IN MEMORIAM

Γράφει ο Χρήστος Αντ .Λάππας, πρ. Δήμαρχος Τρικκαίων.

 

Γιώργος Σεφέρης: Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Κώστας Σημίτης: Αυτή είναι η Ελλάδα.

Είναι οι δύο φράσεις, που είτε ως πικρές αναμνήσεις είτε ως ενοχικοί δαίμονες στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Ανείπωτη (το χιλιοειπωμένο, η τραγικότητα της αντίφασης!) τραγωδία, όταν τα γεγονότα ξεπερνούν τα λόγια, τα γεγονότα μας ξεπερνούν ως πρόσωπα και ως Κοινωνία.

Και τι να πεις, για τις ζωές των Νέων Ανθρώπων που χάθηκαν, για τα Σώματα που εξαϋλώθηκαν και δεν θα βρεθούν ποτέ(μόνο στάχτη και κάρβουνο!),και τι λόγια παρηγοριάς να βρεις για τους Συγγενείς Τους πού τραβάνε τον δικό Τους Γολγοθά.

Και τι Γολγοθάς, με την τραγικότητα της συνεύρεσης της Ζωής με το Θάνατο, γιατί η Ζωή Τους από δω και πέρα θα κυριαρχείται από την ανάμνηση του Θανάτου των Δικών Τους Ανθρώπων.

Και πάλι ο Σεφέρης, η Ελλάδα ,μία Χώρα ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του Λαού Του, τη θάλασσα και τη λάμψη του ήλιου, αλλά και την «αποστροφή του για την ερασιτεχνία που τον βασάνιζε αδιάκοπα».

Αυτή είναι η Ελλάδα, η Ελλάδα της ερασιτεχνίας, η Ελλάδα της ανευθυνοϋπευθυνότητας, η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας, της γραφειοκρατίας ,της αρπαχτής και της αναποτελεσματικότητας, η Ελλάδα της μοιρολατρίας που πάντα βάζει χαμηλά τον πήχυ.

Η Ελλάδα του κομματικού ναρκισσισμού ,που δεν αντέχει τη λογοδοσία και τον δημόσιο έλεγχο ,που κυνηγάει χίμαιρες αυτοδυναμίας και σταθερότητας, αρνούμενο το πολιτικό σύστημα, την συνεννόηση και τον διάλογο για τα σοβαρά προβλήματα του τόπου. Η Ελλάδα που δεν μπορεί να υλοποιήσει μια σύμβαση, για την ασφάλεια των τραίνων για πάνω από είκοσι χρόνια. Που η θεσμική Δικαιοσύνη δεν ασχολείται, όταν αυτά καταγγέλλονται (και προαναγγέλλονται δυστυχήματα) από συνδικαλιστικούς φορείς, όταν αποσιωπούνται από τα συστημικά ΜΜΕ κι ασχολούνται με ασήμαντα και επουσιώδη, αν έσταξε η ουρά του γαϊδάρου, πού και πόσο η παράβαση καθήκοντος πρώην Υπουργών!!

Κι όταν οι αβελτηρίες και ανεπάρκειες του Κράτους και των θεσμών του συσσωρεύονται και αποκρυσταλλώνονται στο απαίδευτο και ανεπαρκές υποσυνείδητο ενός 59χρονου(που υπέστη -κυριολεκτικά, ταχύρρυθμη εκπαίδευση αλλά δεν αξιολογήθηκε αν έμαθε να ξεχωρίζει- την γραμμή Ανόδου από την γραμμή καθόδου ) τότε πραγματοποιείται το αποτρόπαιο: φεύγεις, φεύγεις!! κι από άνεμος ασφάλειας ,ελπίδας και προοπτικής ,γίνεται καταιγίδα θανάτου και ανείπωτης καταστροφής.

Κι ύστερα θα «χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες», πάλι ο Σεφέρης από τον Τελευταίο Σταθμό πάνω από τους Ήρωες, γιατί οι «ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά. Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…».

Κι όταν τόλμησε να φανεί, μία κάποια έστω αξιοπρεπής παραίτηση, ήρθε το τρολάρισμα των αυλικών-με τα σκονάκια των απαντήσεων-για την ολοσχερή απαξίωση της παραίτησης.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν.

Η κατακλείδα του Σεφέρη από τον Τελευταίο Σταθμό, μικρή παρηγοριά και βάλσαμο στους Οικείους των Ανθρώπων που χάθηκαν…

 

Ο  Τελευταίος σταθμός (αποσπάσματα)

Ερχόμαστε από την άμμο της έρημος από τίς θάλασσες του Πρωτέα

Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες

καθένας κι ένα αξίωμα σάν το πουλί μές στο κλουβί του.

……………………….

το βροχερό Φθινόπωρο  σ´αυτή τη γούβα

κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας

ή αυτό που θάλεγες αλλοιώς, νέμεση μοίρα

ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη

ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.

…………………………..

να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές από το νοσοκομείο

ούρλιαζε Ψηλαφώντας τον πόνο μας. «Στά σκοτεινά

πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…»

Είς Μνήμην…

Τρίκαλα 5/3/2023

Σχετικές δημοσιεύσεις