Το 2021 δεν θα είναι το νέο Έτος Μηδέν.
Θα είναι ένας μεταβατικός χρόνος. Όπως και οι επόμενοι. Είθε να μην επιβεβαιωθεί, πως «στα μεσοδιαστήματα γεννιούνται τερατουργήματα».
Διαδέχεται ένα όντως δυστοπικό έτος. Ειδικά για τη χώρα μας έτος πολυκρίσεων – η ιστορικογεωγραφία παραμένει εστία εντάσεων.
Αναπόφευκτα ο πήχης για το 2021 είναι χαμηλά. Ωστόσο δεν είναι βέβαιο ότι η καταιγίδα δεν μπορεί να γίνει και πιο τέλεια.
Ο εμβολιασμός -όχι ο τραγελαφικός της ανοηταίνουσας νομενκλατούρας- είναι ο νέος μονόδρομος. Και στο καλό σενάριο πάντως, δεν είναι πανάκεια διά πάσαν νόσον.
Η επίδραση της θεωρίας του χάους, παγκοσμίως, εφεξής, θα πλανάται ως φάντασμα. Διαχέοντας φόβο, ηττοπάθεια –δυνητικά και αλληλεγγύη , συνεργασία.
Ο καπιταλιστικός κεντρικός σχεδιασμός στη ζωή μας, ήρθε για να μείνει. Με ρευστά, αμφίσημα πρόσημα. Σε τομείς της οικονομίας, οι συνέπειες θα είναι διαρκείς, εφάμιλλες του ρωσικού χειμώνα. Η κλιματική αλλαγή και η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, όσο και αν τώρα δεν μας απασχολούν, είναι πολυμετρικοί, αστάθμητοι παράγοντες.
Εν γένει πολλά θα αλλάξουν, ίσως και για πολύ. Στο βάθος όμως, τα περισσότερα θα μείνουν ίδια.
Οι ιστορικοί επισημαίνουν πως παλιότερες επιδημίες (ευλογιά, πανώλη) επέφεραν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης των κοινωνιών. Δεν άλλαξαν όμως τις κοινωνίες.
Για το μέλλον, πιθανότατα δεν θα διαψευσθούν. Αλλαγές θα υπάρξουν. Οι οικονομικές σχέσεις όμως -αυτές που καθορίζουν το εποικοδόμημα- θα παραμείνουν αμετάβλητες.
Ο μονοδιάστατος άνθρωπος θα συνεχίσει τη μικρή πορεία του, προς την επίπλαστη κοινωνία της αφθονίας. Παρότι -όπως αποδείχθηκε και εσχάτως- μπορεί να ζήσει και με λιγότερα και η φύση του δεν είναι και τόσο αναλλοίωτη.
Οι εύλογες, δυσοίωνες προβλέψεις δύναται να ανατραπούν, αν κάτι πρωτόγνωρο επισυμβεί και κυριαρχήσει. Αν θεσπισθεί ένα καινούριο, ατομικο-συλλογικό συμβόλαιο.
Αν στην αδήριτη ταξική ανάλυση, προσθέσουμε εφεξής τον κωδικό 7 στη ζωή μας. Οικεία βουλήσει, συνειδητά, αρχικά ατομικά, συνάμα συλλογικά.
Αν αρνηθούμε τις ετοιμοπαράδοτες νόρμες και επανακαθορίσουμε τη σχέση αναγκαίου-περιττού. Αν προσδιορίσουμε εκ νέου το πλέγμα ανάγκες-επιθυμίες-αντοχές και συνεκτιμήσουμε την ποιότητα της παραγωγής και την ποσότητα της κατανάλωσης.
Αν στην εδραία τρυφηλότητα του συβαριτισμού, ανακαλύψουμε αρετές Σπαρτιατών. Αν χαλιναγωγηθούν οι φιλοδοξίες που κανοναρχικά υποθάλπουν συναλλαγές και ομηρίες.
Συμπερασματικά πάντως δεν είναι ελπιδοφόρα η προοπτική του 2021 και η άφευκτη συνέχεια.
Προφανώς γιατί οι στατιστικές, τα λογικά επιχειρήματα και ο στατικός ρεαλισμός φαίνεται πως θα επιμείνουν να κυριαρχούν.
Ενώ οι μύθοι, τα οράματα, οι αφηγήσεις που διιστορικά ενώνουν και κινητοποιούν μονάδες και συλλογικότητες, θρυμματίζοντας τείχη και κατεστημένα, θα παραμείνουν εξοβελισμένα, μονήρη, γραφικά…
Υ.Γ. 1 Απώλεια για τους ομόφυλούς του και την ευρύτερη Τρικαλινή κοινωνία, ο θάνατος του Ηλία Φουντούνα. Βαρύ το χρέος για τον διάδοχό του που οφείλει να έχει την αποδοχή και την αποτελεσματικότητά του.
Υ.Γ. 2 Ομομήτρια τα γεγονότα των Φώτων, σε Ελλάδα και Αμερική. Ο τραμπισμός και η (αστική) θεοκρατία είναι όψεις του ίδιου συστήματος, γενεσιουργοί και εμβρυουλκοί θλιβερών καταστάσεων…
