Του Δημήτρη Κρούπη
Ήρθε λοιπόν η ώρα, με μια τραγικότατη αφορμή είναι η αλήθεια, να γίνουμε όλοι και τρενολόγοι. Κάθε Έλληνας αυτές τις ημέρες έχει βγάλει και το δικό του πόρισμα για το «τις πταίει». Στο διαδίκτυο, το σύγχρονο καφενείο, διακινούνται χιλιάδες απίθανα -και πιθανά- σενάρια.
Ο πόνος όλων μας, έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, είναι αληθινός. Και οι συγνώμες επίσης. Αυτό όμως δεν λέει τίποτα για τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους των δεκάδων αδικοχαμένων νέων.
Και όπως συνηθίζουμε σε κάθε τραγωδία ευχόμαστε να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Και πάμε παρακάτω; Ξέροντας πως νομοτελειακά πάλι θα θρηνήσουμε θύματα είτε εξαιτίας κάποιου μη επαρκώς εκπαιδευμένου και υπεύθυνου σταθμάρχη είτε λόγω κάποιου μεθυσμένου και απρόσεκτου οδηγού, είτε, είτε… Φταίνε όμως μόνο αυτοί; Ασφαλώς και όχι.
Η υπευθυνότητα, η προνοητικότητα, η οργάνωση δυστυχώς δεν είναι αρετές που συναπαντά κανείς είτε στους Έλληνες, είτε στο κράτος τους. Ο «ζαμανφουτισμός», η παρορμητικότητα, το «δεν βαριέσαι», το «πάμε και όπου βγει» αντίθετα περισσεύουν σε όλους μας. Και εδώ θα συμφωνήσω με την εν θερμώ ανάρτηση του δημάρχου Τρικκαίων Δημήτρη Παπαστεργίου που έγραψε «νοιώθω νικημένος και ως πολιτικός μηχανικός και ως άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά». Γιατί πως να εξηγήσει κανείς πώς γίνεται σε μια χώρα της Ευρώπης του 21ου αιώνα να συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου;
Δεν έχω την ψυχική αντοχή να γίνω και εγώ ένας ακόμη «τρενολόγος» και να βγάλω το δικό μου πόρισμα. Θα ήθελα όμως να ελπίζω πως αφού συμφωνήσουμε πως όλοι έχουμε ευθύνες, ο καθένας ανάλογα της θέσης του, για το πώς λειτουργεί αυτή η χώρα, να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε όσο γίνεται περισσότερα από τα κακώς κείμενα. Ας το κάνουμε στη μνήμη αυτών των αθώων ψυχών που θυσιάστηκαν στα Τέμπη.
