Ακούσθηκαν πολλοί χαρακτηρισμοί για το εργασιακό νομοσχέδιο. Ότι πρωτίστως είναι βαθιά ταξικό, λίγοι το είπαν – βλέπετε υπάρχουν βέβηλες, ανείπωτες λέξεις.
Τέσσερις συν μία εικόνες από τη συγκέντρωση, την περασμένη Πέμπτη, στην κεντρική πλατεία Τρικάλων.
Πρώτη (εικόνα): Βασική ομιλία από πολιτευτάκο, «μικροκηπουρό» του Γ. Παπανδρέου. Φρασεολογία επαναστατική, «δεν θα περάσει» υποστήριξε – «νο πασαράν» πάντως δεν εκστόμισε, πιθανόν από άγνοια.
Δεύτερη: Χαιρετισμός από εκπρόσωπο των Τσιπροκαμμένων, δείγμα τυπικό νεποτισμού. «Η Ευρώπη είναι καλή, το πρόβλημα είναι στην Ελλάδα» ισχυρίσθηκε, επαναλαμβάνοντας το νέο ποίημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τρίτη (εικόνα): Οι πρώην «μαύροι κυβερνώντες» σε περίοπτη θέση. Νυν και πρώην βουλευτές, κομματικοί, δίπλα από τα μικρόφωνα. Για τις φωτογραφίες οπορτουνισμού, τα βίντεο, την προβολή τους…
Τέταρτη: Όταν τελείωσε η συγκέντρωση, τα γκρουπούσκουλα των παραπάνω έσπευσαν δρομέως να πάρουν θέση, να ηγηθούν της πορείας. Αφενός ολιγομελή, ανύπαρκτα, αφετέρου ελέω προηγούμενου υπήρχε εγρήγορση, απωθήθηκαν εύκολα και σύντομα διαλύθηκαν ησύχως.
Πέμπτη (εικόνα): Στον αντίποδα, το μπλοκ των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Διακριτό, με το πανό του, σύμφωνα με τους διοργανωτές, δεν ήγειρε καμμία απαίτηση.
Αναμφίβολα, αφετηριακά, όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι είναι υπέρ της ενότητας. Ευλόγως υφίσταται διαρκώς σχετική συζήτηση, για συμπορεύσεις, συμμάχους, μέτωπα…
Η ενότητα όμως -σε κάθε χωροχρόνο- είναι πάνω από όλα; Είναι αυταξία; Που δεν λαμβάνει υπόψη στοχεύσεις, προθέσεις, συμπεριφορές, συσχετισμούς, παρελθόν;
Ενότητα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή; Ποιος είναι αυτός; Πού ιστορικά οδήγησε;
Ενότητα της λήθης, της στρουθοκαμήλου, των στιγμιαίων κερδών, της υπονόμευσης του μέλλοντος;
Ενότητα, με ποια πρόσωπα, για ποιο σκοπό; Με αυτούς που ρήμαξαν αρχές, αξίες, δικαιώματα; Που σκύλευσαν αγώνες και αγωνιστές; Που ενδιαφέρονται μόνο το βουλευτιλίκι, το παραγοντιλίκι, τις αντιμισθίες;
Με πρόδηλο στόχο τους να επαναλάβουν τα ίδια, αυτά που βιώσαμε πρόσφατα. Που προλείαναν το έδαφος για όσα ζούμε σήμερα. Που κατάντησαν το ηθικό πλεονέκτημα γενιών, διαχρονικό μειονέκτημα.
«Μετά από τόση γνώση, ποια συγγνώμη» υπογραμμίζει ο ποιητής.
Υ.Γ. Αν πάντως στα Τρίκαλα κυοφορείται ένα κακέκτυπο «ιστορικού συμβιβασμού», ας ομολογηθεί ευθύτατα.
