Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Ο μεγαλύτερος γιατρός, λένε, είναι ο χρόνος αφού έχει την υπομονή και τη δύναμη να γιατρέψει τα πάντα. Είναι έτσι; Σε περιπτώσεις όπως αυτή των Τεμπών δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Διότι είναι άλλο μια απώλεια που έρχεται ως νομοτέλεια, ως φυσικό τέλος ενός πλήρους βίου και άλλο αυτό, το απρόσμενο, το βίαιο, αυτό που όχι απλά δεν σου έχει δώσει το χρόνο να προ-ετοιμαστείς για μια ζωή δίχως αγαπημένα πρόσωπα αλλά σου διαλύει ακαριαία κάθε σχέδιο, όνειρο και ελπίδα για το μέλλον.
Για τους οικείους των θυμάτων ο χρόνος έχει παγώσει οριστικά σε εκείνο το σημείο και η πληγή που άφησε μέσα τους θα τους συνοδεύει για πάντα, μονίμως χαίνουσα. Φυσικά η ζωή θα συνεχιστεί, εύκολα ή δύσκολα. Είναι τέτοια η δύναμη της καθημερινότητας που σε βάζει στο ρυθμό της ακόμη και αν δεν το θες. Θα γυρίσουν στις δουλειές τους, θα συναναστραφούν ξανά με φίλους, θα ξαναγελάσουν. Ίσως όχι όλοι… αλλά σίγουρα οι περισσότεροι. Θα μείνουν όμως τα «γιατί;».
Αυτά τα «γιατί» που δεν εκλογικεύονται, αυτά τα «γιατί» που πηγάζουν από τα βάθη του μυαλού και το κυριεύουν, αυτά τα «γιατί» που θα τους κατατρύχουν ως Ερινύες. Και αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Διότι αυτές οι Ερινύες άλλους πρέπει να βασανίζουν. Όλους αυτούς που τόσα χρόνια αδρανούσαν. Όλους αυτούς που τώρα λένε ότι σε ένα μήνα θα φτιάξουν ό,τι δεν φτιάχτηκε σε πενήντα χρόνια κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι πότε σε κορόιδευαν. Όλους αυτούς που λίγες μέρες πριν το ατύχημα ορκιζόντουσαν για την ασφάλεια των τρένων και τώρα δηλώνουν συντετριμμένοι και συνυπεύθυνοι μεν αλλά όχι τόσο ώστε να αποσυρθούν.
Όλους αυτούς που ανερυθρίαστα προβαίνουν σε ρεσιτάλ αμετροέπειας δηλώνοντας ότι «ακόμη και αν γνώριζε ο υπουργός το έλλειμμα ασφάλειας δεν θα μπορούσε να το ομολογήσει διότι έτσι ουδείς θα έμπαινε σε τρένο»! Δηλαδή ΔΕΝ θα μπαίνανε αυτοί που τώρα θρηνούμε! Όλους αυτούς που τόσα χρόνια βολεύανε ημετέρους, κάνανε αδιακρίτως το χατίρι των ψηφοφόρων-πάντα αναλόγως με την ποσότητα των ψήφων που κομίζανε- αλλά και όλους όσους «φιλούσαν κατουρημένες ποδιές» για να βολέψουν τον δικό τους άνθρωπο, ασχέτως προσόντων ή ικανοτήτων, συχνά πετώντας έξω άλλους, άξιους μεν… με ανύπαρκτο πολιτικό μέσον δε.
Όλους αυτούς που για να κονομήσουν κατιτίς παραπάνω κάνανε εκπτώσεις στην ποιότητα των έργων αλλά και όσους τα παραλαμβάναν και τα παραδίδαν προς χρήση στον ανυποψίαστο πολίτη παρά τις παρατυπίες ή τις παραλείψεις. Όλους αυτούς που χυδαία ανταλλάσανε, επί της ουσίας, ανθρώπινες ζωές με κότερα, αυτοκίνητα και καλοπέραση. Όλους αυτούς που απαρνήθηκαν τον ρόλο τους ως ελεγκτές της εξουσίας και μετατράπηκαν σε χειροκροτητές της, καλύπτοντας ή αποκρύπτοντας τα λάθη και τις ευθύνες της.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτά τα «γιατί» θα απασχολήσουν όλους τους προαναφερθέντες αποτελώντας, αν μη τι άλλο, το πρώτο βήμα για ουσιαστική κατανόηση των λαθών και αφετηρία μιας πορείας για κάτι καλύτερο. Ήδη η φαιά ουσία αναλώνεται σε «επικοινωνιακή διαχείριση», όψιμες, κενές περιεχομένου, συγγνώμες και σχέδια διάχυσης ευθυνών και περιορισμού του «πολιτικού κόστους». Εναπόκειται αλλού λοιπόν η ελπίδα, ο «θεράπων χρόνος» να λειτουργήσει ως χειρουργός που θα κάνει τις βαθιές και ίσως επώδυνες τομές που θα διορθώσουν την κατάσταση και όχι ως αναισθησιολόγος που θα επιταχύνει τη λήθη.
