- Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Από δυο διαφορετικά σημεία της συνέντευξης που παραχώρησε ο πρωθυπουργός εντός της παρελθούσης εβδομάδας προκύπτει αβίαστα ένα κοινό συμπέρασμα. Ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας θεωρεί κάτι σαν ιερή υποχρέωσή του να μας κοροϊδεύει ανερυθρίαστα κατά πρόσωπο και ότι το να απαριθμούμε και να αποδομούμε κωλοτούμπες είναι ευκολότερο του να παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες.
Η κυβέρνηση, δήλωσε ο πρωθυπουργός, είναι αποφασισμένη να φέρει προς ψήφιση νομοσχέδιο που θα ορίζει τα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και των δικαιωμάτων τους- της τεκνοθεσίας συμπεριλαμβανομένης. Ξεκαθάρισε όμως πως «δεν θα θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας» και εξέφρασε την άποψη ότι «η αποχή είναι μια αξιοπρεπής στάση για τους βουλευτές».
Αν ζούσαμε σε μια χώρα όπου οι εκλεγμένοι από το λαό βουλευτές εκπροσωπούν, εκφράζουν και απηχούν πραγματικά τη βούληση των ψηφοφόρων τους και δεν λειτουργούν κατά, σχεδόν απόλυτο, κανόνα ως πρόβατα που φοβούνται την κατανάλωσή τους από τους λύκους σε περίπτωση που ξεστρατίσουν από το μαντρί ή το κοπάδι, οι παραπάνω τοποθετήσεις του πρωθυπουργού θα ήταν απολύτως φυσιολογικές και δεν θα τραβούσαν την προσοχή μου. Επειδή όμως η μνήμη χρυσόψαρου, παρά την περί του αντιθέτου πεποίθηση, δεν έχει λάβει ακόμη μαζικά χαρακτηριστικά, οι δηλώσεις τόσο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης όσο και του κυβερνητικού εκπροσώπου σχετικά με το ζήτημα της ψήφισης της τροπολογίας Καιρίδη για τους μετανάστες, ηχούν νωπές στα αυτιά μου. Εξάλλου δεν πέρασε καν μήνας.
Αμφότεροι έκαναν τότε λόγο για ζήτημα κομματικής πειθαρχίας μιας και «δεν νοείται βουλευτής της ΝΔ να μην ψηφίσει μια κεντρική επιλογή της κυβέρνησης». Εκτιμώ ότι ακόμη και αν υποθέσουμε πως ο αντιπρόεδρος εκφράζει προσωπικές απόψεις, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν μπορεί παρά να απηχεί τις απόψεις του πρωθυπουργού. Μπερδευτήκατε κάπου; Εκτός και αν το νομοσχέδιο περί ομόφυλων ζευγαριών δεν αποτελεί κεντρική επιλογή της κυβέρνησης και άρα του πρωθυπουργού-που, κατά τ’ άλλα επαίρεται για το προοδευτικό, φιλελεύθερο, Ευρωπαϊκό προφίλ του- αλλά υπαγορεύεται από κάποιο διευθυντήριο (στο οποίο, όπως ψιθυρίζεται, στοχεύει να βρει διέξοδο, μετά τις Ευρωεκλογές. Συνωμοσίες; Ο χρόνος θα δείξει).
Δήλωσε επίσης, ο πρωθυπουργός, ότι το ζήτημα της ακρίβειας δεν πάει άλλο, ότι ο πληθωρισμός της απληστίας δεν είναι ανεκτός και ότι η Ελλάδα δεν είναι μπανανία όπου οι πολυεθνικές μπορούν να αισχροκερδούν. Σοκ! Μετά από δυο ολόκληρα χρόνια ανεξέλεγκτης ακρίβειας, έρχεται να ανακαλύψει την Αμερική και να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο, αυτό για το οποίο στενάζουν και διαμαρτύρονται εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά-ετερόφυλα, ομόφυλα, άφυλα και…έκφυλα. Οι πολίτες-όσοι έχουν διατηρήσει τη φωνή τους τέλος πάντων και δεν αισθάνονται μπουκωμένοι από τα market ,fuel και λοιπά pass- φώναζαν διαρκώς ότι η ακρίβεια έχει βαθύτερες αιτίες που αφορούν το περιθώριο αισχροκέρδειας στην λειτουργία της αγοράς, και ότι δεν επρόκειτο να αντιμετωπιστεί με… καλάθια του νοικοκυριού, στημένες τηλεοπτικές εφόδους, ταμπελάκια και άλλα ημίμετρα κοροϊδίας που το μόνο που κατάφερναν ήταν να συγκαλύψουν τα όργια αισχροκέρδειας των προμηθευτών, των μεσαζόντων και των σούπερ μάρκετ. Δυο χρόνια για την κυβέρνηση όλοι όσοι διαμαρτυρόντουσαν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά φτηνοί λαϊκιστές που αρνιόντουσαν να αποδεχθούν το –κατά το κυβερνητικό αφήγημα αδιαμφισβήτητο- γεγονός ότι η ακρίβεια είναι εισαγόμενη, παγκόσμια και οφείλεται στα πολεμικά μέτωπα-τα οποία με έναν μαγικό τρόπο ακουμπούσαν μόνο τη χώρα μας και όχι άλλες γωνιές της γηραιάς ηπείρου. Όπως λαϊκιστές ήταν και όσοι αναρωτιόντουσαν πως γίνεται το ίδιο προϊόν να είναι φθηνότερο σε χώρες με υψηλότερους μισθούς, πως γίνεται οι διεθνείς τιμές πετρελαίου να υποχωρούν αλλά οι τιμές των καυσίμων να ανεβαίνουν μόνο εδώ, πως γίνεται το ρεύμα μας να είναι ακριβότερο από όλες τις υπόλοιπες, εξίσου εξαρτώμενες από τις ίδιες πηγές ενέργειας με εμάς, χώρες της Ευρώπης. Και όχι, η παραδοχή δεν συνιστά δικαίωση. Συνιστά απλώς μια ακόμη απόδειξη ότι η ανακυβίστηση αποτελεί το πεδίο όπου η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού διαπρέπει. Και αυτό έχει κουράσει. Τουλάχιστον κάποιους.
(Αξίζει και ένα μικρό σχόλιο για το δεύτερο, σε λίγους μήνες, χτύπημα Τσακλόγλου και την αποστροφή του περί απασχόλησης των 60αρηδων σε σουπερ μάρκετ κατά τα πρότυπα των Ιαπώνων. Αν αντιπαρέλθουμε-για ακόμη μια φορά, το τονίζω-τη χυδαιότητα της δήλωσης και προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε ρεαλιστικά και καθώς προσωπικά γνωρίζω πολλούς άνεργους αυτής της ηλικιακής ομάδας που αναζητούν απεγνωσμένα εργασία ώστε, εκτός της ανάγκης επιβίωσης να καλύψουν και την ανάγκη συμπλήρωσης των απαραίτητων ορίων συνταξιοδότησης-ηλικιακών και ενσήμων- έρχομαι να ρωτήσω: Γνωρίζει πολλά σουπερ μάρκετ που προθυμοποιούνται να προσλάβουν 60αρηδες; Αλλά γιατί να γνωρίζει. Μήπως είναι υφυπουργός εργασίας ας πούμε; )
