Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά τα μνημόνια, δυστυχώς η κρίση έγινε κανονικότητα
Μειωμένα τα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης σε υποθέσεις μείζονος πολιτικού ενδιαφέροντος
Της Αφροδίτης Νανάκη
Δικηγόρος Αθηνών ο συμπατριώτης μας Βασίλης Παπαστεργίου. Τον παρακολουθώ χρόνια τώρα να σχολιάζει θέματα της επικαιρότητας στα πανελλήνιας εμβέλειας ραδιόφωνα, εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αφού συχνά πυκνά επιζητούν τον σχολιασμό του οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Έχει επιλέξει να ασκεί τη μάχιμη δικηγορία και οι εντολείς του προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από την εργατική τάξη, είναι πρόσφυγες, μετανάστες και γενικότερα συνάνθρωποί μας που βρίσκονται εκτός του πεδίου της προστασίας του νόμου. Έχει επιλέξει την πλευρά… “των μελισσών και όχι των λύκων”.
Συναντηθήκαμε το περασμένο Σάββατο –ταξίδεψε στα Τρίκαλα για την βιβλιοπαρουσίαση του καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλου – και κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την δουλειά του, για την ελληνική Δικαιοσύνη και τις παθογένειές της, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες που βρίσκονται υπό διωγμό, αλλά και για το θέμα των υποκλοπών και την κατάχρηση της αστυνομικής βίας.
«Επέλεξα οι εντολείς μου να είναι κυρίως από την εργατική τάξη»
Είναι διάχυτη η αίσθηση που υπάρχει στην κοινωνία ότι οι δικηγορικοί σύλλογοι έχουν απωλέσει τον θεσμικό βηματισμό τους. Υπάρχουν όμως μεμονωμένες περιπτώσεις δικηγόρων, όπως η δική σας, που μάχονται για τα ευρύτερα διακυβεύματα της εποχής μας. Διαβάζοντας, πέφτω συχνά πάνω στο όνομά σας δεδομένου ότι συμμετέχετε σε μια πληθώρα δράσεων και πρωτοβουλιών που αφορούν στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είτε αυτοί είναι ενήλικες Έλληνες πολίτες, είτε παιδιά, είτε πρόσφυγες και μετανάστες. Έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεστε την μάχιμη δικηγορία;
Επειδή είμαι μαχόμενος δικηγόρος έρχομαι αντιμέτωπος με όλα τα κοινωνικά προβλήματα, όλων των βαθμίδων και όλων των φύσεων. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο προνόμιο της δουλειάς που κάνω. Ξαφνικά γίνεσαι πάρα πολύ σημαντικός για κάποιους ανθρώπους και τις ιστορίες τους και πρέπει κάπως να τους βοηθήσεις να έχουν μια αίσια έκβαση. Και πράγματι ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων με τους οποίους εμπλέκομαι είναι άνθρωποι της εργατικής τάξης και της κατώτερης κοινωνικής βαθμίδας, αλλά και μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτό σε κάνει να έχεις μια κοινωνική οπτική που ίσως να είναι λίγο πιο έγκυρη.
Για τους δικηγορικούς συλλόγους που αναφέρατε, το πρόβλημά μας είναι ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν κάνει άλλου τύπου επιλογές. Δυστυχώς μέσα από τη συγκρότησή τους, μέσα από τους συναδέλφους που είναι στις διοικήσεις τους, επιλέγουν να έχουν μια αντίληψη κοινωνικής πραγματικότητας που αφορά ένα άλλο κομμάτι πελατείας, δηλαδή μεγάλες εταιρείες, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που έχουν άλλου τύπου προτεραιότητες και άλλου τύπου επιλογές, με αποτέλεσμα η κοινωνική τους παρέμβαση να έχει μειωθεί. Αφορά πολύ περισσότερο σε τεχνικά ζητήματα της δικηγορίας που βοηθάνε αυτά τα στρώματα τα κοινωνικά να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς.
Δυστυχώς σήμερα η κρίση έχει γίνει νέα κανονικότητα…
Σε μια τοποθέτησή σας παλαιότερα τονίζατε πως το πιο κρίσιμο στοιχείο της κρίσης του δικηγορικού επαγγέλματος, είναι η οικονομική καταστροφή της κοινωνίας και η ριζική επιδείνωση της οικονομικής θέσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Σήμερα, που οι συνθήκες είναι ακόμη δυσχερέστερες, σε τι κατάσταση βρίσκεται ο δικηγορικός κλάδος;
Ο δικηγορικός κλάδος δεν είναι ενιαίος, όπως δεν είναι ενιαία ούτε η κοινωνία. Αυτό που υπονοούσα πιο πριν συνεχίζει να ισχύει, δηλαδή η δική μου εικόνα είναι ότι δεν υπάρχει αυτό το οποίο λέμε κοινωνική ομαλοποίηση, δεν υπάρχει μια ανακούφιση των εργαζομένων σε σχέση με τη συνθήκη που γεννήθηκε το 2010, τη συνθήκη της κρίσης. Τουναντίον κάποιες πολιτικές, ιδίως αυτές που αφορούν στη μικρή ιδιοκτησία, γίνονται ακόμη πιο επιθετικές. Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι που αποτελούν τους δικούς μας εντολείς, να συνεχίζουν να δυσκολεύονται με πάρα πολύ έντονο τρόπο και αυτό αντανακλά και στη δική μας δουλειά και ζωή. Επομένως θα έλεγα πως η κρίση έχει γίνει κανονικότητα, δώδεκα χρόνια μετά την έναρξη των μνημονίων και παρά το γεγονός ότι τυπικά βρισκόμαστε εκτός μνημονιακής εποπτείας. Υπάρχει μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που έχει μάθει να ζει υπό συνθήκες πολύ ισχυρής πίεσης της βιοτικής της συνθήκης.
Συνάδελφοί σας υποστηρίζουν πως κανένα άλλο επάγγελμα δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια ανεξαρτησία σκέψης, πράξης και προσφοράς στον συνάνθρωπο όσο η μάχιμη δικηγορία. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια σ’ αυτό το χώρο, αισθάνεστε δικαιωμένος ως προς την επιλογή σας να υπηρετήσετε τη νομική επιστήμη; Τι σας έχει προσφέρει μέχρι τώρα το ταξίδι;
Εγώ δεν θα έλεγα ότι είμαστε ο κλάδος που έχει αυτό το προνόμιο. Το προνόμιο της δικηγορίας είναι η δυνατότητα να βλέπεις τις ανθρώπινες ιστορίες με τις διαστάσεις τους τις διοικητικές και τις νομικές και να καταλαβαίνεις ακριβώς που εντοπίζεται το πρόβλημα. Άλλοι χώροι έχουν άλλου τύπου προνόμια. Για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί έχουν το προνόμιο να βλέπουν νέους ανθρώπους μέσα στη διαμόρφωσή τους.
Εγώ έκανα αυτή την επιλογή σε νεαρή ηλικία, όπως κάνουμε όλοι τις επιλογές μας σε σχέση με τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Δεν θα έλεγα ότι δεν είμαι δικαιωμένος. Πράγματι αυτό το ταξίδι έχει προσφέρει μια σειρά από εμπειρίες που διαφορετικά δεν θα τις είχα. Τώρα στο ερώτημα αν θα ξαναέκανα αυτή την επιλογή-αν ήμουν στη θέση να την ξανακάνω- νομίζω ότι δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά ούτε και η τελευταία. Μάλλον θα σκεφτόμουν κάτι σχετικό με την εκπαίδευση. Παρόλα αυτά η δικηγορία έχει πράγματι κάποια πλεονεκτήματα. Η ανεξαρτησία είναι σαφώς ένα από τα πιο ζηλευτά. Τα πιο σημαντικά είναι ότι γίνεσαι πολλές φορές πολύ σημαντικός για κάποιους ανθρώπους, ιδίως όταν τους δίνεις λύσεις. Η χαρά που παίρνεις και η χαρά που δίνεις στην περίπτωση αυτή είναι πολύ μεγάλη.
Υπάρχει κάποια υπόθεση που αναλάβατε και τη βιώσατε πολύ έντονα;
Μια τέτοια ήταν η περίπτωση του Αιγύπτιου αρτεργάτη στη Σαλαμίνα Ουαλίντ Ταλέμπ που υπέστη έναν πολύ μεγάλο βασανισμό από τον εργοδότη του και κατηγορήθηκε και για κλοπή. Κατά τη διάρκεια της δίκης καταφέραμε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή τη δική του απαλλαγή από κάθε κατηγορία και τη δέουσα τιμωρία για τους δράστες αυτού του αποτρόπαιου βασανισμού.
Θα έλεγα βέβαια ότι δεν είναι λιγότερο σημαντικές υποθέσεις εργαζομένων που ήταν για καιρό απλήρωτοι και απολύθηκαν άδικα και πέτυχαν είτε να αποζημιωθούν, είτε να επαναπροσληφθούν στη δουλειά τους, όπως και οι υποθέσεις ανθρώπων που κατηγορήθηκαν άδικα για βιαιοπραγίες, ενώ απλά συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Νοιώθω πολύ μεγάλο σεβασμό για τους συναδέλφους που συνέβαλαν στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής
Αλήθεια πως βιώσατε την πολύκροτη δίκη και καταδίκη της Χρυσής Αυγής, με την έννοια ότι είστε άνθρωπος του δικηγορικού κλάδου;
Ήταν μια δίκη η οποία διήρκησε επί έξι χρόνια. Αυτό από μόνο του ήταν πρωτοφανές. Το κρίσιμο ζήτημα στην πραγματικότητα ήταν να διερευνηθεί το αν είχαμε μια εγκληματική οργάνωση υπό τον μανδύα ενός πολιτικού κόμματος. Αυτό ήταν μια πολύ κρίσιμη σκέψη το 2012 πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και έγινε από τον Νίκο Αλιβιζάτο (σ.σ. ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών). Η δολοφονία του Φύσσα, έδειξε με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι αυτό ήταν αληθινό.
Πρέπει να πω ότι νιώθω πάρα πολύ μεγάλο σεβασμό για τους συναδέλφους οι οποίοι δουλέψαν σαν Πολιτική Αγωγή σ’ αυτή την υπόθεση, γιατί δεν είναι καθόλου λίγο να παρατάς τη δουλειά σου για έξι χρόνια και να μπαίνεις στην υπηρεσία μιας τέτοιας υπόθεσης, προφανώς χωρίς την αντίστοιχη υλική ανταμοιβή. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο έργο που έκαναν και ο Θανάσης Καμπαγιάννης ο συμπολίτης μας και ο Κώστας Παπαδάκης και άλλοι συνάδελφοί μας. Είναι ένα παράσημο που αυτοί οι άνθρωποι θα το φέρουν διά βίου σχετικά με τη συμβολή τους στην Δημοκρατία. Φυσικά πολύ μεγάλη συνεισφορά είχαν οι αντιφασίστες, οι άνθρωποι που την πολέμησαν στο δρόμο και με έναν δραματικό τρόπο ο Παύλος Φύσσας και τα υπόλοιπα θύματά της.
Μειωμένα τα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης σε μεγάλες πολιτικές υποθέσεις
Επειδή μιλάμε για δίκες, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος, το βιβλίο του οποίου παρουσιάσατε στα Τρίκαλα, έχει χαρακτηρίσει την ελληνική δικαιοσύνη ως τον πιο παθογόνο πυλώνα εξουσίας στη χώρα μας, γεγονός που την καθιστά ανάξια των περιστάσεων εξαιτίας της διαπλοκής της με την εκτελεστική εξουσία. Συμμερίζεστε την άποψη αυτή;
Σε μεγάλο βαθμό ναι. Δεν νομίζω ότι σοκάρετε κανείς αν σκεφτεί ότι η Δικαιοσύνη σε πάρα πολλές υποθέσεις δημόσιου ενδιαφέροντος και στις περιπτώσεις που έπρεπε να δείξει αντανακλαστικά αντίστοιχα της σοβαρότητας των περιστάσεων, δεν τα έδειξε. Δεν τα έδειξε εξαιτίας της επιρροής της πολιτικής εξουσίας στους δικαστικούς λειτουργούς ιδίως των ανώτερων βαθμίδων; Νομίζω πως ναι; Δεν τα έδειξε λόγω γραφειοκρατικής αβελτηρίας, ανικανότητας, δημοσιοϋπαλληλικής αντίληψης, γραφειοκρατικών δυσλειτουργιών; Κι αυτό ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό. Αλλά νομίζω ότι ήταν και πολιτική επιλογή. Έχω την εντύπωση πως σε μείζονες υποθέσεις πολιτικού ενδιαφέροντος, όπως ήταν οι υποθέσεις της Siemens και της Novartis και στον τρόπο που έπρεπε να γίνει η διερεύνησή τους στην Ελλάδα, τα αντανακλαστικά της ελληνικής Δικαιοσύνης ήταν πάρα πολύ μειωμένα. Γιατί ήταν σαφές πως αυτές οι υποθέσεις θα έχουν μια μεγάλη επιρροή στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό συσχετισμό στη χώρα μας. Ελπίζω η υπόθεση των υποκλοπών να μας διαψεύσει, γιατί κι εκεί τα αντανακλαστικά ήταν αργά.
Δεδομένου ότι διετελέσατε αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, συμφωνείτε ότι διανύουμε μια περίοδο απόπειρας περιστολής και καταπάτησης των δικαιωμάτων σε πολλά επίπεδα; Πόσο εύκολο είναι στις παρούσες συνθήκες να υπερασπιστούμε και να διαφυλάξουμε τις ανθρώπινες ελευθερίες που βρίσκονται υπό διωγμό;
Διαρκής αγώνας η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου
Τα δικαιώματα είναι ένας διαρκής αγώνας. Εξαρτάται από ποιο χρονικό σημείο κάνει κανείς τη σύγκριση. Αν ήμασταν στο 1950 με τα Στρατοδικεία και τις εκτελέσεις, θα λέγαμε ότι σήμερα ζούμε σε ένα παράδεισο δικαιωμάτων. Αν όμως σκεφτούμε ότι τα στάνταρτς κάθε εποχής είναι διαφορετικά, τότε πρέπει να πούμε ότι πράγματι υπάρχουν στοιχεία της κοινωνικής ζωής που έχουμε βαθιά προβλήματα, σε ότι αφορά και ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες. Γιατί για μένα τα δικαιώματα είναι ατομικά και κοινωνικά μαζί.
Θα ξεκινήσω από τα κοινωνικά δικαιώματα και δη τα εργασιακά που πράγματι είναι υπό διωγμό. Ξέρουμε ότι την τελευταία διετία έχουν γίνει τέτοιες αλλαγές στο Εργασιακό Δίκαιο που ο πυρήνας του έχει αποδιαρθρωθεί. Αυτό δε, μας πηγαίνει και στην πραγματική συνθήκη στους εργασιακούς χώρους. Εκεί, ακόμη και η υπάρχουσα νομοθεσία δεν τηρείται, είτε σε ότι αφορά στις αποδοχές, είτε στις υπερωρίες. Είναι ένας τομέας που είναι πάρα πολύ σημαντικός. Γιατί όταν ο πυρήνας της κοινωνικής ζωής, που είναι η εργασία, πλήττεται με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί κανείς να είναι ελεύθερος. Αν κανείς δουλεύει με απλήρωτη δουλειά, με χαμηλές αποδοχές, είναι σαφές ότι η ιδιότητά του ως πολίτης πλήττεται, δεν μπορεί να συμμετέχει στην κοινωνική ζωή με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Σε ότι αφορά τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα κι εκεί νομίζω ότι υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα που αφορούν σε μεγάλο βαθμό και κάποιες ιδιαίτερες κατηγορίες του πληθυσμού. Θα πρέπει να πω ότι έχουμε στη χώρα μας ανθρώπους που πραγματικά θεωρούμε ότι βρίσκονται εκτός του πεδίου της προστασίας του νόμου. Είναι οι άνθρωποι μεταναστευτικής καταγωγής, είναι οι πρόσφυγες, οι Ρομά, οι φυλακισμένοι.
Μιλώντας για τα δικαιώματα θα σας πω ένα πράγμα το οποίο δεν συζητιέται στο πλαίσιο αυτό. Το δικαίωμα στο περιβάλλον. Ξέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια με τις επενδύσεις που έχουν γίνει σε πολλά επίπεδα, ένα μεγάλο κομμάτι των ελληνικών νησιών, έχει παραδοθεί στην οικοπεδοποίηση και στην άναρχη δόμηση. Η εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, η ανάγκη να κρατήσεις ένα φυσικό περιβάλλον με τρόπο που να είναι αξιοβίωτο για τις επόμενες γενιές είναι κι αυτό μια στέρηση ενός δικαιώματος.
Ναι στις ΑΠΕ, όχι όμως χωρίς έλεγχο
Μου δίνετε μ’ αυτό που είπατε το ερέθισμα να σας ρωτήσω σχετικά με ένα θέμα στο οποίο θα δοκιμαστούμε, θεωρώ, ως τοπική κοινωνία το επόμενο διάστημα και είναι αυτό των ανεμογεννητριών που σχεδιάζεται να τοποθετηθούν στις κορυφές των βουνών. Πως θα μας συμβουλεύατε να κινηθούμε για να προασπίσουμε το φυσικό μας περιβάλλον;
Εγώ δεν είμαι ειδικός σ’ αυτό το θέμα και δεν μπορώ να δώσω σίγουρα συμβουλές, αλλά μπορώ να πω ένα πράγμα: θεωρώ απόλυτη ανάγκη να έχεις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Από την άλλη, ακούω έναν αντίλογο, που εμένα μου φαίνεται πολύ πειστικός, σε σχέση με τον τρόπο που χωροθετούνται και τοποθετούνται αυτές οι ΑΠΕ. Χωρίς να είμαι ειδικός- είναι όμως άλλοι συνάδελφοί μου τους οποίους εμπιστεύομαι- θεωρώ ότι αυτού του τύπου οι τοποθετήσεις έχουν μείζονα προβλήματα. Επιφέρουν πολύ μεγάλο περιβαλλοντικό κόστος, μεγαλύτερο από αυτό το οποίο οφείλει να καταβληθεί στην πραγματικότητα, είναι πολυδάπανες και μη λειτουργικές. Προφανώς λοιπόν θα πρέπει να χωροθετήσουμε περιοχές ΑΠΕ, γιατί αυτό είναι μία ανάγκη για τη χώρα μας, αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτό το πεδίο πάλι στην αγορά και στο ιδιωτικό κεφάλαιο που θα κάνει τις πιο προσοδοφόρες γι’ αυτό επιλογές. Επομένως κι εκεί, αυτό που χρειάζεται είναι η Δικαιοσύνη να παίξει τον ρόλο της, δηλαδή να κρίνει αν η συγκεκριμένη τοποθέτηση κάθε φορά εξυπηρετεί το κοινό καλό, αν τηρεί την περιβαλλοντική νομοθεσία και αν τυχόν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που πρέπει να εξεταστούν και δεν εξετάστηκαν για λόγο μείωσης του κόστους.
Δεν νοείται σε μια δημοκρατία να υπάρχου ανεξέλεγκτοι μηχανισμοί
Θα ήθελα στο σημείο αυτό ένα σχόλιό σας για κάποια θέματα της επικαιρότητας, αρχής γενομένης από τηνπαραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών.
Οι υποκλοπές είναι ένα μείζον θέμα που πλήττει τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Δηλαδή το δικαίωμα να μην παρακολουθείσαι, να υπάρχει το απόρρητο της ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής και κυρίως να μην θεωρείς τον πολιτικό σου αντίπαλο ως εχθρό του κράτους και επομένως να τον παρακολουθείς εισάγοντας στην πολιτική ζωή πρακτικές που εδώ και πενήντα χρόνια όφειλαν να μην υπάρχουν. Πέρα από το βασικό πολιτικό πρόβλημα είναι και ένα ποινικό αδίκημα βεβαίως και μάλιστα κακουργηματικής φύσης και εδώ μπαίνει το ζήτημα της Δικαιοσύνης που θα έπρεπε με άλλα αντανακλαστικά να διερευνήσει αυτή την υπόθεση.
Τίθενται επίσης δυο ζητήματα. Πρώτον: είναι νοητό να έχουμε μια Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών η οποία υπάγεται απευθείας στο πρωθυπουργικό γραφείο και το πρωθυπουργικό γραφείο να λέει ότι δεν ασκεί κανέναν έλεγχο πάνω σ΄ αυτή την υπηρεσία; Τι είναι ακριβώς η ΕΥΠ; Είναι ένας ανεξέλεγκτος μηχανισμός; Υπάρχουν ανεξέλεγκτοι μηχανισμοί σε μια Δημοκρατία; Είναι δυνατόν να αποδεχτούμε μία τέτοιου τύπου επίκληση του απορρήτου και της άρνησης να επέμβουμε και να ελέγξουμε με οποιονδήποτε τρόπο την λειτουργία αυτής της υπηρεσίας; Δεν υπάρχουν σκοτεινά δωμάτια σε μια Δημοκρατία. Υπάρχουν πληροφορίες που πρέπει να προστατευτούν, δεν χωρά αμφιβολία, αλλά αυτό το οποίο η κυβέρνηση μας δίνει σαν αφήγημα είναι ότι υπάρχει μια υπηρεσία που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αυτό για μια Δημοκρατία είναι παντελώς απαράδεκτο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η επίκληση των λεγόμενων εθνικών λόγων ασφαλείας και εδώ είναι προφανές ότι έχει γίνει μια κατάχρηση, μάλιστα δεν είναι τωρινή, είναι σε ένα βαθμό και διαχρονική. Είναι θεμιτό να παρακολουθήσεις ανθρώπους που θεωρείς ότι μπορεί να πλήττουν την εθνική σου ασφάλεια. Αυτό που δεν είναι θεμιτό, είναι να επικαλείσαι τους λόγους αυτούς καταχρηστικά, να παρακολουθείς χιλιάδες, ακόμα και δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα στη συνέχεια και εξετάσουν και να ελέγξουν τους λόγους για τους οποίους παρακολουθήθηκαν. Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε δεν δίνει λύσεις στα ζητήματα αυτά, αντιθέτως αυτή την αδιαφάνεια που υπάρχει την παρατείνει και της δίνει νομιμοφανές περιτύλιγμα.
Και για την κατάχρηση της αστυνομικής βίας θα ήθελα ένα σχόλιό σας.
Είναι τόσο προφανώς άδικο ότι ένα περιπολικό αποφασίζει να καταδιώξει έναν 16χρονο ή έναν οποιονδήποτε πολίτη, επειδή έβαλε βενζίνη χωρίς να πληρώσει, βάζοντας σε κίνδυνο το ίδιο το προσωπικό του περιπολικού, τον πολίτη που καταδιώκεται, τους πολίτες οι οποίοι είναι περαστικοί και τυχαίνει να είναι σ’ αυτό το μέρος και μπορεί να παρασυρθούν από αυτά τα οχήματα. Είναι μια εικόνα αμερικανικής αστυνομικής ταινίας δράσης που δεν έχει καμία σχέση με το αδίκημα που υποτίθεται ότι καταδιώκουν. Σε ότι αφορά τον πυροβολισμό είναι τόσο αυτονόητο που δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω γιατί είναι άδικο να πυροβολεί κανείς έναν άνθρωπο που έβαλε βενζίνη 20 ευρώ από ένα βενζινάδικο χωρίς να πληρώσει. Είναι εκτός κάθε λογικής. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά όμως. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έχει καταδικάσει πολλές φορές τη χώρα μας για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υπάρχει κακή εκπαίδευση, στρεβλή αντίληψη, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών κατηγοριών όπως είναι οι Ρομά και διότι υπάρχει και η αίσθηση της ατιμωρησίας».
*Ο Βασίλης Παπαστεργίου σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο και την Εγκληματολογία (Πανεπιστήμιο του Leicester και Πάντειο Πανεπιστήμιο). Συμμετέχει στην Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και επί σειρά ετών αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και συντονιστής της νομικής υπηρεσίας της οργάνωσης ΑΡΣΙΣ ( κοινωνική μη κυβερνητική οργάνωση για την υποστήριξη των παιδιών και των νέων και την προάσπιση των).
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την συνέντευξη του Βασίλη Παπαστεργίου πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://anchor.fm/dialogos-podcast/episodes/ep-e1s36p5/a-a91b82e
