Τι βλέπουν καθημερινά οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του Δήμου Τρικκαίων που αγωνίζονται να κρατήσουν την πόλη και τα χωριά του καθαρά.
Της Αφροδίτης Νανάκη
Αν οφείλαμε να χειροκροτούμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας, τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα οφείλουμε να τους χειροκροτούμε κάθε μέρα. Και αν θεωρείτε υπερβολή το χειροκρότημα, αρκεί μια καλημέρα όταν διασταυρώνεστε με τους άντρες και τις γυναίκες με τα φωσφοριζέ γιλέκα και τις σκούπες στο χέρι. Ή έστω ένα βλέμμα αναγνώρισης της δύσκολης δουλειάς που κάνουν. Έτσι, για να τους φτιάξουμε τη διάθεση, για να νιώσουν ότι αναγνωρίζουμε την προσφορά τους σ’ αυτή την πόλη και να ελαφρύνει κάπως το φορτίο που καλούνται να σηκώσουν.
Μικρές εκδηλώσεις ανθρωπιάς που πιάνουν πραγματικά τόπο. Μας το εκμυστηρεύτηκαν οι ίδιοι εργαζόμενοι με τους οποίους συναντηθήκαμε σ’ ένα από τα διαλείμματα της δουλειάς τους και θελήσαμε να καταγράψουμε τις ιστορίες τους. Μας είπαν πως μια καλή κουβέντα από έναν περαστικό τους δίνει δύναμη και συμπλήρωσαν πως νιώθουν μεγάλη απογοήτευση όταν σε μια ευγενική παρατήρηση σε συμπολίτη που πετά το σκουπίδι του στο δρόμοεισπράττουν την απάντηση«αυτή είναι η δουλειά σου, γι’ αυτό πληρώνεσαι».Ναι,εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους κατ’ αυτόν τον τρόπο!
Όσον αφορά στην περιβαλλοντική μας συνείδηση, μετά τα όσα καταθέτουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται καθημερινά να κρατήσουν την πόλη καθαρή, σίγουρα στο εξής θα είμαστε πιο προσεκτικοί όταν βγάζουμε τη σακούλα των σκουπιδιών απ’ το σπίτι μας, γιατί πλέον θα έχουμε εικόνα του τι συμβαίνει από τη στιγμή που την εναποθέτουμε στον κάδο.
Βούλα Καρανίκα και Παρασκευή Κουτή εν ώρα υπηρεσίας
Αγαπώ τη δουλειά μου, την έχω συνηθίσει
Η 36χρονη Παρασκευή Κουτή είναι μητέρα ενός 10χρονου αγοριού και εργάζεται στο Τμήμα Καθαριότητας του Δήμου Τρικκαίων τα τελευταία τρία χρόνια. Παλαιότερα εργαζόταν σε φούρνο. Ζει με την οικογένειά της στο Μουζάκι απ’ όπου και φεύγει κάθε ξημέρωμα στις 4 για να πιάσει δουλειά στις 5. Το πόστο της είναι στο όχημα της ανακύκλωσης και για έξι και πλέον ώρες ανεβοκατεβαίνει στο σκαλάκι που βρίσκεται στο πίσω μέρος του, μετακινώντας και αδειάζοντας τους μπλε κάδους συνήθως με την 47χρονη συντοπίτισσά της Βούλα Καρανίκα από την Αργιθέα. «Αγαπώ τη δουλειά μου, την έχω συνηθίσει» λέει η Παρασκευή και με την Βούλα συμφωνούν πως οι γυναίκες το ’χουν περισσότερο με την καθαριότητα σε σχέση με τους άντρες. «Όταν είμαστε γυναίκες στα απορριμματοφόρα, δεν αφήνουμε σκουπιδάκι γύρω από τους κάδους».
Και οι δύο πάντως λένε τα καλύτερα για τους συναδέλφους τους, οι οποίοι όχι μόνο τις υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο στο αντρικό- μέχρι πρότινος- πόστο, αλλά και όταν δουλεύουν μαζί τις βοηθούν κάθε φορά που εκτιμούν πως το βάρος κάποιου αντικειμένου παραείναι μεγάλο. Η μυϊκή δύναμη άλλωστε είναι απαραίτητη σ΄ αυτή τη δουλειά.
Όσον αφορά στις δυσκολίες του επαγγέλματος, αντιλαμβανόμαστε από τη συζήτηση πως το πόσο εύκολη ή δύσκολη θα είναι η μέρα τους, έχει να κάνει απ’ τον τρόπο με τον οποίο εναποθέτουμε όλοι μας τα απορρίμματα στους κάδους.Αξιοσημείωτη είναι η παρατήρησή τους πως οι κάδοι του κέντρου (τουλάχιστον όσον αφορά στην ανακύκλωση) είναι σε καλύτερη κατάσταση. Όσο φεύγεις όμως προς την περιφέρεια της πόλης ή τα γύρω χωριά, η εικόνα αλλάζει δεδομένου ότι βρίσκουν μέσα πολλά σκουπίδια μη ανακυκλώσιμα. «Έχουμε βρει από έντερα ζώων, μέχρι χαλιά και λουλούδια».
Το μεγάλο άγχος όμως της δουλειάς έχει να κάνει με τους βιαστικούς οδηγούς που κάνουν ουρά πίσω από τα απορριμματοφόρα. «Μεσημεριάτικα βρήκατε να βγείτε στους δρόμους που είναι ώρα αιχμής;», «Τόσο χώρο έχετε γιατί δεν κάνετε λίγο πιο κει να περάσουμε;» είναι μερικά από τα σχόλια που κάνουν οι οδηγοί βγάζοντας το κεφάλι τους από το παράθυρο.
«Λες και είναι δική μας απόφαση η ώρα που θα βγούμε με το απορριμματοφόρο. Αυτά τα ρυθμίζει η υπηρεσία μας, αφού μετά την πρωινή βάρδια χρειάζεται να ξαναπεράσουμε το μεσημέρι γιατί οι κάδοι γεμίζουν πολύ γρήγορα» σχολιάζει ο 47χρονος τρίτεκνος Βάιος Ντόμπριος, ο οποίος μετρά τρία χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά. Μαζί με τον 58χρονο, επίσης τρίτεκνο Ευάγγελο Χασιώτη (με15 χρόνια προϋπηρεσίας στον τομέα της Καθαριότητας) αδειάζουν καθημερινά, κατά μέσο όρο, 240 με 270 πράσινους κάδους στην βάρδια τους. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους και έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για το πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε οι Τρικαλινοί όσον αφορά στο θέμα των σκουπιδιών:
«Το τι βρίσκουμε κάθε φορά μέσα στους πράσινους κάδους…Χαρτόνια, μπάζα, χώματα, σπασμένα γυαλιά –αν είναι βράδυ και δεν βλέπεις μπορεί και να κοπείς- χαρτιά τουαλέτας πεταμένα χύμα, κλαδιά, αλλά και ολόκληρα δέντρα. Όλα αυτά πρέπει να τα αφαιρείς κάθε φορά για να μπορέσεις να τους αδειάσεις και για να μην προκληθεί ζημιά στο απορριμματοφόρο. Επιπλέον κόπος, μεγαλύτερη καθυστέρηση, περισσότερο άγχος και από πίσω σου να έχεις τους βιαστικούς οδηγούς που σε στραβοκοιτάζουν και μουρμουρίζουν διαρκώς. Να πρέπει να κάνεις γρήγορα, να πρέπει να προσέξεις να κάνεις τη δουλειά σου σωστά και με ασφάλεια για να μην τραυματιστείς, να πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα γιατί περνάνε σφήνα ντελιβεράδες και ποδήλατα! Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε επίσης με τα παρκαρισμένα όπως να ’ναι αυτοκίνητα που πολλές φορές μας αναγκάζουν να αλλάξουμε κατεύθυνση γιατί δεν χωράει το απορριμματοφόρο να περάσει, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που σταθμεύουν ακριβώς μπροστά απ’ τους κάδους. Το άλλο μεγάλο θέμα είναι οι σακούλες έξω από τους κάδους. Κάποιος κάνει την αρχή και επειδή βιάζεται ή σιχαίνεται, αντί να ανοίξει τον κάδο για να πετάξει τη σακούλα μέσα, την παρατάει πάνω στο καπάκι. Περνάει ο επόμενος κάνει το ίδιο και ενώ ο κάδος είναι άδειος, πάνω και γύρω του γίνεται χαμός από σακούλες. Αυτές πρέπει να τις πιάσουμε μία μία και να τις ρίξουμε στο απορριμματοφόρο».Απ’ τις πιο δύσκολες περιοχές θεωρούν τα Μανάβικα όπου οι σακούλες που εναποθέτουν οι μαγαζάτορες δίπλα στους κάδους, είναι πολλές και ασήκωτες. Οι τελευταίοι τις μεταφέρουν με καροτσάκι ή τις σέρνουν, ενώ οι ίδιοι είναι αναγκασμένοι να τις σηκώσουν.
Βάιος Ντόμπριος, Ευάγγελος Χασιώτης και στη μέση η Μαρία Θανοπούλου λίγο μετά το πέρας της πρωινής τους βάρδιας
Στάχτες το χειμώνα, ζουμιά το καλοκαίρι
Πότε είναι πιο δύσκολη η δουλειά σας, τους ρωτάμε, το χειμώνα ή το καλοκαίρι; Κοιτάζονται και χαμογελούν με νόημα: «Το χειμώνα οι κάδοι είναι γεμάτοι με στάχτες απ’ τα τζάκια που πολλοί τις πετάνε χύμα μέσα (!)και ανταριάζει ο τόπος όταν τους αδειάζουμε και το καλοκαίρι είναι γεμάτοι ζουμιά απ’ τα καρπούζια».
Η συνάδελφός τους Μαρία Θανοπούλου 42χρόνων και μητέρα τριών παιδιών, μόνιμη υπάλληλος εδώ και τέσσερα χρόνια λέει πως οι έντονες καιρικές συνθήκες δυσκολεύουν πολύ τη δουλειά τους. Η παγωνιά, η δυνατή βροχή, αλλά και ο καύσωνας τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Όσον αφορά στην συμπεριφορά των συμπολιτών, σημειώνει πως έχει να κάνει καθαρά με τον άνθρωπο και την καλλιέργειά του. «Βλέπεις ανθρώπους την ώρα που εσύ κάνεις τη δουλειά σου, να περνούν δίπλα σου, να γυρίζουν το κεφάλι και να κλείνουν επιδεικτικά τη μύτη. Άλλοι πάλι αναγνωρίζουν τον αγώνα που κάνεις. Μου είπαν φίλοι μου, πως μια κοπέλα ανέβασε ένα βιντεάκι στο Instagram την ώρα που ήμουν πίσω στο απορριμματοφόρο και με αποκαλούσε ηρωίδα».
«Τη δουλειά μας κάνουμε φυσικά, αλλά λίγη ευγένεια δεν βλάπτει» λένε η Χαρίκλεια Κανέλλα και η Βάσω Τσέκα
Άλλοι μας καλημερίζουν και άλλοι μας βομβαρδίζουν με παράπονα
Στο πάρκινγκ του δημαρχείου συναντάμε δύο ακόμη από τις γυναίκες της Καθαριότητας που ανήκουν στα «πεζοπόρα τμήματα» όπως αυτοαποκαλούνται. Είναι οδοκαθαρίστριες. Η Χαρίκλεια Κανέλλα 50 χρόνων και μητέρα τεσσάρων παιδιών, μόνιμη υπάλληλος στην Καθαριότητα εδώ και 6 χρόνια. Πρωτοδιορίστηκε στην Υπηρεσία Πρασίνου στην Αθήνα, μετά δούλεψε στον Δήμο Πύλης και στη συνέχεια στον Δήμο Τρικκαίων.
Η Ρούλα Ζουμπορλή 52χρόνων και μητέρα δύο παιδιών βρίσκεται σ’ αυτή τη δουλειά τα τελευταία 15 χρόνια. Τα πρώτα τα πέρασε στην Καθαριότητα στην Αθήνα και ακόμα θυμάται πως πηγαινοερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο με το τρένο για να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά της.
Η βάρδια και των δύο ξεκινά κάθε πρωί στις 6 και ο εξοπλισμός τους αποτελείται από μια σκούπα, ένα φαράσι και μερικές σακούλες. «Με το καρότσι χάνεις χρόνο και δεν μπορείς να μετακινηθείς γρήγορα και εύκολα πάνω στα πεζοδρόμια και μέσα απ’ τις νησίδες». Προτιμούν να δουλεύουν το καλοκαίρι με τη ζέστη «το κρύο και η βροχή δεν παλεύονται», ενώ όσον αφορά στην αντιμετώπισή τους από τους περαστικούς μας λένε πως υπάρχουν και ευγενικοί που τις καλημερίζουν και άλλοι που όταν τις βλέπουν τις βομβαρδίζουν με παράπονα «ο δρόμος βρωμάει», «έχετε καιρό να περάσετε» και ας περνάνε κάθε μέρα.
«Δεν έχουμε περιβαλλοντική συνείδηση. Σκουπίζουμε έναν δρόμο και όταν φτάνουμε στο τέλος του και επιστρέφουμε βλέπουμε πάλι σκουπίδια πεταμένα. Κάποιοι το κάνουν και μπροστά στα μάτια μας» λένε και μας ζητούν να υπογραμμίσουμε, ότι την αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και την κάνουν με μεράκι. «Όταν είμαστε εκτός υπηρεσίας, αλλά και όταν βρεθούμε σε άλλη πόλη, εκεί που πέφτει πρώτα το μάτι μας είναι στα καλαθάκια που βρίσκονται στους δρόμους και στους κάδους. Μας αρέσει να παρατηρούμε με ποιον τρόπο συλλέγουν εκεί τα απορρίμματα και πως θα μπορούσαμε κι εμείς να βελτιωθούμε στον τομέα αυτό». Εκείνο που τις ενοχλεί και δυσκολεύει τη δουλειά τους είναι η απερισκεψία κάποιων που ενώ τα καλαθάκια είναι για τα μικροσκουπιδάκια (ένα χάρτινο ποτήρι καφέ, ένα άδειο πακέτο τσιγάρων κλπ) βρίσκουν πολλές φορές μέσα τους σακούλες με οικιακά σκουπίδια, προφανώς γιατί κάποιος ή κάποια βαρέθηκε να τα μεταφέρει μέχρι τον κοντινό κάδο.
Το μεγάλο άγχος όμως της δουλειάς έχει να κάνει με τους βιαστικούς οδηγούς που κάνουν ουρά πίσω από τα απορριμματοφόρα
Η πανδημία η πιο δύσκολη περίοδος
Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν η πανδημία για τους οδοκαθαριστές της πόλης μας. Επειδή τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος ήταν κλειστά και υπήρχε συνωστισμός στους πεζόδρομους και στις πλατείες, τα καλαθάκια ξεχείλιζαν μέσα σε λίγες ώρες, ενώ σκουπίδια υπήρχαν παντού. Μάσκες, γάντια και υγρομάντηλα «αυτά ειδικά κολλάνε στο δρόμο και δεν μαζεύονται με τη σκούπα, πρέπει να σκύψεις και να τα πιάσεις», χάρτινα και πλαστικά κυπελάκια του καφέ, αλλά και αλκοολούχων ποτών υπήρχαν παντού και όλες τις ώρες!
Δύσκολες είναι και οι μέρες λειτουργίας της λαϊκής αγοράς, αφού οι παραγωγοί αφήνουν πίσω τους πάρα πολλά σκουπίδια.
Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει
Πιστεύετε ότι οι Τρικαλινοί και οι Τρικαλινές αναγνωρίζουν την προσφορά σας σ΄ αυτή την πόλη; τις ρωτάμε. «Στα τόσα χρόνια που είμαι σ’ αυτή τη δουλειά πολλοί λίγοι άνθρωποι μας λένε μια καλημέρα όταν μας βλέπουν στο δρόμο, ενώ ακόμη λιγότερες είναι οι περιπτώσεις που θα μας πουν “σκούπισε πιο πέρα, θα σκουπίσω εγώ μπροστά στο σπίτι μου”».
Ο 54χρονος Βαγγέλης Θάνος, πατέρας δυο κοριτσιών και με 25 χρόνια στην Καθαριότητα συμπληρώνει πως «μόνο οι πιο ηλικιωμένες γυναίκες “οι παλαιές νοικοκυρές” βγαίνουν και σκουπίζουν τον δρόμο μπροστά στα σπίτια τους. Κάποιες νεότερες ντρέπονται ακόμη και να πάνε να πετάξουν τις σακούλες με τα σκουπίδια στον κάδο».
Συνηγορεί σ’ αυτή την παρατήρηση και η 35χρονη Βάσω Τσέκα μητέρα τριών παιδιών και με προϋπηρεσία στον συγκεκριμένο τομέα τρία χρόνια. «Έχει τύχει να σκουπίζουμε στο δρόμο και να μας φωνάζουν απ’ το μπαλκόνι για να πάρουμε σακούλες που κατέβαζαν με σχοινί!!! Ζητάμε μόνο να μην είναι αγενείς. Τη δουλειά μας κάνουμε φυσικά, αλλά λίγη ευγένεια δεν βλάπτει».
134 συνολικά σήμερα οι εργαζόμενοι
Για τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που εργάζονται σήμερα στον τομέα της Καθαριότητας μας ενημερώνει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος κ. Φόρης Ρόμπος: «Αυτή την περίοδο προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Τρικαλινούς πολίτες 134 εργαζόμενοι εκ των οποίων 85 μόνιμοι, 25 με οκτάμηνες συμβάσεις κοινωφελούς εργασίας, 24 με οκτάμηνες συμβάσεις μέσω ΑΣΕΠ και 10 με πρόγραμμα ΟΑΕΔ άνω των 55 ετών. Στην παρούσα φάση λοιπόν, μπορώ να πω ότι έχουμε ικανοποιητικό αριθμό εργαζομένων, ενώ και ο προγραμματισμός μας είναι συνεχής. Ας μην ξεχνάμε ότι για την πόλη έχει σημασία ο Μύλος των Ξωτικών, οπότε εκείνη την περίοδο δίνουμε ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα. Όμως, υπάρχουν περίοδοι, κυρίως ανάμεσα στη λήξη και την έναρξη των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας (τα γνωστά μας οκτάμηνα), με κενά στο προσωπικό. Αυτά τα κενά τα καλύπτουμε με τη συνεχή προσφορά των μόνιμων εργαζομένων».
Αναφερόμενος στη συνέχεια στους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινείται η αρμόδια υπηρεσία ώστε να κερδιθεί το διαρκές στοίχημα της καθαρής πόλης, στέκεται ιδιαίτερα στον σωστό προγραμματισμό των συνεργείων. «Δηλαδή, πρέπει να είναι πιο αποτελεσματικός όσον αφορά τη συχνότερη αποκομιδή των κάδων, πιο ταχύς στην εξυπηρέτηση των αιτημάτων και πιο άμεσος ως προς την παρέμβασή μας σε προβλήματα που καθημερινά προκύπτουν σε διάφορα σημεία του Δήμου μας. Ας μην ξεχνάμε ότι Δήμος δεν είναι μόνο τα Τρίκαλα και για τον λόγο αυτόν δίνουμε μεγάλη βαρύτητα και στις συνοικίες και στα χωριά. Εξάλλου, πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε ολοκληρωμένο αποτέλεσμα και για τον λόγο αυτόν, όταν οργανώνουμε τις παρεμβάσεις καθαριότητας σε διάφορες περιοχές, συνεργάζονται και πεζοπόρα και μηχανοκίνητα τμήματα».
Οι Τρικαλινοί είναι συνεργάσιμοι;
«Μπορώ να πω πως η πλειοψηφία των πολιτών πλέον έχει πολύ καλή συνεργασία με την υπηρεσία μας. Χρησιμοποιούν τη Γραμμή Εξυπηρέτησης του Πολίτη, το γνωστό σε όλους μας πια «20000», ενημερώνονται και ακολουθούν τις οδηγίες, επισημαίνουν προβλήματα που πιθανό να μην έχουμε παρατηρήσει. Έτσι μας βοηθούν στο να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα. Θα ήθελα να προσθέσω και τη μεγάλη αύξηση του ποσοστού των Τρικαλινών που ανακυκλώνουν απορρίμματα.
Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις μη συμμόρφωσης ορισμένων με τη νομοθεσία και τις κανονιστικές αποφάσεις του Δήμου, δημιουργώντας προβλήματα. Και μάλιστα όχι μόνο προβλήματα γενικά στην αποκομιδή απορριμμάτων, αλλά ειδικά στον εργαζόμενο, στον συνάνθρωπο, στον γείτονα, στον συμπολίτη.
Κι αν το ένα ζητούμενο είναι η ενημέρωση και η άμεση λύση από την πλευρά του Δήμου, το άλλο είναι η Παιδεία και η κατανόηση, πως με σεβασμό στους εργαζόμενους, με συνεργασία και καλή διάθεση, μπορούμε να λύσουμε προβλήματα. Κανείς δεν θέλει μια άσχημη εικόνα γεμάτη σκουπίδια ή κλαδιά έξω από το σπίτι του. Ας προσπαθήσουμε όλοι για αυτό».
