Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να καταλάβει γιατί εκλέχθηκε και να μην αναζητεί άλλοθι στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Παρόλο που εν μέσω προεκλογικής περιόδου η (πολιτική) υποκρισία εκτοξεύεται (όπως πάντα, στο ζενίθ, δεν παύει και σε αυτή την περίοδο να προκύπτουν θέματα και προβλήματα που αφορούν άμεσα την κοινωνία ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα της. Προβλήματα που χρίζουν άμεσης επίλυσης ή διευθέτησης.
Το σημαντικότερο, ίσως, προέκυψε τούτες τις ημέρες με το θέμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας μετά την απόφαση Αρείου Πάγου που έγινε γνωστή την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου. Μια απόφαση που η κυβέρνηση έσπευσε να την χρεώσει (ως συνήθως) στους… προηγούμενους, στις νομοθετικές ρυθμίσεις του 2003 και κυρίως στον νόμο του 2015 που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ.
Η αλήθεια είναι πως όντως η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάσισε και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία (59-9) πάνω στους νόμους που είχε στα χέρια της. Το ανώτατο δικαστικό όργανο της χώρας γνωμοδοτεί και αποφασίζει βάσει της υπάρχουσας νομοθεσίας και όχι κατά το θεμιτόν.
Αλλού είναι το πρόβλημα.
Ήδη με την ανακοίνωση της απόφασης όσοι από τους δανειολήπτες δεν είχαν την δυνατότητα να ανταποκριθούν σε κάποιον διακανονισμό έχασαν ένα πολύτιμο νομικό εργαλείο με το οποίο μπορούσαν έως τώρα να ανακόπτουν στα δικαστήρια τους πλειστηριασμούς.
Τα περιβόητα funds, παρά το γεγονός πως η πώληση των δανείων έχει γίνει με τον νόμο του 2003, δεν είχαν ρητά τη νομιμοποίηση να προχωρούν σε πλειστηριασμούς. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως τελικά μπορούν να το κάνουν.
Το σημαντικότερο είναι πως ενώ προηγουμένως οι αδύναμοι δανειολήπτες διέθεταν σοβαρά όπλα στην φαρέτρα τους όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις για το ύψος των δόσεων αποπληρωμής, πλέον το ισχυρό δεδικασμένο μετακινήθηκε υπέρ των συμφερόντων των funds με αποτέλεσμα να χάσουν ένα “χαρτί” διαπραγμάτευσης οι δανειολήπτες.
Αποτέλεσμα αυτού είναι πως οι ρυθμίσεις που προτείνουν τα funds να είναι μη βιώσιμες, καθόλου ρεαλιστικές και να ζητούν περισσότερα χρήματα από εκείνα που μπορεί να δώσει ο δανειολήπτης.
Το υπουργείο Οικονομικών έσπευσε με ανακοίνωσή του να “χρεώσει” την όλη κατάσταση στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενημερώνοντας πως με τον Εξωδικαστικό Μηχανισμό Ρύθμισης Οφειλών του 2020 περισσότεροι από 3.320 οφειλέτες έχουν ρυθμίσει οφειλές προς το Δημόσιο και προς τους χρηματοδοτικούς φορείς, συνολικού ύψους 1,08 δισ. ευρώ, ενώ τράπεζες και διαχειριστές απαιτήσεων έχουν πραγματοποιήσει διμερείς ρυθμίσεις συνολικού ύψους 27 δισ. ευρώ για μη εξυπηρετούμενα δάνεια περισσότερων των 590.000 δανειοληπτών.
Δεδομένου όμως πως τα μη εξυπηρετούμενα (“κόκκινα”) δάνεια, παρόλο που είχαν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος φθάνουν στα 101,3 δισ. ευρώ (από τα οποία τα 86,8 δισ. ευρώ ανήκουν σε funds και μόλις τα 14,5 δισ. ευρώ στις τράπεζες), αντιλαμβανόμεθα πως περισσότερα από τα 2/3 των δανείων βρίσκονται σε εκκρεμότητα και πλέον με την απόφαση του Αρείου Πάγου στο έλεος της Ένωσης Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΕΔΑΔΠ) των λεγόμενων “servicers”.
Αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό, σημερινό, όσο και να επιδιώκει η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη να το αποφύγει μετακυλίοντάς το στους… προηγούμενους, για τους οποίους γνωρίζουμε (και από μόνοι μας) τα πεπραγμένα σους.
Για να διορθώσει τα κακώς κείμενα των πρώην, εξάλλου, δεν είχε εκλεγεί και ενδεχομένως θα επανεκλεγεί;
