Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
“…πού πας παλληκάρι ωραίος σαν μύθος κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς”
Διονύσης Σαββόπουλος
Από το θλιβερό απόγευμα της Τρίτης 25 Ιουλίου μέχρι και σήμερα έχω δει το βίντεο της συντριβής του μοιραίου Καναντέρ μπορεί και εκατό φορές. Και τις εκατό η μόνη μου επωδός για τον κυβερνήτη Χρήστο Μουλά και τον συγκυβερνήτη Περικλή Στεφανίδη ήταν: “Γιατί παλληκάρια μου να βουτήξετε τόσο χαμηλά; Ας μην σβήνονταν με μιας η φωτιά στην χαράδρα του Πλατανιστού Ευβοίας, αν ήταν να σώσετε ζωή σας… Ας πάει και το παλιόβουνο…”. Προφανώς δεν ήταν η πρώτη φορά που πετούσαν αγγίζοντας τις κορφές των δέντρων. Ήταν όμως η τελευταία…
Στις εύλογες (από τον καναπέ του σπιτιού μου) αμφιθυμίες μου οι δύο πιλότοι προφανώς δεν το… συζητούσαν και δεν είχαν κανέναν δισταγμό: Ήταν μαθημένοι στην εμπλοκή να τα δίνουν όλα και καθώς ήταν μάχιμοι, ακόμη και την ζωή τους!
Με ξεπέρασαν.
Υπό την ευρεία έννοια ο Σμηναγός Χρήστος Μουλάς και ο Ανθυποσμηναγός Περικλής Στεφανίδης ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Πληρώνονταν από τον ίδιο κορβανά όπως ένας εφοριακός, ένας δημοτικός υπάλληλος, ένας υπάλληλος του ΕΦΚΑ ή ακόμη και το πολιτικό προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων (στα γραφεία) και μάλιστα με την ίδια μισθολογική αναπροσαρμογή.
Έχει η “εργασία” τους οποιαδήποτε ομοιότητα με όλους τους παραπάνω; Έχει καμιά σχέση η έννοια του καθήκοντος όπως την αντιλαμβάνονταν οι Μουλάς και Στεφανίδης (όπως και δεκάδες ένστολοι προγενέστεροί τους που έπεσαν εν ώρα υπηρεσίας) με την συμπεριφορά και στάση ζωής όλων των υπολοίπων δημοσίων λειτουργών;
Ούτε κατά διάνοια!
Στην καλύτερη των καλυτέρων περίπτωση μια μικρή μειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων εκτελούν με βαριά καρδιά το ωράριό τους, ενώ ο κανόνας είναι η μίνιμουμ προσπάθεια, η μετάθεση ευθυνών, ο ωχαδελφισμός για να μην πω πως ένα τμήμα τους λειτουργεί ως κράτος εν κράτη όσον αφορά την συμπεριφορά στην εξυπηρέτηση των πολιτών.
Δυστυχώς αυτή η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία έχει διαχυθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και αποτελεί την σοβαρότερη τροχοπέδη για την λειτουργία μηχανισμών πρόληψης των εθνικών καταστροφών.
Το λεγόμενο “επιτελικό κράτος” της κυβέρνησης όντως λειτούργησε όσον αφορά την απομάκρυνση των πολιτών από τις ζώνες υψηλού κινδύνου. Επίσης λειτούργησε στην ενημέρωση όλων για τους κινδύνους πυρκαγιάς.
Για να λειτουργήσει όμως σωστά και στο επίπεδο της πρόληψης απαιτούνται άλλες υπέρτερες δομές και ίσως άλλη… κοινωνία:
Γιατί με νοοτροπίες ωχαδελφισμού το “επιτελικό κράτος” δεν έχει “στρατό” προκειμένου να προλάβει το κακό, δεν έχει ενεργούς πολίτες που να νοιάζονται για το τι συμβαίνει δίπλα τους.
Έφθασε να μην έχει κατάλληλο μηχανισμό φύλαξης νευραλγικών μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως στην μεγαλύτερη αεροπορική βάση της χώρας, την 111 Πτέρυγα Μάχης Νέας Αγχιάλου!
Τι άλλο να πούμε…
Η επιβίωση την χώρας και του ελληνικού λαού απαιτεί αναστροφή αυτής της νοσηρής κοινωνικής συνθήκης.
Για να δράσεις όμως προληπτικά οφείλεις πρώτα να σκέφτεσαι προληπτικά. Και για να το κάνεις αυτό απαιτείται να διδάξεις (και να εκπαιδεύσεις) τον ελληνικό λαό να αγαπά τον τόπο του, να αγαπά την πατρίδα του, να νοιώθει αλληλέγγυος με τον γείτονα-συμπατριώτη του και να στηρίζει τον διπλανό του όταν βρεθεί σε ανάγκη.
Να αποδείξεις έμπρακτα πως μέλημά σου είναι η στήριξη του ελληνικού λαού (που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον αντιμετωπίσει ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις), έτσι ώστε να βρεθεί “ετοιμοπόλεμος” και να αποτελέσει τον άστολο στρατό του επιτελικού σου κράτους.
Η καρατόμηση του Νότη Μηταράκη, αλλά και η έντονη δυσαρέσκεια όσον αφορά τον Γιώργο Πατούλη δείχνουν πως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντανακλαστικά, μόνο που αυτά είναι… πυροσβεστικά.
Είναι πλέον πρόδηλο πως χρειάζεται και μια συνολική οραματική προοπτική, με κινητήριο μοχλό το αίσθημα του πατριωτισμού που στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι εμπεδωμένο.
Χρόνο έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν ξέρω εάν αντιλαμβάνεται πως με ψευδεπίγραφους εκσυγχρονισμούς δεν θα έχει τον προληπτικό “στρατό” που οι καιροί απαιτούν.
