Θα το αντέξεις και αυτό όπως και τόσα άλλα.
Αλλά είναι κρίμα στα 93 χρόνια σου να χάνεις το σπίτι σου, το κονάκι σου όπως εσύ το έλεγες.
Από το 1936 άντεξε σε άσχημες καιρικές συνθήκες, πλημμύρες, χιονοθύελλες, σεισμούς και έπεσε έτσι αναπάντεχα Σεπτέμβρη μήνα, καλοκαίρι ακόμα.
Στα χρόνια της προεδρίας σου στην κοινότητα Παραποτάμου το έζησες αυτό το σπίτι και το χάρηκες. Από τον Μάρτη μέχρι το πανηγύρι του Άη Δημήτρη ήσουν εκεί…. Και το φρόντιζες, τα λουλούδια, τα δέντρα, τον λαχανόκηπο. Την Πασχαλιά, περνούσε όλο το χωριό από αυτήν την αυλή και όλοι οι φίλοι σου και εγώ μικρό κορίτσι απολαμβάναμε τις μεσημεριανές καλοκαιρινές σιέστες με τσιπουράκια κάτω από την φλαμουριά.
Θα ξαναπαίξουν στην αυλή αυτή μπαμπά ο Χρηστάκης και ο Βασιλάκης σου μπάλα και εσύ θα είσαι εκεί να τους δίνεις οδηγίες για το πότισμα.
Αυτά να θυμάσαι! Να μένεις όρθιος σαν αυτό το κονάκι σου, θα κάνουμε τα πάντα για να αναστηθεί ξανά πατερούλη μου και να γεμίσει πάλι χαρά και ωραίες στιγμές με φίλους και παιδιά όπως τότε, παλιά.
ΣΗΜ «δ»: Η επιστολή απευθύνεται στον Βασίλη Τσανάκα, συνταξιούχο εκπαιδευτικό και πρώην πρόεδρο της Κοινότητας Παραποτάμου η οποία επλήγη ιδιαίτερα από τον «Ντάνιελ».
Λουίζα – Μαρία Τσανάκα Κρίκκη
