Αυτονόητα, όποιος κατέχει δημόσιο αξίωμα, υποχρεούται να τολμά. Να γίνεται δυσάρεστος και όταν χρειάζεται να συγκρούεται.
Το ίδιο ισχύει και για όποιον αρθρώνει δημόσιο λόγο. Μισές αλήθειες, φοβικότητα, συμψηφισμοί, δεν οδηγούν την κοινωνία μπροστά.
«Πόλεμος πατήρ πάντων» τόνιζε ο Ηράκλειτος και είχε δίκαιο. Μόνο έτσι επέρχεται η σύνθεση, η λύση, η πρόοδος.
Προδήλως την εδραία αυτή αρχή της ζωής, κανοναρχικά παραβιάζει η πλειοψηφία πολιτικών, πολιτικάντηδων και δημοσιολογούντων.
Το πράττουν συνειδητά, έχοντας το βλέμμα στο ίδιο όφελος, στις ψήφους, στην αποδοχή στη γλυκερή συνύπαρξη, στον ανέφελο βίο.
Αναφέροντας τα παραπάνω, επειδή, είναι ηλίου φαεινότερο, πως έχουμε φθάσει, στο πρόβλημα του κορονοϊού στην καμπή και προσδοκάμε, να ‘ρθει ένα παιδί -και κατά το παραμύθι του Χ.Κ. Άντερσεν- να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Να ειπωθέι δηλαδή από έτερα, επιδραστικά χείλη, ότι για το εμβόλιο, η υποχρεωτικότητα «πάση θυσία», ήτα αδήριτο να εφαρμοσθεί χθες.
Ασφαλώς στο μέτρο δεν θα ενταχθούν, όσοι αποδεικνύουν ότι έχουν ιατρικούς λόγους. Είναι όμως δυνατόν ο ζόφος και ο φόβος να διαχέονται και σε δημόσια υπηρεσία αιχμής στο νομό μας -όπου ήδη θρηνούμε νεκρό- οι μισοί εργαζόμενοι να είναι ανεμβολίαστοι;
Είναι αποδεκτό να αυτοεξαιρούνται όσοι σιτίζονται από τον μόχθο των φορολογουμένων και δη των ελευθεροεπαγγελαμτιών; Ή να επιχειρεί να καθοδηγήσει την κοινή γνώμη, ιερωμένος που διακρίνεται στη νυχθημερόν κατανάλωση καφέδων;
Έχει παρέλθει η ώρα. Επιτέλους, «οι ρήτορες», πολύ κρύφτηκαν, είναι στιγμή να μιλήσουν. Οι γιατροί να ακολουθήσουν το παράδειγμα των συναδέλφων τους κ.κ. Πέτρου, Μυλωνά, Τσουρβάκα κ.ά. και να τοποθετηθούν στεντόρεια.
Οι πολιτικοί -βουλευτές, αυτοδιοικητικοί- να πάψουν να δοξάζονται κρυπτόμενοι. Να εμφανιστούν και να πάρουν θέση για την εμβολιαστική υποχρεωτικότητα, τις πτυχές της, τη σχέση πανδημίας-οικονομίας, για την εκκλησία που της επιτρέπεται να λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, για αμήχανα ημίμετρα.
Αναμφίβολα την κυρίαρχη αρμοδιότητα-ευθύνη την έχει η κεντρική κυβέρνηση. Η οποία αναδεικνύεται όλο και πιο ελλιποβαρής και όπως διαπιστώθηκε και στο ζήτημα της διάτρητης λειτουργίας των ναών, φοβούμενη τη βουή, ειδικών και μη, αναδιπλώθηκε έστω και μερικευμένα.
Ως κατακλείδα, να συνεκτιμηθεί το μοντέλο της γειτονικής Ιταλίας. Όπου η επέκταση της υποχρεωτικότητας, στοχευμένα, αποφασιστικά, αποδίδει. Προς όφελος της ατομικής ευημερίας, της κοινωνικής υγείας, της συλλογικής ζωής.
Υ.Γ. Η μονοθεματικότητα του θανατοπολιτικού ιού. Αναπόφευκτη, βολική. Για να εξοβελίζεται η επελαύνουσα ακρίβεια, το κρύο εντός των τειχών, η ενδημική φτώχεια…
