Γιώργος Κιμούλης-Ηθοποιός, Θεατρικός Σκηνοθέτης
Στο Πνευματικό Κέντρο θα βρίσκεται την Πέμπτη 9 Μαρτίου στις 9 το βράδυ ο εκλεκτός ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης παρουσιάζοντας σε δική του μετάφραση και σκηνοθεσία το έργο «H Συνάντηση», ένα έργο του Αμερικάνου συγγραφέα Stephen Belber που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί να διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: «Το παρελθόν είναι πρόλογος». Μαζί του επί σκηνής θα είναι οι ηθοποιοί Άννα Μονογιού και Στάθης Παναγιωτίδης, τα Σκηνικά – Κουστούμια είναι της Σοφίας Νικολαΐδη, η μουσική του Διονύση Τσακνή και οι τιμές των εισιτηρίων είναι 15 ευρώ Γενική Είσοδος και 13 ευρώ φοιτητικό-ανέργων.
Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο
Ερ: Κύριε Κιμούλη θα παρουσιάσετε και στην πόλη μας το έργο «Η συνάντηση». Παρακαλώ μιλήστε μας για τον ρόλο που ερμηνεύετε και πώς ακριβώς τον προσεγγίσατε αλλά και τι μηνύματα θέλετε να εισπράξει ο θεατής.
Απ: Κατ’ αρχάς ο συγγραφέας εστιάζει σε τρία πολύ βασικά θέματα. Πρώτον στην προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να μεταμορφώσει τη μοναξιά που νιώθει, δηλαδή το πώς ο κοινωνικός περίγυρος τον οδηγεί σ’ ένα είδος απομόνωσης, σε δική του επιλογή. Με λίγα λόγια να κάνει τη μοναξιά μοναχικότητα. Σχεδόν πεισματικά, για να αντέξει τον κοινωνικό αποκλεισμό του, επιμένει πως είναι επιλογή του. Αντί να αντισταθεί σ’ αυτό. Αντί να εναντιωθεί σ’ αυτήν την κλειστότητα, που τον σπρώχνουν οι άλλοι, κινούμενος με μία ακόμη μεγαλύτερη ανοιχτότητα. Το άλλο θέμα που θίγει με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας είναι η ύπαρξη της ασέβειας στη διαφορετικότητα του Άλλου. Προσπαθεί να καταδείξει την αντίφαση που διακατέχει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ενώ γοητεύονται από τον Άλλον, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός από αυτούς, όταν τον πλησιάζουν προσπαθούν να τον κάνουν ίδιον με τον εαυτό τους. Ξεχνώντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο ο Άλλος θα χάσει τη γοητεία του. Ο φόβος του διαφορετικού δυστυχώς είναι μεγαλύτερος απ’ την πραγμάτωση της επιθυμίας μας. Γι’ αυτό και πολλές επιθυμίες μας παραμένουν ανεκπλήρωτες. Και το τρίτο θέμα είναι πως ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του. Είτε αρνητικά σημεία υπάρχουν σ’ αυτό, είτε θετικά. Το μεγάλο όμως πρόβλημα βρίσκεται στο ότι παράλληλα ουδείς μπορεί να διορθώσει το παρελθόν. Κι αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν το μέλλον τους ως «συνεργείο» του παρελθόντος, καταστρέφοντας έτσι και το μέλλον τους. Το ενδιαφέρον, στον συγγραφέα αυτόν, είναι πως αυτά τα τρία σοβαρά θέματα τα αναπτύσσει χρησιμοποιώντας τον κώδικα της κωμωδίας, χωρίς όμως ούτε μία στιγμή να χάσουν τη σοβαρότητά τους.
Ερ: Η πανδημία του κορωνοϊού ανέκοψε για μεγάλο χρονικό διάστημα την καλλιτεχνική δραστηριότητα. Πόση εσωτερική ανάγκη είχατε να επιστρέψετε στο θέατρο;
Απ: Έχουμε απόλυτη ανάγκη να επιστρέψουμε στις συναντήσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Η απομόνωση που βιώσαμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια. Κι αυτό το λέω γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δυστυχώς έχει διαμορφώσει ένα νέο καταστροφικό χαρακτηριστικό: συνηθίζει τα πάντα.
Ερ: Θεωρείστε ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του νεοελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Το ταλέντο, οι επιλογές ή ίσως συνδυασμός αυτών των δύο πιστεύετε ότι σας έκαναν να φτάσετε σε αυτό το επίπεδο;
Απ: Πάνω απ’ όλα είναι η αφοσίωση κι αυταπάρνηση. Η διαρκής και συνεχής δουλειά είναι το βασικό χαρακτηριστικό ενός καλού ηθοποιού και όχι αυτό που ονομάζεται ταλέντο.
Ερ: Ποιος θεωρείτε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του ηθοποιού στη διαμόρφωση της κουλτούρας του καθημερινού πολίτη;
Απ: Ο ρόλος του θεάτρου, αλλά και της τέχνης γενικά, δεν είναι ούτε καθοδηγητικός, ούτε απλώς ψυχαγωγικός. Πάνω απ’ όλα είναι υπομνηστικός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που οι άνθρωποι ξεχνούν.
Ερ: Οι καλλιτέχνες βρίσκονται αυτή την περίοδο σε συνεχείς κινητοποιήσεις για το γνωστό Προεδρικό Διάταγμα για τους εργαζόμενους στην τέχνη και στον πολιτισμό. Ποια είναι η άποψή σας;
Απ: Τόσα χρόνια σε αυτόν τον χώρο, ψάχνω να βρω μία πολιτική σκέψη που να έχει κάποιος για τον χώρο του πολιτισμού κι αυτό που βλέπω είναι το τίποτα. Για τους πολιτικούς – κανόνας είναι αυτός – ο πολιτισμός είναι ένα άγνωστο τοπίο, στο οποίο αντιδρούν όπως οποιοσδήποτε που φοβάται το άγνωστο, είτε εχθρικά δηλαδή είτε σνομπάροντάς το. Τον χρησιμοποιούν μόνο για λόγους ψηφοθηρίας, βγάζοντας μια-δυο φωτογραφίες για να δείξουν ότι είναι κι αυτοί ευαίσθητα πλάσματα που παρακολουθούν τέχνη. Στην ουσία όμως αδιαφορούν. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς στη ΔΕΘ τόσα χρόνια τις ομιλίες των αρχηγών παρατάξεων και να μετρήσει πόσες φορές έχει ειπωθεί η λέξη πολιτισμός… Πώς να επιμορφώσεις τους πολιτικούς να αντιμετωπίζουν τον πολιτισμό ως κάτι σημαντικό;
Ερ: Εκτός από το θέατρο έχετε έτοιμα κάποια άλλα σχέδια που θα θέλατε να μας ανακοινώσετε;
Απ: Εκτός απ’ την ταινία που σκηνοθέτησα (Γλάρος του Α. Τσέχωφ), η οποία βρίσκεται στο τελικό στάδιο της επεξεργασίας της και ελπίζω να είναι έτοιμη να παρουσιαστεί εντός των επόμενων μηνών, σχεδιάζω για το καλοκαίρι μαζί με τους συνεργάτες μου μία ακόμη περιοδεία. Δεν είναι όμως ακόμη ανακοινώσιμη.
(Πρώτη δημοσίευση : εφημερίδα “διάλογος” – 6/3/2023)
