Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Το 2022 θα είναι χρονιά μετάβασης από κάθε άποψη, όπως και αν το δει κανείς.
Μετάβασης από την πανδημία και τους περιορισμούς της, προς το νέο άνοιγμα -με όρους σεβασμού του κοινωνικού συνόλου- και το ξεπέρασμα της υγειονομικής κρίσης.
Μετάβασης από την οικονομική στενότητα και τον μαρασμό, προς την ενεργό δράση για ανάταση και ώθηση προς περισσότερο παραγωγικές κατευθύνσεις.
Μετάβασης από την μιζέρια της ομφαλοσκόπησης και του “αυτομαστιγώματος”, προς την νέα αναγέννηση, τον νέο διαφωτισμό που τόσο έχουν ανάγκη οι δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.
“Μα που ζει αυτός;”, εύλογα θα διερωτηθούν οι αναγνώστες του παρόντος.
Όντως, εάν δει κανείς την εξέλιξη των πραγμάτων στατικώς, έτσι δηλαδή όπως έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα, κυρίως μετά την έναρξη της πανδημίας, ελάχιστα περιθώρια αισιοδοξίας του απομένουν. Δεδομένου όμως πως οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι παγκόσμιες και δεν αφορούν μόνο τον στενό μας κύκλο ή τα περιορισμένα όρια της Ελλάδας, ήλθαν έτσι τα πράγματα που αίφνης ξαναβρήκαμε τον μίτο της Αριάδνης, συμπορευθήκαμε και πάλι με τον οικουμενισμό, που τόσο μας έλειψε τις προηγούμενες δεκαετίες. Βρεθήκαμε να κολυμπάμε στους ωκεανούς της υφηλίου, σαν από ατύχημα, και κολυμπήσαμε.
Ίσως έπρεπε να βιώσουμε το βαθύ σκότος, στα όρια της αβύσσου έτσι ώστε να διαθέτουμε ισχυρότερα εφαλτήρια για την εκτίναξη προς τα πάνω, προς τα εμπρός.
Ταυτόχρονα όμως με το φως που διαφαίνεται στην άκρη του τούνελ της πανδημιακής (και της συνακόλουθης οικονομικής) κρίσης, η νέα χρονιά είναι ξεχωριστά κομβική για την χώρα μας.
Το 2022 συμπίπτει με τα εκατό χρόνια από την μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο νεώτερος ελληνισμός, την Μικρασιατική. Μιας καταστροφής που είχε ρίζες στον προϋπάρχοντα διχασμό, που τον τροφοδότησε έτι περαιτέρω, που τον δι-αιώνισε μέσα από διχόνοιες, εμφυλίους και ταλαιπώριες μέχρι τις μέρες μας σχεδόν.
Χρειάστηκε και εδώ να “πιάσουμε πάτο”, να βιώσουμε στα άκρα όλους τους εναλλακτικούς δρόμους για να αντιληφθούμε πως βγάζοντας το μάτι του γείτονά μας κάθε άλλο παρά βελτιώνεται η δική μας ζωή. Τουναντίον -και σε αυτό είμαι πεπεισμένος- διαπιστώσαμε πως όταν κλείνει το μαγαζί του διπλανού μας τα μαντάτα είναι κακά και για το δικό μας.
Είμαι αισιόδοξος χωρίς να επαφίεμαι στους κοινωνικούς αυτοματισμούς και στα πάσης φύσεως “έτσι κι αλλιώς” που για δεκαετίες μας είχαν κάνει να ξεχάσουμε το “συν Αθηνά και χείρα κίνει”.
Τα δεδομένα της εξίσωσης είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε το μυαλό και κυρίως την θέληση για να την λύσουμε.
