Μια γέφυρα για… κλάματα (αλλά τι να κάνουμε;)

Μετά την ανατίναξη της πέτρινης γέφυρας του Αγίου Κωνσταντίνου, το 1941, και για μερικά μεταπολεμικά χρόνια, είχε στηθεί στη θέση της μια πρόχειρη ξύλινη κατασκευή την οποία διέρχονταν πεζοί οι κάτοικοι των παρακείμενων συνοικιών.

Μια δεκαετία περίπου κατόπιν κατασκευάστηκε στην θέση της μια άχαρη τσιμεντένια πεζογέφυρα που εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα.

Την πρόχειρη ξύλινη αυτή κατασκευή διακρίνουμε λεπτομερώς στην καρτ ποστάλ που εξέδωσε ο Νίκος Στουρνάρας στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’50 επιδιώκοντας να αποτυπώσει μια διαφορετική οπτική γωνία του Κουρσούμ τζαμί, αλλά και του ποταμού Ληθαίου.

Παρά την προχειρότητά της η κατασκευή αυτή ήταν απαραίτητη, αφού ήταν η μόνη  γέφυρα που υφίστατο τότε στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλης των Τρικάλων, εξυπηρετώντας τις ανάγκες διεκπεραίωσης του ποταμού από τους συμπολίτες μας, όπως αποτυπώνεται και στην φωτογραφία.

 

Από το αρχείο του Σωτήρη Κύρμπα

Σχετικές δημοσιεύσεις