Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Οι θάνατοι πέρυσι στον Δήμο Τρικκαίων ήταν κατά 32% περισσότεροι από τις γεννήσεις (756 θάνατοι έναντι 570 γεννήσεων) γεγονός που, όπως βλέπουμε και σε όλη την χώρα, καθιστά την υπογεννητικότητα νούμερο ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Επαναλαμβάνω νούμερο ένα ακόμη σοβαρότερο και των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας.
Εξηγούμαι:
Με αυτούς τους ρυθμούς (γιατί δεν είναι μόνο περσυνό το πρόβλημα, αλλά η κορύφωση της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστον) μέχρι το 2050 η Ελλάδα θα έχει 8 εκατομμύρια κατοίκους, αντί των περίπου 11 που έχει σήμερα, ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα το “καλό” σενάριο προβλέπει να έχουμε απομείνει γύρω στα 6 εκατομμύρια.
Να θυμίσω μόνο πως το 1960 μόλις το 7% του πληθυσμού ήταν ηλικίας άνω των 65 και το 27% ήταν ηλικίας κάτω των 14. Σήμερα το 20% είναι άνω των 65 ετών και μόλις το 15% κάτω των 14 ετών.
Για όσους θεωρούν πως τα νούμερα αυτά δεν σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο στην καθημερινότητά τους, είτε για όσους υποστηρίζουν πως “δεν τους φτάνουν τα λεφτά” για να κάνουν περισσότερα του ενός παιδιά ή ακόμη χειρότερα και κανένα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:
Η υπογεννητικότητα μεγεθύνει τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα από όσα υποτίθεται αποφεύγουν οι νέες οικογένειες, διότι:
Αφενός, μειώνει το ποσοστό του ενεργού-εργατικού πληθυσμού (στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί κατά 20% περίπου) και την συρρίκνωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Αφετέρου, έχει ήδη μειώσει σε επίπεδα συναγερμού την αναλογία εργαζόμενων-συνταξιούχων. Πριν από μερικές δεκαετίες 4-5 εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν σε κάθε συνταξιούχο, ενώ σήμερα η αναλογία είναι 1 προς 1,7. Η επιβάρυνση του ασφαλιστικού συστήματος είναι τεράστια και προφανής, αλλά δεν είναι μόνο αυτό το κακό.
Οι ίδιοι οι νέοι εργαζόμενοι αναμένεται να επωμιστούν, όταν αυτή η αναλογία και με τους σημερινούς ρυθμούς υπογεννητικότητας θα πλησιάζει το 1 προς 1, το πραγματικό κόστος: Πρώτον διότι διαθέσιμοι πόροι που θα μπορούσαν να κατευθύνονται σε παραγωγικούς τομείς ή επενδύσεις (και αντίστοιχες θέσεις εργασίας) θα διατίθενται όλο και περισσότερο στις συντάξεις, και δεύτερον γιατί το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) θα εξαντλεί τις πολιτικές του (παροχές) στην τρίτη ηλικία που αν δεν είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας θα είναι τουλάχιστον σοβαρότατο τμήμα της.
Αποτέλεσμα οι ίδιοι νέοι που σήμερα επικαλούνται οικονομικά προβλήματα και δεν κάνουν παιδιά να ενισχύουν τον φαύλο κύκλο μιας καθοδικής σπείρας που οδηγεί σε ακόμη πιο σοβαρά οικονομικά προβλήματα για τους νέους του μέλλοντός μας!
Όλα αυτά δεν αποσείουν σε καμμία περίπτωση τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης που επιβάλλεται να είχε πάρει ήδη μέτρα όχι μόνο για την υπάρχουσα αλλά και την μέλλουσα οικογένεια, για την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του αφορολόγητου για κάθε παιδί, για την επαναφορά -και γιατί όχι αύξηση- των επιδομάτων σε τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες, για επιπλέον μέτρα στήριξης της γυναίκας-μητέρας, για την ενίσχυση των ολοήμερων σχολείων κ.ά. Τα στοιχεία δείχνουν πως το επίδομα των 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται, που εξήγγειλε και εφάρμοσε ο κ. Μητσοτάκης, δεν ήταν αρκετό ούτε καν για την μείωση των δεικτών της υπογεννητικότητας.
Σημαντική επί του θέματος θα μπορούσε να είναι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού με “έξυπνα” και στοχευμένα μέτρα προς τους νέους που “το σκέφτονται” να κάνουν οικογένεια (με παιδιά).
Και επιτέλους η Εκκλησία της Ελλάδος στο σύνολό της να ασκήσει το καθ’ ύλιν έργο της: Της έμπρακτης στήριξης της ελληνικής πολυμελούς οικογένειας (στις χριστιανικές οικογένειες της Θράκης η εκεί Εκκλησία βοήθησε στην αύξηση του αριθμού των τριτέκνων οικογενειών) και να μην ασχολείται με μάσκες, εμβόλια και διάφορα τέτοια που δεν της πέφτει και ο λόγος δηλαδή.
