«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε»
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Αφαιρετική, ευλογοφανή.
Αποφάσιζε η Πολιτεία -η κυβέρνηση εν προκειμένω- φέτος να μη διεξαχθούν οι γνωστές, εθιμικές παρελάσεις.
Τι θα γίνονταν στο Κράτος; Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στην πανδημία; Την οικονομία;
Στην ισχύ της χώρας; Στο πλέγμα των διεθνών σχέσεων; Θα καταρρακώνονταν το φρόνημα των ενόπλων δυνάμεων;
Ρητορικά τα ερωτήματα, εύλογες οι απαντήσεις.
Επιπρόσθετα, σύμφωνα με την εγκύκλιο, «το πρόγραμμα των εκδηλώσεων μπορεί να εμπλουτισθεί ανάλογα με τις τοπικές συνήθειες και τα μέσα που υπάρχουν στη διάθεσή τους».
Τόση αποκέντρωση από το «επιτελικό κράτος»; Στη Θεσσαλονίκη επέτρεψε την αναδίπλωση, σε άλλες περιοχές σε τι θα μπορούσαν να αυτενεργήσουν οι τοπικοί άρχοντες;
Ως κατακλείδα.
Είναι «κατάσταση εξαίρεσης» οι παρελάσεις, οι παράτες και οι λιτανείες; Ή μήπως «το μέσο είναι το μήνυμα»;
Πάσχουμε όντως από ιδιότυπο κρετινισμό, από αυτοκτονικό ιδεασμό, ή η χρόνια ερωτοτροπία με τον εθνικολαϊκισμό είναι τόσο καθοριστική, που ακόμα και στα χρόνια του κορονοϊού, πράττουμε αυτοχειριαστικά;
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, όσο φαίνονται, είναι ακόμα χειρότερα.
Αποδεικνύεται και από την εκκωφαντική αλαλία των κομμάτων της αντιπολίτευσης που ομνύουν στην αριστερά.
Αναμένουν -χαιρέκακα- τα αποτελέσματα της κινητικότητας των ημερών για να ψαρέψουν επικρίσεις και ψήφους.
Κινούνται στα κατάθολα νερά που δημιούργησε η κυβέρνηση. Αγνοώντας –παραβλέποντας- ότι η οικονομία, το σύστημα υγείας, οι άνθρωποι της αγοράς, όλοι όσοι εμβολιάσθηκαν, αγωνιούν, φοβούνται, δεν είναι διατεθειμένοι να αναλωθούν σε μέτωπο κατά των ανεμβολίαστων, ούτε τους φταίει «το ζαβό το ριζικό τους».
Υ.Γ. Η συνεισφορά -ίσως η τελευταία του ΓΑΠ- στο κόμμα του πατέρα του. Υπάρχουν πιθανότητες να υπάρξει ιδεολογικοπολιτική συζήτηση.
