(Ανησυχητικά συμπεράσματα για το πώς εκμεταλλευόμαστε την τουριστική βιομηχανία μας)
Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Η τουριστική σεζόν είναι ακόμη σε εξέλιξη, το καλοκαίρι έχει δρόμο μπροστά του
αλλά κάποια συμπεράσματα μπορούν να βγουν.
Αν κάτι διαχώρισε το φετινό από τα προηγούμενα-εξαιρουμένων των μαύρων καλοκαιριών του κορωνοϊού-ήταν το «κίνημα της πετσέτας». Η προσπάθεια δηλαδή να ανακτηθεί το, συνταγματικό, δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες δίχως το φόβο του μπαμπούλα- προστάτη της λουξ-ή όχι και τόσο- ξαπλώστρας. Με αφορμή αυτό κάποιοι αναγκάστηκαν να αναλάβουν δράση. Για πόσο δεν το γνωρίζουμε και ειλικρινά μιλώντας και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα…ιστορικά δεδομένα δεν μπορούμε να είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι.
Αποκαλύφθηκαν λοιπόν πράγματα που όλοι υποψιαζόμασταν. «Επιχειρηματίες»-μαφιόζοι που με ελάχιστο αντίτιμο και με το έτσι θέλω καταλαμβάνουν ολόκληρες παραλίες και επιβάλλουν ατιμωρητί τον νόμο τους χρεώνοντας περιουσίες σε όσους επιθυμούν να κανακεύουν το εγώ τους και να τρέφουν την αχόρταγη ματαιοδοξία τους πληρώνοντας αδρά για μια θέση στον «αφρό». Δεν θα λυπηθώ φυσικά για την τσέπη κάθε ψωνισμένης-εντός ή εκτός εισαγωγικών-κοκότας που περιφέρει το σαρκίο της από πλαζ σε πλαζ ή για τους πρόθυμους τροφούς αυτών. Δικαίωμά τους σεβαστό και αναφαίρετο να ζουν τη ζωή τους κατά το δοκούν. Το ίδιο όμως ισχύει και για αυτούς που ενώ επιθυμούν να απολαύσουν συγκεκριμένα κομμάτια της Ελληνικής επικράτειας αδυνατούν να το πράξουν διότι ή θα πρέπει να πουλήσουν κάποιο ζωτικό όργανο προκειμένου να κάνουν χρήση των «υπηρεσιών» για λίγες ώρες ή να γίνουν σάκος εξάσκησης για τα γοριλάκια που προστατεύουν την «περιουσία του αφεντικού» απαγορεύοντας κυριολεκτικώς δια ροπάλου την πρόσβαση σε αυτή.
Είναι άραγε καιρός να αναρωτηθούμε για το που ακριβώς οδεύει η βαριά βιομηχανία της χώρας; Μάλλον είναι αργά διότι ο καιρός αυτός έχει παρέλθει εδώ και χρόνια. Μια συστηματική αλληλουχία κάκιστων επιλογών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το Ελληνικό τουριστικό προϊόν σε έναν προδιαγεγραμμένο θάνατο. Άναρχη δόμηση, ανυπαρξία υποδομών, αλλοίωση του φυσικού και οικιστικού τοπίου και του χαρακτήρα κάθε τόπου καθιστούν σιγά σιγά όλο και πιο απωθητική την ιδέα του Ελληνικού μύθου. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Κυκλάδες που για τους μύστες μόνο Κυκλάδες δεν θυμίζουν πια.
Το αγνό και άσπιλο λευκό των μικρών οικημάτων έχει παραχωρήσει τη θέση του σε τεράστιους όγκους από μπετόν που απλά πασχίζουν ανεπιτυχώς να ταιριάξουν-όταν δεν αδιαφορούν παγερά γι’ αυτό. Ειρωνικά η τιμωρία είναι ότι οι «επιδέξιοι πωποί» αναγκάζονται όλο και πιο συχνά να οσμίζονται ή να πατάνε τα προϊόντα των κενώσεών τους μιας και η… παραγωγή-λόγω υπερβολικού τουριστικού όγκου-είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορούν να αντέξουν οι βόθροι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Ελλάδα για τον ξένο ήταν παραδοσιακά ένας τόπος μύθου, ένας τόπος με το δικό του χρώμα, τις δικές του μυρωδιές και γεύσεις. Τι έχει μείνει; Προχειρότητα, αρπαχτή, Open bars με σούσι και λοιπά Ασιατικά ή γενικώς «εξωτικά»-στην Ελλάδα θυμίζω-με ψωνισμένους σεφ που σερβίρουν «πειραγμένη και αποδομημένη» Ελληνική κουζίνα και με μόνο ελληνικό κάποια αμφιβόλου ποιότητας σουβλάκια, τζατζίκια χωριάτικες και μουσακάδες σε τιμές οικοπέδου.
Γιατί λοιπόν κάποιος να προτιμήσει τη χώρα μας και όχι κάποια γειτονική που προσφέρει ίδιες θάλασσες, ίδιο-κακό-οικιστικό μοντέλο αλλά, μέχρι στιγμής, εξαιρετικά χαμηλότερο κόστος; Δεν επιχαίρω, προφανώς, με όλα αυτά. Τουναντίον τρέμω διότι ενδεχόμενη κατάρρευση του τουρισμού θα βυθίσει τη χώρα σε τεράστια κρίση μιας και -εντελώς
στρεβλά- βασιζόμαστε σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα πάνω του. Ήδη τα μηνύματα δεν είναι θετικά διότι μπορεί κάποιοι να επαίρονται για αύξηση των αφίξεων στη χώρα αλλά οι πληροφορίες που φτάνουν από τις τουριστικές «ναυαρχίδες» μιλούν για μείωση του εκεί όγκου και για δυσαρεστημένους πελάτες.
Πριν λοιπόν να είναι οριστικά μη αντιστρεπτή η κατάσταση καλό είναι όσοι έχουν την ευθύνη-Υπουργείο, Ενώσεις επαγγελματιών του τουρισμού και της εστίασης κλπ- να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα. Καλές και απαραίτητες οι διαφημιστικές καμπάνιες αλλά δεν φτάνουν.
Το πράγμα θα γυρίσει μόνο αν κάποιος θυμίσει στους ανθρώπους του τουρισμού ότι οι μύτες είναι για να μυρίζουν και όχι για να κοιτάνε τον ουρανό και ότι το φιλότιμο υπάρχει ως λέξη μόνο στο Ελληνικό λεξιλόγιο. Και ειδικά αυτή καλό είναι να μην τη σβήσουμε από το λεξικό γιατί τότε θα σβήσουμε.
