Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Η πρόσφατη κινητοποίηση των εργαζόμενων ντελιβεράδων στην efood καθώς και η ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας στα δίκαια αιτήματά τους θύμισαν -και ανέδειξαν-μετά από πολλές δεκαετίες στην χώρα μας την δυναμική του αυτόνομου εργατικού κινήματος.
Παρά το γεγονός πως, όπως ήταν αναμενόμενο, η απεργία, οι κινητοποιήσεις, τα αρνητικά σχόλια σε βάρος της επιχείρησης και κυρίως η κατακόρυφη πτώση των παραγγελιών της από το καταναλωτικό κοινό (σε μία μέρα, το προηγούμενο Σάββατο, είχε πτώση 20% με 30% στις παραδώσεις), το συμβάν πήρε και πολιτικές διαστάσεις με κυβέρνηση κι αντιπολίτευση να διασταυρώνουν τα ξίφη τους, οι εργαζόμενοι απέφυγαν από την πρώτη στιγμή επιμελώς να προσδώσουν στην απεργία-κινητοποίησή τους πολιτικά (κομματικά) χαρακτηριστικά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ντελιβεράδες προχώρησαν σε κινητοποιήσεις. Στο πρόσφατο παρελθόν έχουν κατεβεί στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τα πάμπολλα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα, για τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες εργασίας, την απουσία ασφάλισης κ.ά. Σε όλες τις κινητοποιήσεις -όπως και στην πρόσφατη- προέταξαν τα δίκαια αιτήματα του κλάδου τους αρνούμενοι (μερικές φορές κατηγορηματικά) οποιαδήποτε κομματική κηδεμονία.
Το πόσο αποτελεσματική και τελεσφόρα ήταν η κινητοποίηση και εν γένει η στάση αυτονομίας που τηρούν εδώ και πολλά χρόνια τα σωματεία του εργατικού αυτού κλάδου αποδεικνύεται συγκρινόμενη με την “αποτελεσματικότητα” των εκατοντάδων κινητοποιήσεων του “επίσημου” δημοσιοϋπαλληλικού (εν πολλοίς) συνδικαλισμού που έχει βαλτώσει στην γραφειοκρατία και κομματικοποίηση.
Ανεξάρτητα από την υπαναχώρηση όμως της πολυεθνικής εταιρείας (η efood -που ανήκει στη γερμανική Delivery Hero – αποφάσισε να μετατρέψει όλες τις συμβάσεις σε αορίστου χρόνου, προσλαμβάνοντας επιπλέον 2.016 εργαζόμενους, αναγνωρίζοντας παράλληλα την προϋπηρεσία τους) οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης όσον αφορά την μισθωτή εργασία παραμένουν ακέραιες.
Βεβαίως, η χώρα έχει ανάγκη ιδιωτικών επενδύσεων που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Το να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ανέφικτο, οι κρατικοποιήσεις έχουν πιάσει νταβάνι εδώ και πολύ καιρό και επιπλέον το κρατικοποιημένο οικονομικό μοντέλο έχει αποτύχει παταγωδώς ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Βεβαίως, οι μεγάλοι επενδυτές θα μπορούσαν να τύχουν φορολογικών ή άλλων διευκολύνσεων, κυρίως μιας σταθερής φορολογικής πολιτικής και ίσως της απάλειψης ης δαιδαλώδους γραφειοκρατίας.
Βεβαίως, το οικονομικό επιτελείο θα μπορούσε να σκεφθεί και να θεσμοθετήσει διάφορα κίνητρα προκειμένου να προσελκύσει επενδυτές, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν πως η Ελλάδα μπαίνει σε ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.
Σε καμμία περίπτωση στα κίνητρα αυτά δεν θα περιλαμβάνονται ελαστικές μορφές εργασίας, ανασφάλιστες και από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η ανάπτυξη ή θα είναι για όλους αναλογικά ή θα είναι μια ακόμη φούσκα όπως εκείνης του χρηματιστηρίου.
Και αυτό είναι δουλειά της κυβέρνησης να το διασφαλίσει-νομοθετήσει γιατί εάν δεν το κάνει η ανάπτυξη θα μείνει στα… μπλοκάκια.
