Του Αθανασίου Σιούτα
συνταξιούχου δασκάλου
Από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2019 είχε διαφανεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σε μια μεγάλη πολιτεία της μακρινής Κίνας. Ακούγαμε μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων, αλλά χωρίς να το πάρουμε ευθύς εξ αρχής στα σοβαρά, για την εμφάνιση κάποιου νέου κορωνοϊού, που “χτύπησε” την μεγαλούπολη Γουχάν της Κίνας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκρουσε τον κώδωνα του επερχόμενου κινδύνου, αλλά ίσως όχι με την δέουσα σοβαρότητα, γιατί μάλλον και εκείνοι δεν υπολόγισαν την τόσο γρήγορη εξάπλωσή του. Πολλοί από μας επαναπαυτήκαμε, γιατί ίσως κάναμε και τη σκέψη, ε βρε αδερφέ, ιός είναι θα περάσει, όπως πέρασαν και τόσοι άλλοι. Άλλωστε η Κίνα απέχει πολύ από τη χώρα μας και δεν θα φθάσει εύκολα σε μας ο κορωνοϊός. Αυτό βέβαια αποτελεί πλάνη, γιατί σήμερα πολλά πράγματα άλλαξαν. Οι αποστάσεις έχουν σμικρυνθεί με τα σημερινά συγκοινωνιακά μέσα και δυστυχώς ο κίνδυνος μετάδοσης του κάθε κορωνοϊού είναι υπαρκτός από χώρα σε χώρα μέσω των ταξιδιωτών πάνω στον πλανήτη Γη.
Τα φίδια άρχισαν να μας “ζώνουν”, όταν ακούσαμε από τον Π.Ο.Υ. ότι ο νέος κορωνοϊός έχει τρομερή μεταδοτικότητα, πολλές ιδιαιτερότητες και ότι είμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Μάλιστα όταν οι ειδικοί αντιλήφθηκαν ότι προκαλεί σοβαρές πνευμονίες και δημιουργεί επιπλοκές σε ζωτικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού, και μάλιστα ότι «χτυπάει» σχεδόν όλες τις ηλικίες, σήμανε γενικός συναγερμός. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε και τον ρόλο των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ), που με τις συνομιλίες που είχαν δημοσιογράφοι με Έλληνες γιατρούς μεγάλων νοσοκομειακών συγκροτημάτων του εξωτερικού, πέρασαν το μήνυμα της σοβαρότητας του κορωνοϊού. Τα αντανακλαστικά των κυβερνώντων και του εξειδικευμένου ιατρικού επιστημονικού δυναμικού αυτόματα ενεργοποιήθηκαν, ωσάν να πατήθηκε κάποιο κουμπί, ώστε να ενεργοποιηθεί και ολόκληρη η κοινωνία. Εδώ θα πρέπει να τονισθεί και το ενωτικό κλίμα που υπήρξε από όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου για την εφαρμογή των άμεσων μέτρων, που δεν ήταν ασφαλώς και τόσο εύκολη υπόθεση. Με τέτοιες προοδευτικές συμπεριφορές (συναινετικό- ενωτικό κλίμα) αναπτερώνεται γενικότερα και το ηθικό της κοινωνίας μας, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θέλει την επανάληψη λαθών του παρελθόντος. Άλλωστε η ομοψυχία για την χώρα μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση και γιατί έχει θέση κλειδί στο διεθνή ορίζοντα, αλλά και για τον εξ ανατολάς κίνδυνο που είναι ορατός και υπαρκτός και δεν επιτρέπει εφησυχασμό.
Όλοι τους ενήργησαν γρήγορα και αποφασιστικά. Τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη. Ο Θεός, που πάντα ζητούμε την βοήθειά του, προίκισε το τελειότερο από τα δημιουργήματά του με μυαλό και ως εκ τούτου όφειλε να ιδεί τα πράγματα όχι μακριά από την κοινή λογική. Έτσι πάρθηκαν γρήγορα μέτρα, έγινε από τους υπεύθυνους παράγοντες του Υπουργείου Υγείας ένας τέλειος σχεδιασμός και με την βοήθεια της Πολιτικής Προστασίας φθάσαμε μεσούσης της κρίσης σε μια από τις πιο πλεονεκτικές θέσεις, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό χώρο. Δώσαμε στους κυβερνώντες των κρατών της Ευρώπης κι όχι μόνο να αντιληφθούνε ότι πάνω απ’ όλα μετράει η ανθρώπινη ζωή και μετά έχουν θέση τα υπόλοιπα, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραμεληθούν, όπως οικονομικά προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν, αλλά να μάθουμε επί τέλους, να αξιολογούμε καταστάσεις, να δίνουμε προτεραιότητες εκεί που πρέπει, να οριοθετούμε κατά το δυνατόν το κάθε τι, κι όλα αυτά μετά από έναν καλοπροαίρετο διάλογο με τους εξειδικευμένους επιστήμονες, που έχουν και τον πρώτο λόγο. Μας γεμίζει περηφάνια, όταν ακούμε ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, και πολύ πιο πέρα των ευρωπαϊκών συνόρων.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μας έφευγαν τα δάκρυα από τα μάτια, όταν βλέπαμε οργανωμένους φορείς να χειροκροτούν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλουν, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η πανδημία και για να τους ενθαρρύνουν, περισσότερο δε για να τους ευχαριστήσουν. Πόσες φορές δεν συγκινηθήκαμε, κρεμασμένοι στην κυριολεξία από τα χείλη των υπευθύνων στην καθημερινή απογευματινή ενημέρωση για την πορεία της κατάστασης στη χώρα μας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, από την ανακύψασα πανδημική κρίση.
Η εφαρμογή των μέτρων όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Είναι «βαρύ», «ασήκωτο», να χτυπάει πένθιμα η καμπάνα Μεγάλη Παρασκευή με άδειες εκκλησίες και να μην μπορείς να πλησιάσεις και να ασπασθείς τον Επιτάφιο! Κι όμως δεν μπορούσες. Ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες καταστάσεις, τις οποίες ποτέ δεν είχαμε φαντασθεί. Από τα κακά διαλέγεις πάντα το λιγότερο κακό. Και αυτό κάναμε όλοι με την καραντίνα, κλεισμένοι στους τέσσερεις τοίχους, για το καλό όλων μας. Αυτό σημαίνει ατομική και κοινωνική υπευθυνότητα. Η καραντίνα απέδωσε καρπούς και μάλιστα γρήγορα, γιατί η κοινωνία εκτίμησε πέραν των άλλων και την περισσή υπευθυνότητα ανθρώπων της Συντεταγμένης Πολιτείας, που έπαιξαν άριστα το ρόλο τους, όποιος κι αν ήταν αυτός.
Εφαρμόζοντας μια τέτοια πρακτική (καραντίνα), σίγουρα θα υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες. Θα ανακύψουν εκτός από τα οικονομικά ζητήματα και άλλα, όπως ψυχολογικά και ενδοοικογενειακής βίας. Ελπίζουμε και αυτά να αντιμετωπισθούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, για να έχουμε και σ’ αυτόν τον τομέα θετικά αποτελέσματα.
Όταν με το καλό η πανδημία υποχωρήσει, εκτιμώ ότι αυτό που δεν θα ξεχασθεί εύκολα θα είναι το πώς ο καθένας μας μετρούσε τα 14/ήμερα, μετά από την κάθε του αναγκαία και υποχρεωτική έξοδο από το σπίτι, και με το τελείωμα του ενός (14/ήμερου) να μας διαδέχεται το άλλο, κάτω από ένα πνεύμα φόβου και ανασφάλειας. Το μεγαλύτερο άγχος ήταν και παραμένει ακόμη, για να μην κολλήσουμε τον ιό, ότι θα πρέπει ποτέ μα ποτέ να μην ξεχάσουμε και βάλλουμε τα χέρια μας στο στόμα, στα μάτια ή στις μύτες, μετά από οτιδήποτε πιάσουμε, πριν τα πλύνουμε καλά καλά, μιας και στο λεπτό, ασυναίσθητα, τα βάζουμε πολύ συχνά στο πρόσωπό μας.
Υπομονή και αυτό θα περάσει, αρκεί να είμαστε στο μέτρο, όπως λέει και ο λαός μας. Από την όλη αυτή πανδημική περιπέτεια με τον κορωνοϊό, όλο και κάποιο καλό θα προκύψει. Μαθαίνω για την πρόοδο του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, που σε πολλούς τομείς καινοτομεί, για το καλό του πολίτη, με αποτέλεσμα να μού ’ρχεται στο μυαλό η αρχαία φράση: «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και τανάπαλιν. Αυτό και μόνο ας έχουμε κατά νου και όλα θα ξεχασθούν. Αρκεί ο αρχικός στόχος να επιτευχθεί στο ακέραιο.
