(Που οφείλεται, τι μπορούμε να κάνουμε)
Του Δημ. Κρούπη
Το 2023 που μόλις μας… αποχαιρέτησε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως μια χρονιά κατά την οποία αυξήθηκε ανησυχητικά η βία σε όλες τις κοινωνίες και φυσικά και στην ελληνική. Γι’ αυτό άλλωστε και ο πρωθυπουργός προχώρησε στην αλλαγή ηγεσίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αναθέτοντας στον πολύπειρο και δοκιμασμένο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και το καθήκον να «πατάξει τη βία».
Τρομακτικές, κυριολεκτικά, διαστάσεις έχει πάρει η βία μεταξύ ανηλίκων και από ανήλικους σε ενήλικες!
Παιδιά 10, 11, 12, 13 χρονών (αλλά και μικρότερα!) συμπλέκονται άγρια μεταξύ τους θυμίζοντας και μιμούμενα αδίστακτους κακοποιούς γκαγκστερικών ταινιών. Γι’ αυτό το φαινόμενο που θα πρέπει να μας κινητοποιήσει όλους το 2024, Πολιτεία, υπουργείο, εκπαιδευτικούς, γονείς, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, μέσα από τις στήλες του «δ» και θα το ξανακάνουμε όσες φορές χρειαστεί.
Σήμερα θα σταθούμε σε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» στο οποίο με τίτλο «Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη», επιχειρεί να ερμηνεύσει την αιτία του φαινομένου και βέβαια να προτείνει λύσεις.
Στην απόπειρα ερμηνείας σημειώνονται και τα παρακάτω, στο κύριο άρθρο με τίτλο «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
«Μας επιστρέφουν (τα παιδιά) την εικόνα μιας κοινωνίας που εμείς φτιάξαμε για αυτά και στην οποία τα καλούμε να τα βγάλουν πέρα. Και οι πράξεις τους μας θέτουν μια σειρά από επιτακτικά ερωτήματα.
Σε τι συνθήκες ζουν; Πως είναι το σχολείο τους; Πως επιβιώνει η οικογένειά τους; Πως αντιμετωπίζει η Πολιτεία τους δασκάλους τους; Τι προοπτικές έχουν μεγαλώνοντας; Τι ευκαιρίες και δυνατότητες τους προσφέρει η χώρα τους;
Πόσο και πως τα προετοιμάζουμε να πλοηγηθούν σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία; Πόσο ασφαλή και προστατευμένα νοιώθουν στις απειλές που στοιχειώνουν την εποχή μας;
Κάθε περιστατικό νεανικής βίας δείχνει πως εμείς οι ενήλικες βαθμολογούμαστε κάτω από τη Βάση, ως Πολιτεία, ως Κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα. Μεγαλώνουμε παιδιά σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, κοινωνικής οδύνης και χωρίς προοπτικές. Και έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί ξεσπούν βίαια, προκαλώντας πόνο το ένα στο άλλο…».
Δεν είμαστε δυστυχώς αισιόδοξοι πως είναι εύκολο να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία αυτό το φαινόμενο. Οι απαντήσεις των ειδικών οδηγούν στο συμπέρασμα πως γεννιέται από τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, τον σύγχρονο τρόπο ζωής, τις υπερβολικές εικόνες βίας που βλέπουν στο διαδίκτυο τα παιδιά αλλά και από τις συνθήκες που ζουν στο οικογενειακό και στο σχολικό τους περιβάλλον. Εκτός από τα παραπάνω σημειώνουμε και την απάντηση της δικαστικού Ξένης Δημητρίου που έχει επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία για μια Δικαιοσύνη φιλική προς τα παιδιά η οποία ερμηνεύοντας το φαινόμενο δήλωσε τα εξής:
«Μια άλλη αιτία έξαρσης της βίας ανάμεσα σε ανηλίκους είναι τα κοινωνικά προβλήματα, η φτώχεια, η κοινωνική κρίση, η ακρίβεια, η πανδημία. Ειδικά κατά τη διάρκεια του δίχρονου εγκλεισμού ατόνησαν η κοινωνικοποίηση, η αλληλεγγύη, οι αντοχές, η υπομονή, η ψυχική ανθεκτικότητα…».
Το ζήτημα είναι τεράστιο και κρίσιμο για το μέλλον της κοινωνίας μας και ασφαλώς ως «δ» θα επανέλθουμε σε αυτό αρκετές φορές.
