειρά πολύ όμορφων και αγαπημένων τραγουδιών όπως «Χειμωνιάτικα μπαρ», «Χρώματα», «Άλλη μια φορά», «Αγάπη κατακόκκινη», «Της φαντασίας μας το τρένο», «Μια βάρδια νυχτερινή», «Σαββατόβραδο» για τους Εκείνος & Εκείνος, «Πίνω πίνω» για την κα Αναστασία Μουτσάτσου, «Σε δύσκολο Θεό πιστέψαμε» για την κα Ελένη Βιτάλη, «Διπλό φεγγάρι», «Η αγάπη δεν πεθαίνει» για τον κ. Ηλία Κλωναρίδη, «Φυγή», «Βότκα πορτοκάλι» για την κα Σαββέρια Μαργιολά και πολλά ακόμη.

Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο

 

Ο κ. Πολυμενάκος, ο οποίος είναι τακτικός επισκέπτης και θαυμαστής των Τρικάλων ενώ τον συνδέει και στενή φιλία με τον συμπολίτη καθηγητή και λογοτέχνη κ. Νίκο Μάντζιο, μας μίλησε για το βιβλίο του «Ιστορίες από την άλλη όχθη» (εκδόσεις Απόπειρα) αλλά και για το επόμενο βιβλίο του που κατά έναν παράδοξο τρόπο λόγω της πανδημίας θα κυκλοφορήσει πρώτα σε αγγλική έκδοση και κατόπιν στην ελληνική αγορά.

«Είναι μια σειρά από διηγήματα που έχουν κυρίως αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και τα οποία είχα στο συρτάρι σχεδόν 3 χρόνια. Έχοντας μια πορεία στην δισκογραφία, γράφοντας στίχους από το 1986, για κάποιο παράξενο λόγο πίστευα ότι δεν μπορούσα να γράψω πεζό λόγο. Νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω σε αυτόν τον τομέα αλλά πάντα στη ζωή έρχεται μια στιγμή που αυτό που είναι να συμβεί θα συμβεί έστω και καθυστερημένα.

Θυμάμαι ότι είχα γυρίσει από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Κάιρο και όπως καθόμουνα σε ένα καφέ στο Πέραμα όπου ζω φώναξα τον φίλο που είχε το μαγαζί και του ζήτησα μια κόλλα χαρτί και ένα στιλό και έγραψα το πρώτο μου διήγημα εκεί. Όταν μετά το διάβασα είδα ότι είχε μια παραπάνω αξία από το να διηγείται κάποιος κάτι που του συνέβη. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι το να μιλάει κανείς για τον εαυτό του αν το κάνει σωστά δεν μιλάει μόνο για τον εαυτό του αλλά μιλάει και για τους άλλους ή μάλλον έτσι οφείλει να κάνει, οφείλει δηλαδή να εκπροσωπεί και ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση κάπου να πουν την ιστορία τους. Αυτό είχα υπόψιν μου και όταν έγραφα στίχους δηλ. ότι αυτό που θα πω θα πρέπει στην ιδανική περίπτωση να εκφράζει και άλλους ανθρώπους για να έχει ένα νόημα όλο αυτό. Ένα τραγούδι για να τραγουδηθεί θα πρέπει να αγγίξει τον ακροατή και για να γίνει αυτό πρέπει να μιλάει για κάτι που έχει ζήσει, που έχει ονειρευτεί, που έχει φανταστεί και ίδιος αλλιώς δεν τον ακουμπάει το τραγούδι.

Αυτή την οδηγία προς τον εαυτό μου την κράτησα και όταν έγραψα γραπτό λόγο δηλ. είπα στον εαυτό μου «πρόσεχε αυτές οι αναμνήσεις από διάφορες στιγμές που γράφεις τώρα να αφορούν και άλλους ανθρώπους». Έγραψα λοιπόν μια σειρά από ιστορίες σε ένα βιβλίο που ακροβατεί ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ χωρίς να προκαλεί κανένα τόσο άμεσα γιατί στο δραματικό δεν μου αρέσει το μελοδραματικό και στο αστείο δεν μου αρέσει η φαρσοκωμωδία οπότε είναι ένα βιβλίο που κινείται ανάμεσα σε αυτές τις -κατά τη γνώμη μου- γειτονικές περιοχές, είναι η συγκίνηση και το χαμόγελο. Είχα την εντύπωση ότι δεν θα πήγαινε καλά ως βιβλίο γιατί σκέφτηκα ότι σε τελική ανάλυση γιατί να αφορά κάποιον μια σειρά από διηγήματα όπου κάποιος μιλάει για τις δικές του αναμνήσεις αλλά προς έκπληξή μου πήγε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα γιατί το κοινό επιβεβαίωσε αυτό που είχα επιδιώξει, να έχει αμεσότητα καθώς ήταν γραμμένο σαν προφορικός λόγος και να είναι ιστορίες όχι εξεζητημένες ή παράξενες ή ασυνήθιστες αλλά παρόμοιες με αυτές που έχει ζήσει οποιοσδήποτε από εμάς.

Για το επόμενο βιβλίο μου θα σου πω ότι προέκυψε μετά από μια φιλική διχογνωμία που είχα με τον φίλο μου τον Νίκο τον Μάντζιο για το πόσο αξία έχει η αυτοβιογραφική λογοτεχνία όπου ο Νίκος είχε την άποψη –σωστή κατά την γνώμη μου παρά το ότι όταν έγινε η κουβέντα διαφωνούσα- ότι έχει αξία αλλά ένας συγγραφέας δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο σε αυτό το πεδίο γιατί εγώ ήμουν έτοιμος να κυκλοφορήσω ακόμα ένα βιβλίο στο ύφος των «Ιστοριών από την άλλη όχθη».  Ο Νίκος είχε αντίρρηση σε αυτό και μου είπε ότι οφείλω να δοκιμάσω και την άλλη πλευρά της λογοτεχνίας που είναι η μυθοπλασία. Εγώ πάλι κακώς για έναν δικό μου λόγο πίστευα ότι δεν μπορούσα να γράψω μυθοπλασία. Μετά από μια συζήτηση που είχα με την γυναίκα μου πήρα την ιδέα από μια μουσική ταινία που είχα γυρίσει και είχε ένα μυθιστορηματικό στοιχείο και την εξέλιξα γράφοντας ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται σε ένα πολύ κοντινό μέλλον. Η δυστοπία είναι μια λογοτεχνική σχολή που στο εξωτερικό έχει πολύ μεγάλη άνθιση και είναι το αντίθετο της ευτοπίας δηλ. είναι μια κατάσταση όπου η κοινωνία έχει περιέλθει σε ένα τοπίο άσχημο όπως μετά από μια καταστροφή.

Ο σκοπός του μυθιστορήματος αυτού δεν είναι να προκαλέσει την συγκίνηση ή τον φόβο του αναγνώστη διαβάζοντας για μια κατάσταση μετά από μια μελλοντική καταστροφή –που όπως είδαμε πρόσφατα είναι πολύ πιθανό να συμβεί- αλλά αυτό που ήθελα να δείξω μέσα από το βιβλίο είναι το αν γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις αξίες όπως η φιλία και ο έρωτας να εξακολουθούν να υπάρχουν και το αν σε συνθήκες εξτρεμιστικά άσχημες να κρατήσουμε την ανθρωπινότητά μας. Η απάντηση που δίνεται μέσα από το βιβλίο είναι ναι, μπορεί. Στα ελληνικά έχει τίτλο «Σημείο εξόδου 1» και θα κυκλοφορήσει το 2022 από ελληνικό εκδοτικό οίκο. Επειδή λόγω της πανδημίας η κυκλοφορία βιβλίων στην Ελλάδα έχει καθυστερήσει τουλάχιστον 10 μήνες η προγραμματισμένη κυκλοφορία του στην αγγλική γλώσσα θα προηγηθεί από την ελληνική και θα έχει τίτλο “Exit Point One”.

Σχετικές δημοσιεύσεις