Ιστορία πρώτη: Η τραγελαφική με το «δωσίλογο του αντιεμβολιαστικού κινήματος». Καλά αυτός, έστω και αργά, εμβολιάσθηκε. Κυνικά, για να μην απολέσει την πρόσθετη αμοιβή, από την ιδιωτική κλινική όπου χειρουργεί…
Ιστορία δεύτερη: Εκτός από τον προαναφερθέντα, πέντε συνάδελφοί του – εκπρόσωποί μας παραμένουν ανεμβολίαστοι. Ανήκουν σε τρία διαφορετικά κόμματα. Συνέπειες δεν προβλέπονται, γιατί κρύβονται και τους κρύβουν;
Ιστορία τρίτη: Στην εξόδιο ακολουθία για το Μίκη, στα Χανιά σε κλειστό χώρο. Όλοι οι ιερείς χωρίς μάσκα. Κράτος εν κράτει. Ως πότε θα κυριαρχεί αυτός ο ιδιότυπος φονταμενταλισμός; Πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε σε περιοχή του νομού μας, για να αφεθούν απερίσπαστοι οι πολίτες να εμβολιασθούν;
Ιστορία τέταρτη: Στέλεχος σε δομή νευραλγική στο χώρο της υγείας, επέλεξε την αναστολή εργασίας, από το εμβόλιο. Στόχος του, όταν επανέλθει να μετακομίσει σε άλλη θέση, πιο βολική…
Ιστορία πέμπτη: Εργαζόμενη στο δημόσιο τομέα, σε αντίθεση με όλους τους συναδέλφους της παραμένει ανεμβολίαστη, παρότι από τη φύση της δουλειά της είναι εκτεθειμένη στον ιό. Τι πρέπει να γίνει; Η υποχρεωτικότητα δεν είναι η μόνη λύση;
Ιστορία έκτη: Δρομολογείται συνάθροιση φίλων, ώσπου διαπιστώνεται πως ένας από τους μετέχοντες είναι αρνητής. Είναι δέον να αποκλεισθεί; Να ακυρωθεί η κοινωνική επαφή; Ή να προσέλθει με αυξημένο κίνδυνο να διασπείρει;
Όλες οι παραπάνω υπαρκτές περιπτώσεις -και άλλες πολλές που όλοι γνωρίζουμε- αφετηριακά μόνο είναι ετερόκλητες. Αποτελούν όψεις του ίδιου προβλήματος.
Εν τοις πράγμασι, οι εναπομείναντες αντιεμβολιαστές αποτελούν ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα. Που η οργανωμένη πολιτεία οφείλει, προσηκόντως, να επιλύσει.
Αδήριτα, με διοικητικές παρεμβάσεις που εγγενώς δεν εμπεριέχουν μόνο «καρότο». Άμεσα πριν διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και καταρρεύσει το σύστημα υγείας. Αποφασιστικά, για να αποφευχθεί η επιδείνωση της οικονομίας.
Η ευθύνη πλέον έχει υπερβεί τη στάση-δράση του ατόμου. Εξ ολοκλήρου ανήκει στο οργανωμένο κράτος, στο σκληρό πυρήνα του, στα συντεταγμένα όργανά του.
Το Κοινωνικό Συμβόλαιο που άρρητα όλοι έχουμε συνυπογράψει, ήγγιγκεν η ώρα να εφαρμοσθεί. Οργανωμένα, μεθοδικά. Απαρέγκλιτα, πλέρια. Με ενάργεια, με τη δύναμη του παραδείγματος.
Πρόδηλα δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο των λίγων. Αλλά την πονηριά, την υστεροβουλία των περισσότερων. Των πολέμιων της επιστήμης, του Διαφωτισμού, που υποθάλπουν αντικοινωνισμό, δομικό αυτοματισμό, κοινωνικό κατακερματισμό.
Υ.Γ. «Το άλγος του αυριανισμού» (Μίκης)
«Όταν το πρόσωπο του τέρατος παύει να μας τρομάζει, σημαίνει ότι αρχίζουμε να του μοιάζουμε» (Μάνος)
«Στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς δεν χάνει» (Νιόνιος)
Προειδοποίησαν, εδώ και τρεις δεκαετίες, και οι τρεις…
Ο αυριανισμός όμως εξακολουθεί να παραμένει ακμαίος, μεταλλαγμένος, διάχυτος, ιοβόλος.
