Είμαι 60 χρονών και ποτέ, μα ποτέ, δεν έχω ζήσει Μεγάλη Εβδομάδα και κυρίως Μεγάλη Παρασκευή που να την νιώθω τόσο έντονα και τόσο ουσιαστικά. Έπρεπε να περάσουν τόσες δεκαετίες, τόσα χρόνια για να καταλάβω το νόημα και την ουσία της: Να βιώνεις το δράμα και τον προσωπικό σου Γολγοθά για να σώσεις και να προφυλάξεις τους συνανθρώπους σου!
Δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου άνθρωπο ένθερμο πιστό. Όμως είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας και αυτού του πολιτισμού, κι έχω μάθει να σέβομαι το συναίσθημα των πολλών, αυτό που διαπερνάει και μένα σαν το άρωμα της πασχαλιάς στις ανοιξιάτικες μέρες της χαρμολύπης, του πάθους, της προσδοκίας της Ανάστασης.
Σήμερα για πρώτη ίσως φορά (ειλικρινώς δεν θυμάμαι να μου έχει ξανασυμβεί) που ακούω τον πένθιμο ήχο από τις καμπάνες των Ιερών Ναών της πόλης μας και μοιράζομαι κι εγώ όπως και όλοι οι συμπολίτες μου το πένθος που επιβάλλεται τούτη την μεγάλη μέρα.
Άλλες χρονιές η οχλαγωγή και ο θόρυβος ήταν τόσο έντονος που ούτε την καμπάνα της ενορίας μας δεν ακούγαμε. Λες και τα γλέντια της Ανάστασης ξεκινούσαν με την Σταύρωση…
Φέτος ΚΑΙ Μεγάλη Εβδομάδα καταλάβαμε, ΚΑΙ Μεγάλη Παρασκευή βιώνουμε ΚΑΙ την Ανάσταση θα την χαρούμε!
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Σ.Κ.
