Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα έντονες ήταν οι φήμες πως στις 20 Ιουλίου (επέτειο της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο) ο Ερντογάν θα αναγγείλει την προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών της Μεγαλονήσου (το 37% της έκτασής της) στην Τουρκία. Οι περισσότερες μάλιστα από τις φήμες αυτές εκπορεύονταν από την Ουάσιγκτον.
Ανεξαρτήτως εάν η φημολογία αυτή ευσταθεί ή ενδεχομένως να αποτελεί βολιδοσκόπηση των προθέσεων του διεθνούς (ΝΑΤΟϊκού) παράγοντα, διαφαίνεται πως η ελληνική κυβέρνηση έχασε μία ακόμη χρυσή ευκαιρία να περάσει στην διπλωματική αντεπίθεση έναντι του απροκάλυπτου επεκτατισμού της γείτονος.
Την ίδια περίοδο που η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων και ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται ανηλεής, με την Δύση και το ΝΑΤΟ πιο συγκεκριμένα να την καταγγέλλουν ως απροκάλυπτη καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας ανεξάρτητου κράτους και αναθεώρηση των υπαρχόντων συνόρων της, η ελληνική εξωτερική πολιτική παραμένει αδρανής.
Αντί να καταγγείλει διεθνώς -και μάλιστα σε αυτή την συγκυρία που τα ευήκοα ώτα είναι πολύ περισσότερα- την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και την κατοχή της επί 48 χρόνια, όπως ακριβώς κάνουν εδώ και τέσσερις μήνες τα ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία.
Αντί να αναδείξει την απροκάλυπτη αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με την ανακήρυξη του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, όπως ακριβώς έχει κάνει ήδη η Ρωσία στην Κριμαία και επιχειρεί στις κατειλημμένες ψευδοαυτόνομες επαρχίες περιοχές του Λουχάνσκ και του Νονμπάς.
Αντί να ξεσκεπάσει την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης της βόρειας Κύπρου με τον εποικισμό εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων και τους πραγματικούς Τουρκοκύπριους να είναι ήδη πολύ μικρή μειοψηφία στα κατεχόμενα, όπως ακριβώς επιχειρούν τα ρώσικα στρατεύματα στις περιοχές που καταλαμβάνουν εκδιώκοντας τον άμαχο ουκρανικό λαό.
Αντί να ξεμπροστιάσει τον αχυράνθρωπο Ερσίν Τατάρ, που υποτίθεται ηγείται των Τουρκοκυπρίων αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί ως Τούρκος νομάρχης, χωρίς καν να έχει αναγγελθεί η φημολογούμενη “προσάρτηση”, όπως ακριβώς κάνουν οι Ρώσοι στρατηγοί στις κατακτημένες περιοχές της Ουκρανίας.
Αντί να ζητήσει στο υψηλότερο διπλωματικό επίπεδο την μόνη αληθινή αποστρατικοποίηση στην ανατολική Μεσόγειο, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία, απαντώντας ευθέως και στις καθημερινές προκλήσεις για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.
Αντί όλων των παραπάνω λοιπόν και μάλιστα σε μια περίοδο που η Δύση και το ΝΑΤΟ έχει αντιληφθεί πλήρως τον ρόλο της Τουρκίας ως αναθεωρητικής δύναμης αλλά και επιτήδειου ουδέτερου μέσα στους κόλπους τους, η ελληνική κυβέρνηση παραμένει διπλωματικά ηττοπαθής, αφήνοντας πλήρως την πρωτοβουλία στις αρπακτικές ορέξεις των γειτόνων, ακόμη και όταν αυτές αντιβαίνουν απροκάλυπτα το χιλιοειπωμένο “διεθνές δίκαιο”.
Βεβαίως ακόμη χειρότερη είναι και η στάση της αντιπολίτευσης (κυρίως της αξιωματικής) που μάλλον έχει καταργήσει από το λεξιλόγιό της την λέξη “Κύπρος” ή “Κυπριακή Δημοκρατία”.
Έτσι, όλοι μαζί θα εκπέμψουν αναστεναγμό ανακούφισης και θα μιλούν για κίνηση καλής θέλησης από τον Ερντογάν σε λίγες ημέρες, εάν οι φήμες διαψευστούν και δεν προχωρήσει στην προσάρτηση των κατεχομένων…
