Ο παλιός πρωταθλητής του ΓΣ Τρικάλων μιλά για την τοπική δρομική κοινότητα που ολοένα και αυξάνεται, για τα όσα του έχει προσφέρει ο αθλητισμός και για τον επικείμενο (13-11) αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας
Της Αφροδίτης Νανάκη
Στην αρχή ήταν δυο, μετά έγιναν τρεις και με τα χρόνια -αν όχι χίλιοι δεκατρείς- έφτασαν να αποτελούν μια μικρή κοινότητα. Δρομείς διαφόρων ηλικιών που περνούν δίπλα σου στο πάρκο του Αη Γιώργη, ενώ εσύ κάνεις το χαλαρό τρεξιματάκι σου και πριν ακόμη ολοκληρώσεις τον πολυπόθητο γύρο σε έχουν προσπεράσει δυο και τρεις φορές.
“Τι φάση” είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, άντρες και λιγότερες γυναίκες, με τα πολύχρωμα μπλουζάκια τους, τα ρολόγια πολυμηχανήματα που μετρούν τα πάντα και κυρίως που τη βρίσκουν τέτοια αντοχή; Έχει να κάνει μόνο με το σώμα και την απαραίτητη προπόνηση ή παίζει ρόλο το μυαλό και η ψυχή;
Υπάρχουν προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάποιος για να ξεκινήσει να αθλείται με αυτούς τους ρυθμούς; Όριο ηλικίας;
Αυτά και άλλα πολλά συζητήσαμε με τον Δημήτρη Κωτούλα, παλιό πρωταθλητή του Γυμναστικού Συλλόγου Τρικάλων και πρώην πρόεδρο του τοπικού Συλλόγου Δρομέων.
Αναφερθήκαμε φυσικά και στον επικείμενο αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας που έχει θέσει ψηλά τον πήχη για αρκετούς δρομείς κάποιοι εκ των οποίων είτε θα συμμετάσχουν στο μεγαλύτερο δρομικό γεγονός της χώρας για πρώτη φορά και ανυπομονούν να βιώσουν τη χαρά και το δέος της συμμετοχής, είτε για πολλοστή και στοχεύουν σε καλύτερους χρόνους.
Συναντηθήκαμε στο πάρκο και κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα:
Η ζωή μου… ξεκίνησε με τρέξιμο!
Αθλείσαι από 11 χρόνων. Τι ήταν αυτό που σε κράτησε στον αθλητισμό μέχρι σήμερα, στα 49 σου;
Με κράτησε ο ίδιος ο αθλητισμός, αυτό που σου προσφέρει, η υγεία, η ευεξία, η διαύγεια πνεύματος. Η καθημερινότητά μου από πολύ μικρή ηλικία, χτίστηκε πάνω στο τρέξιμο, γιατί από 11 χρονών κάνω στίβο τον οποίο υπηρετώ μέχρι σήμερα. Στην πορεία ήρθε ο πρωταθλητισμός ο οποίος μου έδωσε κάποια επιπλέον κίνητρα και κάποια στιγμή έφυγε αυτό το κομμάτι και ήρθε ο ερασιτεχνισμός, τον οποίο επίσης υπηρετώ ευχάριστα.
Ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που ο αθλητισμός ήταν στη ζωή τους από πολύ μικρή ηλικία. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που συνέδεσαν τη ζωή τους με τον αθλητισμό πολύ αργότερα. Παλαιότερα στο πάρκο, όπου βρισκόμαστε, αυτοί που έτρεχαν μεγάλες αποστάσεις ήταν πολύ λίγοι. Σήμερα φτάσατε να αποτελείται μια μικρή κοινότητα. Τι έχει συμβεί;
Η αλήθεια είναι αυτή. Παλαιότερα είμασταν πάρα πολύ λίγοι, σχεδόν δακτυλοδεικτούμενοι θα έλεγα. Από τότε άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα. Το τρέξιμο ήρθε πιο πολύ απ’ το εξωτερικό σαν καθημερινή δραστηριότητα. Τέλη της δεκαετίας του ’90, αρχές του 2000 ο κόσμος άρχισε να ταξιδεύει περισσότερο και πήρε πολλές διαφορετικές εικόνες σ’ αυτά τα ταξίδια του. Έβλεπε ανθρώπους να τρέχουν σε χώρες όπου το τρέξιμο αποτελούσε μια συνηθισμένη εικόνα. Σταματήσαμε λοιπόν να είμαστε κι εμείς κάτι το περίεργο όταν μας έβλεπε στο πάρκο ή στο δρόμο να τρέχουμε.
Από κει και πέρα κάθε τόπος είχε κάποιους ανθρώπους που έτρεχαν και αυτό παρακινούσε και κάποιους άλλους να τρέξουν. Είναι αλυσιδωτή η επίδραση που έχει το τρέξιμο στον άνθρωπο. Συνηθίζω να λέω ότι όλοι όσοι τρέχουν, αν κατορθώσουν να φέρουν δίπλα τους έστω έναν ακόμη, είναι σίγουρο ότι θα έχουν κάνει κάτι πολύ καλό.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, το άγχος, ή πίεση ήταν η αιτία να στραφούν στον αθλητισμό περισσότεροι άνθρωποι;
Σίγουρα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει οδηγήσει πολλούς στον αθλητισμό. Αλλά πάντα ο άνθρωπος αποζητά και ένα κίνητρο. Και ειδικά το τρέξιμο επειδή είναι μοναχικό, θέλει κάποιον να σε πάρει από το χέρι.
Με σύστημα και προσοχή η μετάβαση απ’ τον καναπέ στο στίβο!
Κάποιος που αθλείται από παιδί, έχει βάλει από νωρίς τις σωστές βάσεις στον οργανισμό του και έχει χτίσει μια σωματοδομή που τον βοηθάει να εξελίξει αυτό που κάνει και αγαπά. Πόσο εύκολο όμως είναι για όσους ξεκινούν σε μεγάλη ηλικία συστηματικό αθλητισμό και δη μεγάλες αποστάσεις;
Να κάνουν συστηματικό αθλητισμό σε μεγάλη ηλικία είναι έως και επικίνδυνο, όταν γίνεται χωρίς καθοδήγηση. Δεν μπορούμε να πάρουμε τον οργανισμό μας από τον καναπέ και να τον βάλουμε σε μια επίπονη διαδικασία. Αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά. Υπάρχει ένας όρος στην προπονητική που λέγεται σταδιακή επιβάρυνση. Όταν ξεκινάς από μικρή ηλικία όμως αυτό χτίζεται. Χρησιμοποιώ ένα παράδειγμα για τις μεγάλες αποστάσεις, το παράδειγμα της πυραμίδας. Οι πυραμίδες έχουν μια πάρα πολύ μεγάλη βάση, με αποτέλεσμα να τις χαιρόμαστε και να τις βλέπουμε χιλιάδες χρόνια τώρα. Έτσι είναι και οι μεγάλες αποστάσεις, βάζουμε βάσεις και πάνω σ’ αυτές χτίζουμε ένα οικοδόμημα το οποίο δεν θα πέσει ποτέ. Όσο καλύτερες βάσεις έχει ένας αθλητής μεγάλων αποστάσεων, τόσο καλύτερα θα μπορέσει να χτίσει πάνω σ΄ αυτές. Δεν είναι ανάγκη να φτάσει στην κορυφή, εκεί φτάνουν λίγοι, όσοι κάνουν πρωταθλητισμό για παράδειγμα. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πρέπει να έχουν καθοδήγηση, να μπουν σταδιακά και να μην έχουν απαιτήσεις από τον οργανισμό τους και τον εαυτό τους που ίσως να μην μπορεί να ανταποκριθεί.
Το υπογραμμίζουν άλλωστε και οι επιστήμονες, πως όσο επιβλαβές και επικίνδυνο είναι να μην αθλείται κανείς, άλλο τόσο επιβλαβής και επικίνδυνη είναι η υπερβολική άσκηση. Μιλούν όλοι για μια χρυσή ισορροπία. Τη γνωρίζουν όλοι αυτή την ισορροπία πιστεύεις; Ξέρουν τα όριά τους; Συμβουλεύονται κάποιον προκειμένου να αποφύγουν τραυματισμούς και υπερκόπωση;
Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει σε μια τέτοια διαδικασία, να ρωτάνε, να μαθαίνουν, να ενημερώνονται. Αυτό είναι καλό. Όσοι δεν το κάνουν, ακολουθούν μια λανθασμένη προσέγγιση. Παλαιότερα ο καθένας έτρεχε μόνος του, έκανε διάφορά πράγματα, ίσως να πήγαινε και σε κανέναν αγώνα. Όσο περνάνε τα χρόνια αυξάνονται και οι φωνές που λένε ότι πρέπει να έχεις καθοδήγηση και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως πρέπει να συμβουλεύεσαι κάποιον που θα σου πει «μέχρι εδώ».
Υπάρχει και η κατηγορία που είναι στα κόκκινα. Ξεκινάει από το μηδέν και θέλει αμέσως να φτάσει στην κορυφή. Αυτό βέβαια στις μεγάλες αποστάσεις δεν γίνεται.
Ο προπονητής μου κ. Σούλας έλεγε χαρακτηριστικά πως «το μόνο εύκολο, είναι να φτάσεις στην κορυφή, το δύσκολο είναι να παραμείνεις εκεί».
Γνωρίζω ανθρώπους που μπήκαν σε μεγάλη ηλικία στον αθλητισμό και ενώ αρχικά αντιμετώπιζαν χαλαρά την όλη κατάσταση, με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να το βλέπουν πολύ ανταγωνιστικά. Μετρούν χρόνο, συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους συναθλητές τους, θέτουν όλο και πιο υψηλούς στόχους…Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις; Είναι φυσικό επακόλουθο κάποια στιγμή να αντιμετωπίσεις ανταγωνιστικά την όλη κατάσταση;
Είναι στη φύση του ανθρώπου να δει κάτι ανταγωνιστικά. Το θέμα είναι να ξεπεράσει αυτό το στάδιο, να φύγει το μυαλό του από το ρολόι. Δεν πρέπει να μένει εκεί. Υπάρχει βέβαια πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού. Κάποιοι φίλοι για παράδειγμα που προετοιμάζονται για έναν αγώνα, δηλώνουν πως θα τον τρέξουν προπονητικά. Τέτοιος αγώνας για μένα δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που ένας αθλητής, έστω κι αν είναι ερασιτέχνης, σταθεί στη γραμμή της εκκίνησης θα κάνει αγώνα.
Όλο και περισσότερες γυναίκες «ανακαλύπτουν» το τρέξιμο
Τελευταία βλέπουμε και πολλές γυναίκες να ασχολούνται με τις μεγάλες αποστάσεις. Πόσες γυναίκες υπάρχουν στον σύλλογο δρομέων Τρικάλων; Η πλειονότητα αφορά παλιές αθλήτριες ή είναι κι αυτές περιπτώσεις που «ανακάλυψαν» όψιμα τον αθλητισμό;
Το ποσοστό αυτή τη στιγμή γυναικών στο σύλλογο είναι γύρω στο 30% αν και αυξάνει συνεχώς ο αριθμός τους. Θέλουμε όμως κι άλλες γυναίκες να έρθουν στον σύλλογο. Οι παλιές αθλήτριες είναι ελάχιστες. Οι γυναίκες φοβούνται τις μεγάλες αποστάσεις. Είναι λίγο φυγόπονες, γιατί οι μεγάλες αποστάσεις έχουν πόνο. Κάπου εκεί βέβαια συναντάς και γυναίκες οι οποίες καταρρίπτουν αυτόν τον ισχυρισμό. Και χαίρομαι πάρα πολύ όταν αυτό συμβαίνει, γιατί οι μεγάλες αποστάσεις είναι πραγματικά για όλους. Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να αθληθεί είναι να φορέσει ένα ζευγάρι παπούτσια και να πάει για τρέξιμο.
Τι θα έλεγες δηλαδή σε κάποιον που θέλει να κάνει ενδεχομένως μια στροφή στη ζωή του και να ασχοληθεί εντατικά με τον αθλητισμό; Υπάρχει όριο ηλικίας; Τι πρέπει να προσέξει; Ποια θα πρέπει να είναι η φιλοσοφία του;
Καταρχάς δεν υπάρχει όριο ηλικίας. Στο σύλλογό μας υπάρχει μέλος που διανύει το 87ο έτος, ο κ. Γιώργος Θέμελης. Τώρα το πώς και πότε θα ξεκινήσει κάποιος, εγώ θα έλεγα το εξής: ας πάρει έναν φίλο του- όλοι έχουμε έναν γνωστό ο οποίος κάτι σχετικό με τον αθλητισμό κάνει- έναν άνθρωπο που εμπιστεύεται, που θα τον πάρει από το χέρι και θα τον πάει αν όχι για τρέξιμο, για περπάτημα, για μπάσκετ, για ποδόσφαιρο. Βέβαια αυτά τα αθλήματα με την μπάλα, από κάποια ηλικία και μετά είναι επικίνδυνα όσον αφορά στους τραυματισμούς. Ας πάει οπουδήποτε με τον φίλο του και ας κάνει αθλητισμό. Όχι όμως πρωταθλητισμό στα 40 και στα 50.
Συγκίνηση και ρίγος για τον Μαραθώνιο της Αθήνας
Έχεις λάβει μέρος σε αρκετούς μαραθώνιους στο παρελθόν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στις 13/11 θα συμμετάσχεις για μια ακόμη φορά στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας. Τι σημαίνει για έναν άνθρωπο που ο αθλητισμός είναι η ζωή του, που η ζωή του είναι ο αθλητισμός, να τρέχει στο μεγαλύτερο δρομικό γεγονός της χώρας;
Είναι το Α και το Ω. Είναι η συγκίνηση, το ρίγος, πολλά συναισθήματα. Είναι πράγματι το κορυφαίο δρομικό γεγονός της χώρας. Είναι η προετοιμασία, η σωματική, η ψυχολογική, η υπομονή, η επιμονή, η οικογένειά σου που ανέχεται μερικά πράγματα, χτίζονται σχέσεις, δεν χαλάνε φιλίες, γενικά παίρνεις μόνο πράγματα. Κι αυτός που θα συμμετάσχει για πρώτη φορά- ξέρω κόσμο που θέλουν έστω για μια φορά να πάρουν μέρος στον μαραθώνιο και ας μην το επαναλάβουν- δεν θα μείνει στη μια φορά. Είμαι σίγουρος ότι και του χρόνου θα είναι εκεί.
Τι είδους προετοιμασία κάνετε; Ακολουθείτε συγκεκριμένο πρόγραμμα προπόνησης, διατροφής; Ποια είναι τα βασικά του σημεία; Και πόσο χρόνο προετοιμάζεστε;
Ένας πλήρης κύκλος προπονητικής προετοιμασίας διαρκεί τουλάχιστον τέσσερις μήνες για τους μυημένους στο τρέξιμο. Για τους υπόλοιπους θεωρώ πως η προετοιμασία πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον ένα χρόνο. Η διατροφή παίζει σημαντικό ρόλο, όπως επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν και τα κιλά. Δεν μπορούμε να βάλουμε σε ένα προπονητικό πλάνο έναν υπέρβαρο. Αυτός θα πρέπει να βάλει αρχικά ένα διατροφικό πλάνο και να χάσει κάποια κιλά. Διότι οι επιβαρύνσεις που θα δεχτεί ο οργανισμός του και το μυοσκελετικό του θα είναι πολλαπλάσιες σε σχέση με κάποιον που θα είναι πιο ελαφρύς.
Πως νιώθεις κάθε φορά που τερματίζεις και έχεις αφήσει πίσω σου τα 42,195 χιλιόμετρα; Και πόση ώρα κάνει ένας αθλητής του δικού σου μεγέθους για να διανύσει αυτή την απόσταση;
Ένας αθλητής του δικού μου μεγέθους θα κάνει από 3 έως 3,5 ώρες. Κάποιοι άλλοι σε πιο νεαρή ηλικία, περισσότερο προπονημένοι, μπορεί να κάνουν και κάτω από 3 ώρες. Ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, αν μιλάμε για την Αθήνα, θα κάνει 2 ώρες και 10 και 11 λεπτά. Εκεί είναι οι τοπ αθλητές που συμμετέχουν στον μαραθώνιο της Αθήνας. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού. Ακόμη και να φτάσεις στη γραμμή της εκκίνησης. Για μένα και αυτό είναι άθλος για έναν αθλητή. Από τη στιγμή που θα σταθείς εκεί, έχεις κερδίσει πραγματικά ένα στοίχημα. Αν τερματίσεις και μέσα στο Καλλιμάρμαρο τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Πρέπει να το ζήσει κάποιος. Η αλήθεια είναι ότι οι μισοί αθλητές και εγώ, όσοι μπαίνουν μέσα στο Καλλιμάρμαρο-είτε τερματίζουν σε δυόμιση ώρες, είτε σε πεντέμιση – ένα δάκρυ φεύγει σχεδόν απ’ όλους. Αυτό το συναίσθημα δεν το έχω νιώσει σε αγώνες στο εξωτερικό, αν και έχω τρέξει σε μεγαλύτερους μαραθωνίους από άποψη κόσμου. Και πλέον υπάρχει πολύς κόσμος στο στάδιο όπου μας υποδέχεται και μας χειροκροτεί.
Όταν τρέχεις τι σκέφτεσαι; Ποιες είναι οι σκέψεις σου λίγο πριν τερματίσεις;
Για να φτάσεις να τερματίσεις σε ένα μαραθώνιο, θα πρέπει καθ’ όλη τη διάρκεια της κούρσας να έχεις διαύγεια πνεύματος. Θα πρέπει να σκέφτεσαι τον αγώνα σου. Θα πρέπει να έχεις κάνει το πλάνο σου. Και να φεύγει το μυαλό σου από την κούραση η οποία είναι δεδομένη είτε πας αργά, είτε πας γρήγορα, είναι 42 χιλιόμετρα. Οπότε το μυαλό σου θα πρέπει να απασχολούν άλλα πράγματα.
Πως φεύγει το μυαλό από την κούραση;
Είναι κάτι που χτίζεται σιγά σιγά. Στις μεγάλες αποστάσεις χρησιμοποιούμε τον όρο δρομική ηλικία. Ανάλογα με το πόσα χρόνια τρέχεις, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα πάντα. Βελτιώνεις τον ρυθμό σου, την εικόνα σου, τη σκέψη σου, την τακτική σου. Αλλά αυτά τα αποκτάς σιγά σιγά. Οι μεγάλες αποστάσεις θέλουν υπομονή, επιμονή, θάρρος, θράσος… Χρειάζονται όλα αυτά και αφού έχεις ρυθμίσει όλα τα του αγώνα, μετά σκέφτεσαι και άλλα πράγματα: την οικογένειά σου, τα προβλήματά σου, την δουλειά σου, κάτι που είπες και έκανες και δεν έπρεπε να το πεις ή να το κάνεις.
Πρέπει να γνωρίσουμε τα όρια του οργανισμού μας
Σου έχει συμβεί να θέλεις να εγκαταλείψεις έναν αγώνα;
Έχω εγκαταλείψει ναι!
Κουράστηκες ή τραυματίστηκες;
Έχω εγκαταλείψει μια φορά από τραυματισμό και έχω εγκαταλείψει μια φορά λόγω υπερβολικής ζέστης.
Θυμάσαι σε ποιον αγώνα;
Ναι ήταν στον Καραϊσκάκειο δρόμο στο Μαυρομάτι, όπου τρέχαμε με 40 βαθμούς.
Και καλό είναι κάποιος να αντιλαμβάνεται τα όρια του οργανισμού του και τα όρια της προπόνησης που έχει κάνει. Το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Γιατί αλλιώς κινδυνεύει να πάθει μια αφυδάτωση, μια υπογλυκαιμία, μια υπονατριαιμία. Μπορεί να πάθεις πάρα πολλά πράγματα σε έναν αγώνα μεγάλων αποστάσεων.
Πιστεύεις ότι κάτι διδάσκει ο μαραθώνιος για τη ζωή που δεν το κάνουν τα άλλα αθλήματα;
Εκτός από το κοινότυπο ότι η ζωή είναι ένας μαραθώνιος, θα πω ότι ο μαραθώνιος είναι προγραμματισμός, θέλει τακτική. Μια λέξη που βάζω δίπλα είναι η διαχείριση. Νομίζω ότι κάπως έτσι είναι και η ζωή μας, πρέπει να τη διαχειριζόμαστε, να την προγραμματίζουμε, όσο μπορούμε βέβαια γιατί υπάρχουν πάντα οι απρόβλεπτοι παράγοντες. Έτσι είναι και στη ζωή, έτσι και στον μαραθώνιο. Μπορούμε να κάνουμε την τέλεια προετοιμασία και την ημέρα του αγώνα να βρέχει.
Σημαντικός ο ρόλος και της διατροφής
Όταν σε ρωτάνε φίλοι σου για την καλή φυσική σου κατάσταση, για το πως κρατιέσαι σε τόσο καλή φόρμα τι τους λες; Αθλητισμός και διατροφή πάνε μαζί;
Φυσικά και προσέχω αυτά που τρώω, αλλά δεν είμαι στρατιώτης στο φαγητό. Τρώω τόσο όσο. Όλα με μέτρο. Και απ’ έξω θα παραγγείλω με την οικογένειά μου και στο σπίτι μου θα φάω. Όχι δεν είμαι αυτός που προσέχει ιδιαίτερα, αλλά είμαι σχεδόν κάθε μέρα στο πάρκο και τρέχω. Η κίνηση είναι τα πάντα. Τρώμε, οκ. Πρέπει όμως να το κάψουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!
Σου έχει στερήσει πράγματα ο αθλητισμός; Χρειάστηκε να κάνεις κάποιες θυσίες;
Ο αθλητισμός δεν μου έχει στερήσει τίποτα. Ο πρωταθλητισμός τον οποίο έκανα μέχρι τα 25, μου στέρησε κάποια πράγματα που πλέον φαντάζουν μικρά, όπως ότι κάποιες φορές δεν μπορούσα να βγω, να ξενυχτήσω, ότι έπρεπε να ξεκουραστώ…
Απ’ τον αθλητισμό είμαι μόνο κερδισμένος.
Είσαι ένας αθλητής που έχει τρέξει χιλιάδες χιλιόμετρα σε άσφαλτο, σε βουνά, σε χώμα… Η δύναμη αυτή προέρχεται από το σώμα ή το μυαλό; Μιλάμε ίσως για έναν συγκερασμό;
Οι μεγάλες αποστάσεις ξεκινούν από το μυαλό, πηγαίνουν στην καρδιά και μετά στα πόδια. Αυτή τη σειρά βάζω εγώ.
Χρειάζονται δηλαδή μια κάποια πνευματική ωρίμανση οι μεγάλες αποστάσεις; Ίσως γι’ αυτό βλέπουμε μεγαλύτερες ηλικίες σε μαραθώνιους;
Συμφωνώ. Οι μεγάλες αποστάσεις στις μικρές ηλικίες είναι πάρα πολύ δύσκολες, θα πρέπει να έχει δίπλα του ο αθλητής έναν πραγματικό δάσκαλο. Για να μπορέσει να του περάσει το «μικρόβιο» των μεγάλων αποστάσεων, απ’ όπου είναι σίγουρο ότι δεν θα φύγει ποτέ. Μπορεί να πάει οπουδήποτε αλλού στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τρέξιμο θα καταλήξει.
Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη κατάκτηση στην αθλητική ζωή σου;
Αν το δούμε καθαρά αθλητικά ο μεγαλύτερος στόχος που έθεσα και υλοποίησα είναι όταν βγήκα για πρώτη φορά πρωταθλητής Ελλάδος και ήταν η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών που είχε γίνει στην απόσταση που είχα τρέξει, στα 20 χιλιόμετρα.
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος για σένα;
Επόμενος στόχος είναι να βρίσκομαι και αύριο εδώ (σ.σ. αθλητικό πάρκο Αγίου Γεωργίου) για τρέξιμο. Να είμαι καλά και να έχω καλή φυσική κατάσταση. Να είναι στο πρόγραμμά μου σταθερά το τρέξιμο. Δεν θα έρθω κάθε μέρα για τρέξιμο, κοντεύω τα 50, θα έρθω όμως τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Πιστεύεις ότι όταν έρθει η ώρα να βάλεις ένα τέλος θα το αντιληφθείς και θα αποσυρθείς; Έχεις συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα;
Όχι, δεν έχω συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα. Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να συμβεί.
Καλή επιτυχία στον μαραθώνιο και να έχεις καλά αποτελέσματα. Αν και μόνο η συμμετοχή, όπως είπες, είναι επιτυχία.
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
