Φαντασιώσεις…

– Γράφει η Λένα Παπαντώνη

 

Η πρόσφατη πολυδιαφημισμένη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον -άρον άρον

επιστρατευμένο- «πρωταγωνιστή» ξεχώρισε όχι για την ουσία -τι ουσία μπορεί να

έχει μια απολύτως προμελετημένη «συνέντευξη»;- αλλά για το άρτιο στήσιμο και

την προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια σκηνοθεσία της -με τόσο αφόρητη εμμονή στην

τελευταία που, εκτός του ότι «ξέχασε» την ουσία, ανέδειξε και μια απόλυτη έλλειψη

ενσυναίσθησης. (Ειδικά το κλείσιμό της είναι αδύνατο να μην ενόχλησε σφόδρα κάθε

συνάδελφο δημοσιογράφο που σέβεται στο ελάχιστο το λειτούργημα που έχει κληθεί

να υπηρετήσει και το οποίο αμαυρώνουν συλλήβδην όσοι έχουν αντικαταστήσει τον

ρόλο του ελεγκτή της εξουσίας με αυτόν του χειροκροτητή της -μη δε του, πρόθυμου

ηλίθιου γελωτοποιού). Ίσως γι ‘αυτό πάτωσε στους αμείλικτους δείκτες τηλεθέασης

μένοντας πίσω από τα realities -που συνεχίζουν ακάθεκτα την κονιορτοποίηση και

των τελευταίων εν ζωή εγκεφαλικών κυττάρων του μέσου τηλεθεατή- και από τα

καθημερινά σίριαλ. Έστω και έτσι όμως έβγαλε δυο ειδήσεις. Πρωτίστως είχαμε την,

απολύτως αντιθεσμική, ανακοίνωση του χρόνου των εκλογών -όλα τα ζούμε τελικά σ

αυτή τη χώρα, ακόμη και το να ανακοινώνονται οι εκλογές όχι επίσημα από τη Βουλή

ή από διάγγελμα αλλά από μια προκάτ «συνέντευξη». Κατά δεύτερον -και αυτό είναι

κάτι που αφορά και την περιοχή μας άμεσα και έμμεσα -ακούσαμε από τα πλέον

επίσημα χείλη ότι «…δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να πάμε να φτιάξουμε μία

σιδηροδρομική Εγνατία προς τα δυτικά παράλληλα με την οδική Εγνατία. Είναι ένα

έργο, για το οποίο ακούω συχνά διάφορους να μιλούν. Είναι, όμως, σήμερα, στη

σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας…». Άρα το τρένο θα σταματά για πολύ ακόμη

-οριστικά;- στην Καλαμπάκα. Και τι μ’ αυτό θα αναρωτηθεί κανείς. Μα πέραν του ότι

έρχεται σε ευθεία αντίθεση με όσα, ένα μόλις μήνα πριν, διακήρυττε δημοσίως ο

αρμόδιος υφυπουργός, πέραν του ότι επιτείνει την αναπτυξιακή απομόνωση της

Δυτικής Ελλάδας, πέραν του ότι ενισχύει και τους φόβους της Δυτικής Θεσσαλίας για

επιπλέον απαξίωση των σιδηροδρομικών μεταφορών, έρχεται να «κουμπώσει» πάνω

στις αμαρτωλές ιστορίες γύρω από το θέμα «Ελληνικό Σιδηροδρομικό Δίκτυο». Μια

γρήγορη έρευνα που έκανα γύρω από την ιστορία αυτή -και η οποία θα μπορούσε να

γεμίσει πολλές σελίδες- δείχνει ότι ουδέποτε το τρένο υπήρξε μέσο επιλογής για τη

χώρα μας. Κάποιοι μπορεί να αρνούνται το ότι τα ισχυρά καρτέλ των οδικών

μεταφορών επέβαλλαν διαχρονικά τη θέλησή τους και έτσι η ανάπτυξη του οδικού

δικτύου συνοδεύονταν πάντα και παντοιοτρόπως με παράλληλη απαξίωση του

σιδηροδρομικού. Ή ότι τα αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων

δυνάμεων επέβαλαν εξαρχής ένα μπάχαλο με διαφορετικά μεγέθη γραμμών απλώς

για να έχουν όλοι μερίδιο από την πίτα. Πως αλλιώς όμως μπορεί να εξηγηθεί η

κατάσταση; Πως μπορεί να εξηγηθεί ότι το τρένο ήταν σταθερά ο «φτωχός συγγενής»

των μεταφορών, κάτι που το επέλεγες ως λύση ανάγκης -γνωρίζοντας ότι μπορεί να

παιδευτείς και εν τέλει οδήγησε σε αυτό το τραγικό συμβάν; Πως μπορεί να συνάδει

η κυβερνητική δέσμευση για ασφαλή επανεκκίνηση και αναβάθμισή του όταν σε

χρόνο dt ο πρωθυπουργός αναιρεί τον υπουργό του -που προφανώς δεν μιλούσε με

δική του πρωτοβουλία; Με δυο λόγια μάλλον πρέπει να το ξεχνάμε το τρενάκι σιγά

σιγά και να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι αυτό που για κάθε άλλη σοβαρή χώρα

του κόσμου αποτελεί -για πολλούς και διάφορους λόγους- αυτονόητη, κορυφαία

επιλογή, για μας θα παραμείνει «επιστημονική φαντασία».

Σχετικές δημοσιεύσεις