Ο λαϊκός τραγουδιστής κ. Ντίνος Αλεξανδρής γεννήθηκε στον Σκουτάρο της Λέσβου. Τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα προήλθαν από τη μητέρα του, η οποία έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο και από τον παππού του που έπαιζε αρμόνικα. Τον πιο σημαντικό όμως ρόλο στην καλλιτεχνική του πορεία είχε ο αδερφός του ο Γιώργος, ο οποίος ήταν κι αυτός του καλλιτεχνικού χώρου και έπαιζε μπουζούκι. Τον βοήθησε να αποκτήσει το δικό του στυλ και ρεπερτόριο και σιγά σιγά άρχισε να κάνει εμφανίσεις σε γνωστό κέντρο της Αθήνας και αργότερα και στην Κόρινθο. Το 1980 και ξεκινάει τη συνεργασία με τον αδερφό του σε μαγαζί που είχε στην Πάτρα και δυο χρόνια αργότερα επιστρέφει στη Μυτιλήνη. Τότε είναι που έρχεται κι η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Έχεις μεσάνυχτα παρά» σε μουσική και στίχους του αδερφού του. Από εκεί και μετά αρχίζει μια περιοδεία από εμφανίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα όπου γίνεται ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό (Σάμο, Χίο Δράμα, Αγρίνιο, Τρίκαλα και αλλού όπως επίσης και στο εξωτερικό). Το 2006 βγάζει το CD «Πες της χαιρετίσματα». Έναν χρόνο μετά παρουσιάζει το live «Μια νύχτα», ενώ δεν σταματά να δουλεύει και στα νυχτερινά μαγαζιά της Μυτιλήνης. Το 2012 ηχογραφεί το διπλό CD του με όνομα «Παλιότερα κι ανώτερα» ενώ το 2013 το «Έχεις τόσα… από μένα να θυμάσαι». Ο κ. Αλεξανδρής έχει συνεργαστεί με πολλά γνωστά ονόματα του χώρου, όπως Πάνος Γαβαλάς, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Δημήτρης Μητροπάνος κ.λπ.. Τέλος το 2017 κυκλοφορεί το cd με τίτλο “Απίστευτο κι αυτό”.
Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο
Ερ: Ως Πρόεδρος του Σωματείου Μουσικών Λέσβου τι προβλήματα και αιτήματα καταγράψατε από τους συναδέλφους σας την περίοδο του λοκντάουν;
Απ: Η πανδημία χτύπησε πάρα πολύ και τον κλάδο μας. Όσα άτομα ήταν σε αναστολή και δούλευαν σε ταβέρνες ή κλαμπ και άλλα μαγαζιά πληρώνονταν κάθε μήνα από το κράτος 4 ένσημα και 534 ευρώ μαζί με τα 800 ευρώ που είχαν δοθεί αρχικά. Μέχρι στιγμής έχουν πληρωθεί μέχρι και τον Φεβρουάριο και περιμένουμε τα υπόλοιπα. Αυτά αφορούν τους μουσικούς, τραγουδιστές κ.λπ. που βάσει εγκυκλίου του Υπουργείου ήταν γραμμένοι στο Μητρώο Καλλιτεχνών. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτό το μητρώο μπήκαν και οι μουσικοί του δρόμου γιατί κάποιοι συνάδελφοι βρήκαν εκεί μια διέξοδο στο να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Με έχουν πληροφορήσει ότι κάποιοι από αυτούς κόπηκαν στην πορεία από το μητρώο και αν συμβαίνει το θεωρώ πολύ κακό γιατί και αυτοί είναι καλλιτέχνες και πρέπει να βοηθηθούν το ίδιο. Μου αρέσει η μουσική του δρόμου, έχω συναδέλφους που λόγω της κρίσης δεν μπορούσαν να δουλέψουν σε μαγαζιά και στράφηκαν εκεί και μάλιστα έχω ακούσει πολλές φορές από τέτοιους μουσικούς υπέροχα πράγματα. Το θέμα είναι τώρα με το άνοιγμα των μαγαζιών και των μουσικών χώρων πώς θα δουλέψουν οι μουσικοί και μέχρι ποια ώρα γιατί είχε προηγηθεί από την κυβέρνηση και το τρικ να κλείνουν τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης στις 12 ώστε να φαίνεται ότι λειτουργούν και να μην μπορούν να μπουν σε αναστολή. Πολύ φοβάμαι ότι το πιθανότερο είναι να περιοριστεί ο αριθμός των μουσικών που συμμετέχουν σε κάποια σχήματα και να κοπούν μεροκάματα.
Ερ: Εσείς που έχετε διανύσει χιλιόμετρα στις πίστες επί πολλά χρόνια κάνοντας μια σύγκριση του τότε με το τώρα τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει;
Απ: Φίλε μου Χάρη έχω 45 χρόνια στο επάγγελμα και θα σου πω ένα πράγμα. Η μουσική τελείωσε όπως την ξέραμε. Η δεκαετής οικονομική κρίση –που δεν ξέρω αν τελείωσε κιόλας- έχει φέρει τον κλάδο μας σε πολύ δυσμενή θέση. Παλιά δουλεύαμε 7 μέρες τη βδομάδα, όργωσα την Ελλάδα, βγάλαμε κάποια καλά χρήματα για να κάνουμε οικογένειες και να μεγαλώσουμε και να σπουδάσουμε τα παιδιά μας. Τώρα δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και η μουσική πλέον θα είναι σαν χόμπι. Ο κλάδος έχει υποστεί απανωτές ζημιές, χρήματα δεν υπάρχουν, τα μεροκάματα έπεσαν. Είναι επίσης και το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων όπου το προηγούμενο διάστημα έγινε το γνωστό μπέρδεμα με την ΑΕΠΙ. Βέβαια τα μεγάλα ονόματα δεν χάνουν όπως δεν χάνουν και όταν βγαίνει το πακέτο από την εκάστοτε κυβέρνηση π.χ. για τις συναυλίες του καλοκαιριού. Το θέμα είναι πώς θα ζήσουν τα μικρά ονόματα και οι μουσικοί που δουλεύουν π.χ. σε μπουζούκια και είναι αποκλεισμένοι από τέτοιες διαδικασίες λόγω των διακρίσεων έντεχνου-λαϊκού.
Ερ: Δηλαδή πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμα και σήμερα μια έστω άτυπη κόντρα έντεχνου-λαϊκού.
Απ: Ναι και δεν μου αρέσει γιατί για μένα δεν υπάρχει έντεχνο και… άτεχνο τραγούδι. Μου κάνει άσχημη εντύπωση το ότι εμφανίστηκαν κάποια στιγμή ορισμένοι που θέλησαν να βάλουν στο περιθώριο το παλιό λαϊκό τραγούδι και τους δημιουργούς του σαν κάτι ξεπερασμένο. Μα αν δεν ήταν αυτά τα τραγούδια που μιλούσαν για την ξενιτιά, τον πόνο, τις χαρές του μέσου Έλληνα δεν θα υπήρχε σήμερα συνέχεια στο τραγούδι. Τα παλιά λαϊκά τραγούδια όσα χρόνια κι αν περάσουν και όσο κι αν θέλουν να τα κλείσουν στα μπαούλα θα παραμένουν πάντα άφθαρτα και επίκαιρα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και καλλιτέχνες σύγχρονοι που τα τιμούν και σέβονται τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν. Ένας από αυτούς που πρέπει να αναφέρω είναι ο Γιώργος Νταλάρας. Για μένα είναι ένας μεγάλος τραγουδιστής και τραγουδοποιός που έβγαλε για παράδειγμα από τα καταγώγια το ρεμπέτικο τραγούδι και το έφτασε μέχρι το Ολυμπιακό Στάδιο και το Μέγαρο Μουσικής. Μακάρι και τα νέα παιδιά που ασχολούνται με το λαϊκό τραγούδι να μην ξεχνάν τις ρίζες του και να μην πέφτουν στην παγίδα να φτιάχνουν ένα δήθεν λαϊκό τραγούδι με μοντέρνα ενορχήστρωση απλώς για να το ανεβάσουν στο youtube, να πάρουν κάποια εφήμερη αναγνώριση και μετά να ξεχαστούν.
Ερ: Μιας και μου είπατε ότι οργώσατε την Ελλάδα με πλήθος εμφανίσεων σε νυχτερινά κέντρα να ρωτήσω αν περάσατε και από τα Τρίκαλα.
Απ: Ναι, πέρασα από την θρυλική «Αλεπού» το ΄86 που θυμάμαι ότι ήταν ένα πανέμορφο μαγαζί, αμφιθεατρικό, με μεγάλο πρόγραμμα, τραγουδούσαν μεγάλα ονόματα όπως ο Θέμης Αδαμαντίδης και ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ήμασταν γύρω στους 30 μουσικούς, δουλεύαμε 7 μέρες τη βδομάδα και πληρωνόμασταν κάθε πρωί, ήταν πολύ συνεπείς στις πληρωμές αυτοί που είχαν το μαγαζί. Έχω τέλειες αναμνήσεις από το μαγαζί και την πατρίδα σου, ήσυχος κόσμος, έρχονταν ακόμα και οικογένειες νωρίς που ήταν το μοντέρνο πρόγραμμα και πολύ αργότερα, γύρω στη 1, βγαίναμε εμείς με το λαϊκό πρόγραμμα και επειδή εκεί γεννήθηκε ο μεγάλος Τσιτσάνης λέγαμε φυσικά και τραγούδια του όπως «Τα λερωμένα τ΄ άπλυτα» και άλλα.
Ερ: Να κάνουμε εδώ και μια αναφορά στον αείμνηστο αδερφό σας Γιώργο Αλεξανδρή που ήταν ένας σπουδαίος σολίστας του μπουζουκιού και με τον οποίο συνεργαστήκατε πολλά χρόνια σε εμφανίσεις και στην δημιουργία τραγουδιών.
Απ: Στην «Αλεπού» που αναφερθήκαμε πριν ήταν το πρώτο μπουζούκι. Αγαπούσε το λαϊκό τραγούδι και άνετα στεκόταν στο παίξιμο δίπλα στον Χρήστο Νικολόπουλο. Τα περισσότερα χρόνια της πορείας μου ήμουν μαζί του σε μαγαζιά, δισκογραφία, περιοδείες στο εξωτερικό. Μου έγραψε πολλά τραγούδια και έχω κληρονομήσει επίσης 60 τραγούδια του που έγραψε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στους στίχους τα οποία περιμένω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να τα κυκλοφορήσω.
Ερ: Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;
Απ: Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια εταιρείες και ο κόσμος λόγω της κρίσης δεν αγοράζει όπως παλιά δισκογραφικές δουλειές γι΄ αυτό και ετοιμάζω ένα στουντιακό live γύρω στα 35 λεπτά με τραγούδια του ΄80 τα οποία θα ανεβάσω στο youtube. Θα είναι βεβαίως λαϊκά τραγούδια τα οποία αγαπώ και πιστεύω γιατί το λαϊκό τραγούδι είναι ο άμεσος τρόπος επικοινωνίας με τον καθημερινό άνθρωπο και δεν θέλω να το βλέπω παραγκωνισμένο από παραγωγούς και κανάλια.
