Το γεγονός πως η Ελλάδα (και όχι απλώς ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Δένδιας) δέχθηκε τις ευχαριστίες τόσο της Ισραηλινής (διά του Πρέσβη κ. Yossi Amrani) όσο και της Παλαιστινιακής Πρεσβείας (διά του Πρέσβη κ. Marwan Toubassi) στην Αθήνα για την συνεισφορά της στην επίτευξη της εκεχειρίας, δείχνει σε μεγάλο βαθμό την ορθότητα της νηφάλιας προσέγγισης του ακανθώδους αυτού προβλήματος, του Παλαιστινιακού. Το να επιδιώκεις λόγω και έργω τον τερματισμό των ένθεν κακείθεν βομβαρδισμών δεν σημαίνει πως “παίρνεις θέση” υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Σημαίνει απλά ότι δεν ρίχνεις λάδι στην φωτιά, που αν συνεχίζονταν θα προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη εκατόμβη νεκρών, επί το πλείστον αμάχων, επίσης ένθεν κακείθεν.
Όσον αφορά για το ποιοι επιθυμούσαν να ρίξουν λάδι στην φωτιά ήταν προφανές: Από την μία πλευρά ο Νετανιάχου που έκρινε πως η στρατηγική της έντασης θα του προσέφερε μια τελευταία σανίδα σωτηρίας για την πολιτική του επιβίωση και από την άλλη η Τουρκία (και ο ίδιος ο Ερντογάν) που τα τελευταία χρόνια έχει διεισδύσει οικονομικά (με καταριανά κεφάλαια), πολιτιστικά, και πολιτικά τόσο στην Γάζα όσο και στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής συντηρώντας με κάθε μέσο την πολεμική ρητορική και αντιπαράθεση.
Για την Ελλάδα, το εθνικό της συμφέρον περνάει μέσα από την επαναπροσέγγιση Αράβων και Ισραηλινών. Αυτό δείχνει και η πρόσφατη εμπειρία για την δημιουργία διπλωματικού φραγμού στον τουρκικό επεκτατισμό. Η αναθέρμανση των σχέσεων με την Αίγυπτο (που παραμένει η πολυπληθέστερη αραβική χώρα), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Τυνησία, η ενίσχυση των σχέσεων με το ίδιο το Ισραήλ, το ελληνικό άνοιγμα στην Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια προοδευτικά εξελισσόμενη διαδικασία. Ακόμη και αν η εκεχειρία που προαναφέραμε δεν έχει μεγάλη διάρκεια, αποδεικνύει πως πράγματι η Ελλάδα μπορεί και συνομιλεί και με τα δύο εμπλεκόμενα στρατόπεδα αποτελώντας γέφυρα συνεννόησης και συνεργασίας στην περιοχή.
Αντιθέτως η Τουρκία (που πριν μία εικοσαετία εμφανίζονταν ως η ήπια περιφερειακή δύναμη) έχει πλέον μεταβληθεί σε μείζονα παράγοντα αποσταθεροποίησης και πλέον οι “παρεμβάσεις” της μόνο δια των όπλων επιχειρούνται. Και όχι μόνο αυτό: Διεκδικώντας τον ρόλο του προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων (κυρίως των ισλαμιστών φονταμενταλιστών) ο Ερντογάν δεν διστάζει να καταγγέλλει τον Μπάιντεν με την ίδια φρασεολογία και τα ίδια επιχειρήματα της Χαμάς (της οποίας είναι ο μέγας προστάτης-χορηγός) και να υποδαυλίζει κάθε προσπάθεια ειρήνευσης ακόμη κι αν αυτή προέρχεται από την Ρωσία με την οποία τελευταία ερωτοτροπεί. Η Τουρκία κραυγαλέα πλέον είναι μέρος του προβλήματος και όχι συνισταμένη επίλυσής του!
Αυτό το μεγάλο “άπλωμα” του γεωστρατηγικού παιχνιδιού της Τουρκίας θα είναι και ο κόλαφός της. Στα σχεδόν καθημερινά “χαστούκια” που δέχεται από σύσσωμη πλέον την Δύση θα προστεθούν και αυτά της Ρωσίας που δεν έχει συμφέρον να παραδώσει τους Άραβες στην Τουρκία, προκειμένου να στερεώσει η τελευταία ακόμα περισσότερο την ηγεμονική της θέση στον ισλαμικό κόσμο. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι το σκληρό, σουνιτικό Ισλάμ ελέγχει εκτεταμένες περιοχές γύρω από τον Καύκασο, στον Νότο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κάτι που απειλεί μονίμως την ενότητα και την ακεραιότητά της.
Υ.Γ. Ο υπογράφων δεν καταδικάζει συλλήβδην τις εκδηλώσεις και διαδηλώσεις καταδίκης των ισραηλινών βομβαρδισμών, που πραγματοποιήθηκαν και στην Ελλάδα, παρόλο που αρκετές διακρίνονταν από μονομέρεια. Όσο και αν σε κάποιους επιφανειακά σκεπτόμενους η στάση αυτή είναι αντιφατική, έχει την οξυδέρκεια να διακρίνει τα σαφέστατα σύνορα μεταξύ της πολιτικής στάσης και της άσκησης εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.
