Δύο κορυφαία και άκρως προβεβλημένα στελέχη της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, δύο δηλώσεις σε διάστημα 2 ημερών, ένας κοινός τόπος. Το ηθικό ξεγύμνωμα και η τρανταχτή απόδειξη του πολιτικού και κοινωνικού κυνισμού που τους χαρακτηρίζει. Εν αρχή ην η Άννα Διαμαντοπούλου. Πάλαι ποτέ σοσιαλίστρια, εξέχουσα προσωπικότητα του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ και μάλλον φυσική διάδοχος αυτού-όπως φάνηκε στην τελετή τιμής για τον τ. πρωθυπουργό κ. Σημίτη. Η Αννούλα λοιπόν «φοβάται» ότι, αν δεν ληφθούν μέτρα-ποια άραγε, δεν τολμώ καν να σκεφτώ- η Ευρώπη σε λίγα χρόνια θα είναι «μαύρη ήπειρος». Φοβάται δηλαδή ότι οι μεταναστευτικές ροές από την Αφρική-και όχι μόνο- θα πυκνώσουν τόσο πολύ που- σε συνδυασμό με τις αθρόες γεννήσεις παιδιών μεταναστών και προσφύγων εντός Ευρωπαϊκής επικράτειας-θα μεταβάλλουν την δημογραφική/φυλετική σύνθεση της Γηραιάς Ηπείρου.
Το πραγματικά ενδιαφέρον στο ρατσιστικό της παραλήρημα είναι ότι τεχνηέντως αποσιωπά τις αιτίες που προκαλούν αυτές τις μεταναστευτικές ροές. Η Αφρική, ως γνωστόν, είναι μια ήπειρος πλούσια σε φυσικούς πόρους και άρα με τεράστιες δυναμικές ανάπτυξης. Γιατί έχει άραγε μεταβληθεί σε γη των κολασμένων εδώ και αιώνες; Μήπως επειδή η πολιτισμένη Δύση-της Ηπείρου μας μη εξαιρουμένης, μη δε προεξάρχουσας-εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με την ίδια αποικιοκρατική λογική που κυριαρχεί από τον 17ο ,τουλάχιστον, αιώνα συγκαλυμμένη απλώς πίσω από έναν φερετζέ κορεκτίλας και ξεπλύματος υπό μορφήν «ανθρωπιστικών αποστολών» και «φιλανθρωπιών»; Μήπως επειδή η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την εξασφάλιση πόρων και εργατικού δυναμικού με το ελάχιστο δυνατό κόστος; Ποιος κρύβεται πραγματικά πίσω από τους πολέμους που μαστίζουν όλες αυτές τις περιοχές του πλανήτη, ποιος εκμεταλλεύεται κάθε φυσικό πόρο, ποιος εγκαθιστά διεφθαρμένους αχυρανθρώπους οι οποίοι διασφαλίζουν συγκεκριμένα συμφέροντά ,ποιος καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας/δουλείας εξαναγκάζοντάς τους εν τέλει να αναζητούν εκών άκων μια καλύτερη μοίρα αλλού;
Η Αφρική και η Μέση Ανατολή των πετρελαίων δεν γεννά πρόσφυγες. Κάποιοι άλλοι τους φτιάχνουν. Και ως γνωστόν όταν κατουράς στη θάλασσα το βρίσκεις στο αλάτι. Φυσικά κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για την –κάθε- Αννούλα υπάρχει ένα όριο στον ρατσισμό και στην «πολιτισμική ανοχή». Με απλά λόγια ενοχλεί ο φτωχός παρίας που θαλασσοπνίγεται αναζητώντας την αμυδρή πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος αλλά δεν έχουμε κανένα θέμα να σφιχταγκαλιαζόμαστε και να μοιράζουμε «χρυσές βίζες» στους αλλόθρησκους, απολίτιστους που καταφτάνουν με ιδιωτικά υπερωκεάνια και τζετ και με τις τσέπες ή τις κελεμπίες ξέχειλες δολαρίων. Διότι παντού και πάντα το «λάθος» χρώμα του δέρματος ξεπλένεται με το σωστό χρώμα του χρήματος και κυρίως με την σωστή ποσότητα αυτού. Η οποία γεφυρώνει και τα «χαώδη πολιτισμικά χάσματα».
Εν συνεχεία είναι ο Άδωνις. Ένα όνομα, μια ιστορία. Ο οποίος με-το γνωστό- περισσό θράσος του και με την άνεση του ανθρώπου που θεωρεί δεδομένη την ασυλία και την ατιμωρησία του ό,τι και αν εκστομίσει, μάς ενημερώνει ότι τα Τέμπη δεν αφορούν κανέναν. Δεν κάνουν, λέει, τηλεθεάσεις και όσοι ασχολούνται με αυτά –όπως και με άλλα ήσσονος σημασίας ζητήματα που άπτονται της Δημοκρατικής λειτουργίας μιας κοινωνίας όπως οι παρακολουθήσεις- χάνουν τον χρόνο τους και γι αυτό χάνουν και τις εκλογές. Ίσως να έχει δίκιο. Οι νεκροί δεν φωνάζουν, οι συγγενείς δεν ακούγονται αν κάποιος δεν τους δώσει βήμα, το τρένο δεν ακούγεται-και για να ξανακουστεί κάποιοι θα ξαναγίνουν πλουσιότεροι-οπότε…
Έτι προκλητικότερη η επιχείρηση ανασκευής των δηλώσεων. Παρερμηνεία και αποσπασματική αναπαραγωγή τους, μας είπε. Των δηλώσεων που επανέλαβε δύο φορές μέχρι να ψυλλιαστεί-ή να του σφυρίξουν- ότι μπορεί να του στοιχίσουν-προσωρινά φυσικά!-τον υπουργικό θώκο. Στις οποίες αρχικές δηλώσεις ειρήσθω εν παρόδω έκανε λόγο για «αχρεία προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης των τραγωδιών». Ωσάν να μην έπεσε ποτέ ο ίδιος και η παράταξή του σε Μάνδρα χτυπώντας το Μάτι του. Έτσι είναι όμως. Η αλαζονεία της εξουσίας σε συνδυασμό με την μαζική αποχαύνωση- δώσε ριάλιτι στο λαό!-και τον Μιθριδατισμό της εξοικείωσης με το παράλογο γεννούν αμετροέπεια και κυνισμό. Και αυτό είναι απλώς η ευνοϊκή εκδοχή της κατάστασης.
