Την επαύριο του εκλογικού θριάμβου του Κυριάκου Μητσοτάκη, που συνοδεύτηκε
από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, άπαντες- εμού μη εξαιρουμένης-σημειώναμε πως
μια τέτοια κυριαρχία δεν προοινωνίζεται ιδανική τετραετία αναφορικά με την
εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος. Τονίζαμε ότι μια ισχυρή, σοβαρή
και συγκροτημένη αντιπολίτευση είναι παντού και πάντοτε άκρως αναγκαία για να
λειτουργεί ως κύριος πόλος κοινοβουλευτικού ελέγχου και ως αντίβαρο σε
ολισθήματα που μπορεί να επιφέρει η αλαζονεία της εξουσίας.
Δυστυχώς η δικαίωση
για αυτό έρχεται ελάχιστους μόλις μήνες μετά καθώς τα πάντα στην κυβερνητική
λειτουργία φαίνεται να πηγαίνουν με κάποιο είδος αυτόματου πιλότου και ουδείς να
ασχολείται.
Αλήθεια έχει γίνει αντιληπτό ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει εμφανιστεί
στη Βουλή εδώ και αρκετό καιρό; Μόλις προχθές, στη συζήτηση για το τραγικό
δυστύχημα των Τεμπών αντ’ αυτού ο Μάκης Βορίδης αμνήστευσε ουσιαστικά
οιονδήποτε πολιτικό υπεύθυνο και δεν άνοιξε μύτη. Θα πει κανείς ότι δεν είναι
απολύτως απαραίτητη η διαρκής πρωθυπουργική παρουσία αλλά σε κάθε περίπτωση
η παρατεταμένη απουσία κάτι δείχνει. Αλήθεια, στο μετεκλογικό διάστημα έχει
ακούσει κανείς κάποια αντιπολιτευτική θέση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή από
πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης; Μιλάμε βέβαια για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ που κατά
τ’ άλλα σχεδόν μονοπωλεί την πολιτική επικαιρότητα με την εν εξελίξει
Κασσελακιάδα, τα εσωκομματικά ξεκατινιάσματα, τα ήξεις αφίξεις των στελεχών
του. Με απλά λόγια ένα κακόγουστο καθημερινό τηλεριάλιτι με μια ανεπαίσθητη
εσάνς πολιτικής. Έλα όμως που αυτό δεν είναι πολιτική!
Δεν μπορώ να είμαι επιεικής
με όλα όσα παρακολουθώ, μπορώ μόνο να είμαι-το λιγότερο- ανήσυχη. Την ώρα που
η ακρίβεια μαστίζει τα νοικοκυριά-και η αντιμετώπισή της συμπυκνώνεται στην
κατάργηση του «1+1» στα προϊόντα!-την ώρα που ένα νέο φορολογικό έρχεται στα
ξαφνικά, από το πουθενά και κόντρα στις περί του αντιθέτου προεκλογικές
υποσχέσεις να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην μαστιζόμενη εδώ και χρόνια
μικρομεσαία, παραγωγική τάξη, την ώρα που σημαντικές αποφάσεις στο επίπεδο της
εξωτερικής πολιτικής, αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της χώρας και τη θέση
της στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα, λαμβάνονται δίχως την παραμικρή
διακομματική συνεννόηση ή την ελάχιστη συναίνεση, οι «σύντροφοι» ανεμίζουν τον
μικροκομματικό χαρταετό τους. Ο καθένας τον δικό του φυσικά.
Είναι γελοίο-ή και
τραγικό- μια αυτάρεσκη κομματική νομενκλατούρα να σφάζεται δημοσίως για τη
νομή ενός σχηματισμού που έχει καταρρεύσει στο 15% .Η στάση αυτή γεννά
εύλογες απορίες για την πνευματική συγκρότησή της ή για τις πραγματικές
προθέσεις της. Είναι αδυναμία κατανόησης πως από μια τέτοια διαδικασία είναι
πρακτικά αδύνατο-και ιστορικά τεκμηριωμένο- να προκύψουν 2 ή 3 κόμματα
εξουσίας; Πως στην καλύτερη των περιπτώσεων τα νεοσυσταθέντα γκρουπούσκουλα
απλώς θα αλληλοσφάζονται για το όριο εισόδου στο Κοινοβούλιο; Μήπως τελικά
αυτός είναι ο στόχος; Η αποτίναξη κάθε κυβερνητικής φιλοδοξίας-και ευθύνης- και η
επιστροφή στις «ρομαντικές» ημέρες της καταγγέλουσας εξωκοινοβουλευτικής
αριστεράς;
Ό,τι και αν είναι πάντως ειλικρινά δεν μας νοιάζει! Αυτό που μας νοιάζει
είναι ότι η έλλειψη σοβαρότητας και η απουσία του αισθήματος ευθύνης έναντι της
κοινωνίας έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Και μπορεί η φύση να
απεχθάνεται τα κενά και εν τέλει, προϊόντος του χρόνου, να επέρχεται με κάποιο
τρόπο ή πλήρωσή τους αλλά το ότι συχνά αυτός ο τρόπος δεν είναι ο ευκταίος για τις
κοινωνίες γεννά ανησυχίες. Μια βόλτα στα στέκια των νέων και λίγες συζητήσεις
μαζί τους θα επιτείνουν αυτές τις ανησυχίες. Η απαξίωσή τους για την πολιτική- όπως
αυτή, φαίνεται να, ασκείται- είναι δεδομένη και εκφράστηκε κατ’ επανάληψη εσχάτως
με τα ιστορικά ρεκόρ αποχής από τις αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες. Όλα αυτά
μαζί αποτελούν, ιστορικά ,τα ιδανικά εκκολαπτήρια για τα αυγά των φιδιών. Ας το
έχουν υπ’ όψιν τους όσοι προτιμούν να αναλώνονται σε εστέτ ασκήσεις υπεροχής. Αν
δηλαδή τους μένει χρόνος να νοιαστούν στα διαλλείματα της εσωκομματικής
ομφαλοσκόπησης.
