Ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης μας… ομολογεί πως δεν θα άντεχε για μία ακόμη χρονιά την συνύπαρξη με έναν τέτοιο (παλιο)χαρακτήρα…
Μας αποκαλύπτει πως τα μνημόνια έγιναν αιτία να ναυαγήσει η ταινία για την ζωή του φίλου του Κώστα Σαμαρά (Πεταλούδα)
Η άποψή του για τους δύο Τρικαλινούς των Άγριων Μελισσών και για το σίριαλ που σηματοδότησε μια νέα, ελπιδοφόρα περίοδο στην ελληνική τηλεόραση
Οι θέσεις του για το θέμα των ημερών που ταλανίζει το Θέατρο και τον αθλητικό χώρο
Οι «Άγριες Μέλισσες» είναι ένα σήριαλ φαινόμενο που έχει καθηλώσει τους τηλεθεατές με την πλοκή του, επανέφερε δυναμικά την ελληνική τηλεοπτική παραγωγή στο προσκήνιο και έχει αποσπάσει πολλά επαινετικά σχόλια για την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Ένας από τους κεντρικούς ρόλος και αυτός του σκληρού διευθυντή των φυλακών Μάνου Βόσκαρη, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο εκλεκτός ηθοποιός κ. Βασίλης Μπισμπίκης που μιλά σήμερα στον «Διάλογο» για την συμμετοχή του στην επιτυχημένη σειρά, για την θεατρική του πορεία, τον Άρη Βελουχιώτη αλλά και την βαθιά φιλία του με τον συμπολίτη κ. Κώστα Σαμαρά που γεννήθηκε μετά το έντονο ενδιαφέρον του να γυριστεί σε ταινία το βιβλίο του «Καταζητείται».
Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο
Ερ: Διαβάζοντας το πλούσιο βιογραφικό σας βλέπουμε ότι πριν γίνετε ηθοποιός περάσατε από διάφορες περιστασιακές δουλειές π.χ. σερβιτόρος, μπάρμαν κ.λπ. αλλά είχατε και συμμετοχή σε διάφορες θεατρικές ομάδες στο Λουτράκι. Τι σας έκανε να αποφασίσετε τελικά να γίνετε ηθοποιός;
Απ: Δεν είχα ποτέ την σκέψη να γίνω ηθοποιός. Κάποια στιγμή όμως που συμμετείχα με έναν ερασιτεχνικό θίασο σε μια τιμητική παράσταση για τον Δημήτρη Ροντήρη με την «Ελένη» του Ευριπίδη με είδε ο τότε Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Τάσος Ρούσσος και μου είπε ότι πρέπει να πάω στη Σχολή του Εθνικού και να ασχοληθώ πιο ειδικά με την υποκριτική. Εγώ τότε είχα ένα επάγγελμα που δεν μου πολυάρεσε, ήμουν κρουπιέρης σε καζίνο, και είπα να ανέβω στην Αθήνα να δοκιμάσω το επάγγελμα του ηθοποιού. Δεν μπήκα τελικά στη Σχολή του Εθνικού γιατί δεν είχα τελειώσει το Λύκειο και υπήρχε ένα θέμα με αυτό και έτσι βρήκα την πιο φθηνή Σχολή που ήταν της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα για να παρακολουθήσω μαθήματα. Εκεί συνάντησα τον σκηνοθέτη Βασίλη Ρίτσο που έγινε μέντοράς μου και όσα χρόνια είχε διάρκεια η φοίτηση έγινα κάτι σαν μοναχός, αφιερώθηκα ολοκληρωτικά σε αυτό που λέγεται θέατρο.
Ερ: Όταν γίνατε τελικά ηθοποιός ποιο ήταν το μεγαλύτερο όνειρό σας αλλά και ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Απ: Το όνειρο ήταν πάντα να ασχοληθώ με μεγάλα κείμενα κλασικών συγγραφέων όπως Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Σέξπιρ κ.λπ. αλλά και με την αρχαία τραγωδία καθώς καθηγήτριά μου στην Σχολή ήταν η Άννα Συνοδινού που με έκανε να μελετήσω καλά το είδος. Κατά κάποιο τρόπο αυτά τα έχω καταφέρει συμμετέχοντας σε παραστάσεις βασισμένες στα έργα αυτών των μεγάλων συγγραφέων. Το έργο που με συγκινεί πολύ και θα ήθελα να ανεβάσω είναι ο Οιδίπους Τύραννος αλλά τώρα, μεγαλώνοντας λίγο, η μεγαλύτερη ανάγκη μου είναι να είμαι με συνεργάτες που με κάνουν να πηγαίνω ένα βήμα πιο πέρα, όχι δηλ. τόσο τα κείμενα αλλά η ζύμωση που γίνεται με άλλους ανθρώπους. Ο φόβος που είχα ήταν το ότι μπαίνοντας στη σχολή είχα δώσει ένα χρονικό όριο πως αν δεν πετύχαινα στο θέατρο που με έκανε να νιώθω υπέροχα αναγκαζόμουν να το αφήσω και να κάνω μια άλλη δουλειά για λόγους επιβίωσης. Ήταν δύσκολο το στοίχημα, πέρασα δύσκολες καταστάσεις γιατί είναι ένα επάγγελμα με τεράστια ανεργία και όπου ανά 3-4 μήνες πρέπει να ψάξεις για το επόμενο βήμα σου, αλλά το πάλεψα και χαίρομαι που έμεινα σε αυτό που αγαπώ. Ένας άλλος φόβος είναι το να μην εξελίσσομαι σε αυτό που κάνω, θέλω να έχω ανοιχτό το μυαλό μου και σε σύνδεση με την κοινωνία και τις ανάγκες της, να μην είμαι στάσιμος και να βλέπω πώς μετασχηματίζεται το θέατρο με τα χρόνια.
Ερ: Φοβάστε ίσως και την τυποποίηση σε έναν ρόλο και συγκεκριμένα του Βόσκαρη στις «Άγριες Μέλισσες» και το ότι το κοινό μπορεί δύσκολα να σας δεχθεί σε κάποιον άλλον ρόλο;
Απ: Δεν θα ήθελα ο κόσμος να βάλει μια ταμπέλα πάνω μου, ούτε εγώ θέλω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Τώρα π.χ. στο θέατρο ασχολούμαι με την φόρμα του ακραίου ρεαλισμού δηλ. παραστάσεις με ακραία σκηνοθεσία, ακραίους ήρωες με ακραίους τρόπους έκφρασης κ.λπ. Έχουμε πάρει βραβεία γι’ αυτό αλλά ακόμα και αυτό δεν θέλω να με εγκλωβίσει γιατί μπορεί στη συνέχεια να κάνω κάτι άλλο ας πούμε πιο εξπρεσιονιστικό ή πιο παραμυθένιο. Δεν θέλω να εγκλωβιστώ σε αυτό που θέλουν οι άλλοι από μένα. Αυτό ισχύει και για τις «Άγριες Μέλισσες» και γι’ αυτό δεν μένω πολύ καιρό στα καθημερινά σήριαλ που κατά καιρούς έχω κάνει. Το σήριαλ κάνοντας αυτή την μεγάλη επιτυχία κρύβει για μένα τον κίνδυνο της υπερέκθεσης αν μείνω παραπάνω από έναν χρόνο και μάλιστα σε έναν επιτυχημένο ρόλο που με έχει ταυτίσει ο κόσμος μαζί του.
Ερ: Άρα είναι προσωπική σας απόφαση η αποχώρηση από το σήριαλ;
Απ: Από την αρχή είχαμε κλείσει κάποια επεισόδια, μου ζητήσανε και κάποια ακόμα, θα μπορούσε να γίνει κάποια συνεννόηση να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο χαρακτήρας αλλά δεν θα το ήθελα για να πω την αλήθεια.
Ερ: Οι «Άγριες Μέλισσες» είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων ετών στην τηλεόραση. Αισθάνεστε δικαιωμένος που μετά από μια μεγάλη περίοδο παύσης στις ελληνικές παραγωγές από τα τηλεοπτικά κανάλια τα ελληνικά σήριαλ φαίνεται ότι επιστρέφουν δυναμικά και κερδίζουν την αναγνώριση του κοινού;
Απ: Ναι, είναι πολύ σημαντικό και το πιο σημαντικό είναι ότι ξεκίνησε από τις «Μέλισσες» αυτή η ιστορία. Με έναν τρόπο έσπασε αυτό το απόστημα και πίστεψαν οι παραγωγοί στην ελληνική μυθοπλασία γιατί μέχρι πρότινος ήταν πολλά τα ριάλιτι σόου και δεν φαντάζονταν ότι ένα ελληνικό σήριαλ θα μπορούσε να είναι πιο πάνω από τα Survivor, Master Chef κ.λπ. Αυτή η επιτυχία έδωσε μια ώθηση στο να φτιαχτούν πάλι ελληνικά σήριαλ αλλά ελπίζω να μην φτάσουμε από το ένα άκρο στο άλλο δηλ. να γίνονται πολλά σήριαλ αλλά χωρίς ποιότητα γιατί αν βγουν ένα σωρό και δεν πετύχουν θα γυρίσουμε πάλι στην ιστορία με τα ριάλιτι. Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά.
Ερ: Τι θα λέγατε για τις «Άγριες Μέλισσες» κάνοντας μια αποτίμηση της συνεργασίας σας με την δημιουργική ομάδα, τους υπόλοιπους συναδέλφους σας ηθοποιούς και -μιας και είμαστε Τρικαλινή εφημερίδα- ειδικότερα για τους συντοπίτες μας κ. Γιώργο Γάλλο και κ. Βαγγέλη Αλεξανδρή;
Απ: Ο Γιώργος Γάλλος είναι ένας υπέροχος ηθοποιός με τεράστια πορεία στο ελληνικό θέατρο και σπουδαίες παραστάσεις. Δεν χρειαζόταν να τον δω όπως και τον Βαγγέλη Αλεξανδρή στις «Μέλισσες» για να καταλάβω πόσο καλοί ηθοποιοί είναι. Τους παρακολουθούσα χρόνια πριν στο θέατρο και ξέρω πόσο υπερταλαντούχοι είναι αλλά και υπέροχοι άνθρωποι. Αυτό ισχύει και για τους υπόλοιπους συναδέλφους που γνώρισε τώρα το ευρύ κοινό μέσα από την τηλεόραση όπως η Μαρία Κίτσου, η Έλλη Τρίγγου, όλοι έχουν κάνει σπουδαία πράγματα και είναι μεγάλη η χαρά μου που συνεργάζομαι μαζί τους. Είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή για μένα το ότι μπήκα σε αυτό το σήριαλ και θέλω να τονίσω την ποιότητα όλων που εργάζονται γι’ αυτό, τον παραγωγό, τον σκηνοθέτη, τους σεναριογράφους, τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς.
Ερ: Στην μακρά θεατρική σας πορεία μια πολύ σημαντική στιγμή ήταν και η σκηνοθεσία που κάνατε στο έργο «Άρης» για τον θρυλικό Άρη Βελουχιώτη. Πώς προσεγγίσατε δραματουργικά αυτόν τον ιστορικό αγωνιστή;
Απ: Η Σοφία Αδαμίδου που έγραψε το έργο και ο Τάσος Σωτηράκης που ερμήνευσε καταπληκτικά τον Άρη ήταν οι άνθρωποι που ήρθαν και με βρήκαν με αυτό το κείμενο. Αυτό που με ερέθισε έξω από το πολιτικό κομμάτι ήταν η πίστη αυτού του ανθρώπου σε κάποια ιδανικά και σε κάποιες αξίες οπότε η προσέγγισή μου ήταν να δούμε αν ένας άνθρωπος στη σημερινή εποχή θα μπορούσε να αντέξει να σηκώσει στις πλάτες του ένα τόσο μεγάλο ηθικό φορτίο που θα τον έφτανε στο σημείο να αυτοκτονήσει κιόλας για να το υπερασπιστεί. Αυτό προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε στη σκηνή βάζοντας το κοινό να δει έναν ηθοποιό που προσπαθεί να πιστέψει στον χαρακτήρα του Άρη και έτσι στο τέλος ενώ βγάζει το πιστόλι να αυτοκτονήσει, το κατεβάζει και λέει «Σταματάω, συγγνώμη, Άρη με λένε αλλά δεν είμαι ο Άρης Βελουχιώτης», δεν θα μπορούσε δηλαδή να σηκώσει αυτό το βάρος. Θα ήθελα να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι σαν τον Άρη, καθαροί και με πίστη στον συνάνθρωπό τους. Πιστεύω στα λόγια του Άρη και στην ζωή που έδωσε, πιστεύω στον αγώνα του για τον άνθρωπο και την ελευθερία της πατρίδας.
Εκτιμώ τον καλλιτέχνη Κώστα Σαμαρά
Ερ: Έχετε φιλική σχέση και με τον συντοπίτη μας κ. Κώστα Σαμαρά. Μιλήστε μας για την γνωριμία σας μαζί του και το σχέδιο που είχατε να μεταφέρετε την ζωή του στον κινηματογράφο.
Απ: Ναι, αυτό ακριβώς έγινε. Είχα διαβάσει το βιβλίο «Καταζητείται» που είχε γράψει ο Κώστας και είχα ενθουσιαστεί με αυτή την ιστορία και αυτόν τον άνθρωπο. Ήρθα στα Τρίκαλα πριν περίπου 11 χρόνια, πήγα στο σπίτι του, μου έδωσε τα δικαιώματα του βιβλίου, το έφερα στον παραγωγό εδώ στην Αθήνα αλλά δυστυχώς ήρθε η οικονομική κρίση και σταμάτησε τότε εκεί το πράγμα γιατί χρειάζονταν πολλά χρήματα για να γίνει. Τώρα όμως θα το ανοίξω πάλι αυτό το κεφάλαιο επειδή έχω μια μεγαλύτερη δημοφιλία και μπορεί κάποιοι άνθρωποι να πιστέψουν ευκολότερα στην υλοποίησή του. Μπορεί η ταινία να μην έγινε αλλά ο Κώστας έμεινε σαν φίλος στη ζωή μου. Τον εκτιμώ βαθιά και τον θεωρώ καλλιτέχνη με όλη την σημασία της λέξης. Δεν μπορώ να τον κρίνω για την παραβατικότητα αλλά σαν φίλο τον αγαπώ.
Ερ: Κλείνοντας δεν μπορώ μην σας ρωτήσω και για το θέμα των τελευταίων ημερών με τις καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο για βίαιες και απρεπείς συμπεριφορές εναντίον συναδέλφων σας. Ποια είναι η άποψή σας για την υπόθεση και κατά πόσο θεωρείτε ότι αυτό μπορεί να επιδράσει αρνητικά στην αντίληψη του κόσμου για την τέχνη γενικότερα;
Απ: Ξεκινώντας από το τελευταίο θα έλεγα ότι ακόμα και να επιδράσει αρνητικά τώρα στον κόσμο αυτό που γίνεται για το πώς βλέπει τον χώρο μας, το θέατρο θα μείνει, δεν κινδυνεύει. Αυτοί που κινδυνεύουν είναι οι άνθρωποι επειδή ακόμα κι εγώ μπορεί να ήξερα κάποια πράγματα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ σε ποιο σημείο έφτανε αυτή η ιστορία. Καλώς γίνεται αυτό το ξεκαθάρισμα, πρέπει να μιλήσουν όσοι υπέστησαν τέτοιες συμπεριφορές και έτσι θα πάρουν θάρρος και θα μιλήσουν και άλλα παιδιά που βρίσκονται στην επαρχία και μπορεί να κακοποιούνται. Είναι κοινωνικό το θέμα, δεν είναι μόνο στο θέατρο. Μπορεί να πουλάει τώρα πιο πολύ αυτή η ιστορία επειδή είναι αναγνωρίσιμοι οι άνθρωποι του θεάτρου αλλά συμβαίνει και σε άλλους χώρους. Ελπίζω έτσι κάτι να γίνει, να μαζευτούν κάποια χέρια, να σταματήσουν αυτές οι ενέργειες. Προφανώς κατά κάποιο τρόπο είμαστε ένοχοι όσοι μπορεί να γνωρίζαμε κάτι και δεν μιλήσαμε νωρίτερα και βάζω και τον εαυτό μου μέσα αν και δεν βρέθηκα μπροστά σε τέτοια περιστατικά. Στο ερώτημα που ακούγεται «γιατί τώρα;» θα απαντήσω ότι καλώς γίνεται έστω και τώρα που οι άνθρωποι είναι πιο έτοιμοι να ακουστούν και να ακούσουν. Αυτό που λέω και στους υπόλοιπους ηθοποιούς στην θεατρική ομάδα που βρίσκομαι είναι ότι θέλω πάνω απ’ όλα να είναι ευτυχισμένος ο ηθοποιός, έχουν για μένα μεγάλη σημασία οι σχέσεις των ανθρώπων και έξω από την σκηνή. Πρέπει να υπάρχει υγεία μέσα στο θέατρο, δεν ήμουν από αυτούς που νόμιζαν ότι δουλεύοντας σε ένα νοσηρό κλίμα με ψυχικό ζόρισμα θα δημιουργούνταν κάτι καλό, πάντα πίστευα ότι μέσα από το παιχνίδι και την αγάπη θα έβγαινε ένα καλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ 15/2/21
