- Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Η εβδομάδα που μας πέρασε είχε πληθώρα θεμάτων πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Από τη συζήτηση και την ψηφοφορία στη Βουλή επί της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο -εναγωνίως αναζητών πολιτικό σωσίβιο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που βλέπει να τον ξαναπροσπερνά δημοσκοπικά, στη μάχη των τριτοδεύτερων, ο ΣΥΡΙΖΑ- μέχρι την καταδίκη σε πρωτόδικο βαθμό των Πισπιρίγκου και Μίχου – στην τελευταία περίπτωση με ένα απολαυστικά ηχηρό ράπισμα στη χυδαία εισαγγελική πρόταση αθώωσης του, και επισήμως, παιδοβιαστή- η επικαιρότητα ήταν τόσο γεμάτη που οποιαδήποτε άλλη είδηση λογικά περνούσε στα ψιλά.
Κάπως έτσι η επισημοποίηση της μεταγραφής του πάλαι ποτέ «χρυσού παιδιού» της Ελληνικής άρσης βαρών, του Πύρρου Δήμα, από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ…έμεινε κάτω από την μπάρα. Θα αναρωτηθεί κανείς, τι το σημαντικό έχει αυτή η είδηση; Οι μεταγραφές μεταξύ των κομμάτων έχουν πάψει εδώ και χρόνια να προκαλούν έκπληξη ή ενδιαφέρον. Ειρήσθω εν παρόδω ακούγεται ότι και ο Θόδωρας ο Ζαγοράκης, αφού μάγεψε την Ευρώπη με τη φανέλα της ΝΔ ετοιμάζεται- μετά την σιωπηρή καρατόμησή του-να πάρει το αίμα του πίσω «σκοράροντας» με την τιμημένη πράσινη φανέλα- που, όπως ίσως μας αποκαλύψει, πάντα είχε κρεμασμένη πάνω από το παιδικό κρεβάτι, δίπλα στη φωτογραφία του Ανδρέα.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Πύρρου Δήμα είναι ότι επέλεξε να ξεκινήσει την πορεία του προς το Ευρωκοινοβούλιο από τον φράχτη του Έβρου και έμπλεος υπερηφάνειας να μας ενημερώσει μέσω Χ- πρώην twitter- ότι «Τα σύνορα του Έβρου είναι ασφαλή και απροσπέλαστα. Η θωράκιση του Έβρου είναι ουσιαστικά η θωράκιση της Ευρώπης. Εδώ ξεκινά και τελειώνει η Ευρώπη, έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τους ηρωικούς ακρίτες μας, τους άγρυπνους φρουρούς, προκειμένου εμείς να αισθανόμαστε ασφαλείς». Αυτός, ο προ τριανταλίγων χρόνων πρόσφυγας του τ.Ανατολικού Μπλοκ, που διέβη νύχτα, με φόβο και υπό απάνθρωπες συνθήκες- δικά του λόγια-τα Ελληνοαλβανικά σύνορα αναζητώντας- παρέα με άλλους συμπατριώτες του-ένα καλύτερο μέλλον και αντιμετώπισε-πάλι με δικά του λόγια- μέγιστη ταλαιπώρια λόγω της εχθρικής στάσης του Ελληνικού κράτους απέναντί τους, κάνει πολιτική σημαία του την (αντι)μεταναστευτική πολιτική συντασσόμενος-και φωτογραφιζόμενος-με τα, υιοθετημένα από τη ΝΔ, παιδιά του Καρατζαφέρη, αυτά που του τραγουδούσαν κατάμουτρα «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ».
Σε σχετικό επικριτικό σχόλιο στην ανάρτησή του ο Δήμας απάντησε «Το τείχος της Αλβανίας ήταν για να μας φυλακίσει. Το τείχος του Έβρου είναι για να μας προστατεύσει, όπως συνέβη το 2020». Δεν είναι περίεργο ,ούτε ανεξήγητο. Οι πλούσιοι μαύροι της Αμερικής, που έχουν καταφέρει να ανέλθουν σε αξιώματα και να χαριεντίζονται στα γκαλά με τους-γείτονές τους πλέον-λευκούς, μόνο με τον ρατσισμό δεν ασχολούνται. Είναι εύκολο για το μυαλό να ξεχνά όταν το στομάχι χορταίνει. Κάπως έτσι δεν είναι περίεργο ότι ο κατατρεγμένος πρόσφυγας, αυτός που δήλωνε «Βορειοηπειρώτης» αλλά για όλους ήταν απλά «Αλβανός, Ελληνοποιημένος λόγω αθλητικών ικανοτήτων», δεν έχει ως πολιτικό μέλημα να ασχοληθεί με τη διάλυση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας, των συγκοινωνιών, δεν έχει ως μέλημα την εκτόξευση της κερδοσκοπίας και του πληθωρισμού-που προκαλούν πανευρωπαϊκές αντιδράσεις. Δεν έχει καν- ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής-μέλημα την πλήρη διαστρέβλωση του οράματος της ΕΕ, που από όχημα αλληλεγγύης των λαών μετατράπηκε σε ένα βάρβαρο, δύσκαμπτο, γραφειοκρατικό μηχανισμό που λειτουργεί υπέρ των λόμπυ αδιαφορώντας για την κοινωνική ευημερία.
Και γιατί να το έχει άλλωστε. Διαχρονικά, σε δύσκολες περιόδους, η επίκληση στην εθνική ασφάλεια και η καλλιέργεια του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού-που εν τέλει γεννούν μίσος κατά των πιο αδύναμων από εμάς- αποστρέφει το βλέμμα και το ενδιαφέρον από τα σημαντικά. Τι σημασία έχει αν πρέπει, επίσημα και νόμιμα πλέον, να πληρώσεις για να πάρεις σειρά νοσηλείας στο δημόσιο νοσοκομείο; Τι σημασία έχει αν οι πολυδιαφημισμένες αυξήσεις μισθών- οι με ξένες τσέπες μαγκιές δηλαδή- δεν επαρκούν για να καλύψουν την εκτόξευση του πληθωρισμού σε δυσθεώρητα ύψη; Αυτό που μετρά είναι να κρατήσουμε το βλέμμα του κόσμου , του μέσου ψηφοφόρου- στην αποχαύνωση και την απαιδευσιά του οποίου ποντάρουμε τα ρέστα μας- χαμηλά. Να τον βάλουμε να συγκριθεί με τους σε χειρότερη μοίρα ευρισκόμενους και να αισθανθεί απειλή από αυτούς που θα του στερήσουν τα ελάχιστα. Διότι αν κοιτάξει ψηλά και δει ποιος του στερεί αυτά που δικαιούται τότε…Houston we have a problem. Έτσι δεν είναι αγαπητέ Πύρρο; Ίσως τελικά να έγινες Έλληνας.
Υ.Γ. Οφείλω ένα ελάχιστο σχόλιο για την κωμικοτραγική παράσταση στο θέατρο της Βουλής. Όπου ανθεί η αλαζονεία καρπίζει η αμετροέπεια. Τίποτε άλλο…
