Του Χρήστου Αντ. Λάππα
Ιατρού και πρώην Δημάρχου Τρικκαίων
Όλα όσα συμβαίνουν, από τον κορονοϊό, στο παγκόσμιο χωριό, που το λέμε Γη, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση, του φαινομένου της πεταλούδας (butterfly effect) που διατύπωσε, στις αρχές της δεκαετίας τού 60, ο Εντουάρντ Λόρενζ, πατέρας της θεωρίας του Χάους.
Η παγκοσμιοποίηση στην παραγωγική διαδικασία, στην έρευνα, στην πληροφορική και την πληροφόρηση, έφεραν μαζί τους την παγκοσμιότητα τού καταναλωτικού προτύπου, το προσφυγικό-μεταναστευτικό, την κλιματική αλλαγή, τις παγκόσμιες ανισότητες (το 1%. να έχει εισόδημα όσο το 50% των ανθρώπων) και την παγκόσμια μετακίνηση τού πληθυσμού. Η παγκόσμια μετακίνηση, μαζί με την μεγάλη μεταδοτικότητα τού κορονοϊού, οδήγησε στην ταχύτατη εξάπλωση του, σ´όλο τον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται να οδηγούν στην βεβαιότητα, ότι ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας των λοιμώξεων (2003-SARS,2009-H1N1,2020-κορονοϊός).
Η κρίση του κορονοϊού, θα έχει τεράστιες επιπτώσεις, όχι μόνο στη ζωή των ανθρώπων, χιλιάδες άνθρωποι θα χαθούν, αλλά και στην παγκόσμια οικονομία, αναμένεται ένα ισχυρό shock, τόσο στο επίπεδο της ζήτησης όσο και στο επίπεδο της προσφοράς.
Η κρίση του κορονοϊού, υπαγορεύει την διεθνή συνεργασία και δράση, τον διεθνή συντονισμό, τόσο σε επιστημονικό, όσο και σε πολιτικό-οικονομικό επίπεδο. Μαζί με την επανάκαμψη του ορθολογισμού και της επιστήμης, για να δοθούν λογικές και πειστικές απαντήσεις, στην ανασφάλεια και τον φόβο των ανθρώπων (μακριά από ιδεοληψίες, συνωμοσιολογίες και παντοειδείς ψεκασμούς!!!), χρειάζεται μία οιονεί παγκόσμια διακυβέρνηση (για να θυμηθούμε τον μπάρμπα Γιάννη τον Ζίγδη και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη). Διαπιστώνουμε, την θετική παρέμβαση τού ΠΟΥ, της ΕΚΤ αλλά και την ελλειμματική παρουσία, κρίσιμων κρίκων, στην παγκόσμια πολιτική ηγεσία. Καρικατούρες ηγεσιών, όπως ο Τράμπ στην Αμερική (ο κορονοϊός θα φύγει με την Άνοιξη), ο Τζόνσον στην Αγγλία (η ανοησία της ανοσίας της αγέλης), ο Σαλβίνι στην Ιταλία (με την καθυστέρηση στην απόφαση για καραντίνα), δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών.
Το Μέτωπο Λογικής στον κορονοϊό μπορεί ν’αποτελέσει μία Τομή-αφύπνιση, στον τρόπο σκέψης και δράσης, σε αλλαγή προτεραιοτήτων, σε επανατοποθέτηση του ρόλου, Κυβερνήσεων, Κρατών-επανάκαμψη της Κρατικής παρεμβατικότητας, και του ρόλου των Πολιτών.
Καμία προσταγή, Άνωθεν, δεν θα είναι αποτελεσματική, αν δεν υπάρξει συναπόφαση του Πολίτη, στην αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε αποστασιοποίση, στην αποφυγή του συγχρωτισμού, στην προστασία και αλληλεγγύη των συνανθρώπων μας. Αν στο «Μένουμε Σπίτι» δεν ξανασυστηθεί, με τον καλό εαυτό του, αν στον αυτοεγκλεισμό του, δεν ανακαλύψει την ελευθερία της διεύρυνσης των επιλογών του. Μοιάζει οξύμωρο αλλά δεν είναι, όταν συνοδεύεται από μία επανάσταση της καθημερινότητας, απέναντι στον κακό εαυτό μας. Με λογισμό και όνειρο, κερδίζουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, την αυτοεκτιμησή μας, την πεποίθηση, ότι θα τα βγάλουμε πέρα, θα τα καταφέρουμε. Ανακαλύπτουμε την ευεργετική δράση, της σωστής διατροφής και της άσκησης ,τη σχέση μας με το τσιγάρο, και πού πετάμε την γόπα, το φλιτζάνι τού καφέ στο πράσινο, όταν μας πιάσει στο φανάρι το κόκκινο.
Ο ενεργός Πολίτης, ως κοινωνική Αυταξία, πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο της καθημερινής δράσης, όχι μόνο στη διάρκεια της κοροναϊκής κρίσης αλλά διαχρονικά, με συνέχεια και συνέπεια για τη προστασία τού περιβάλλοντος ,για μία κοινωνία δίκαιη με ανθρώπινο πρόσωπο. Χωρίς αυτόν, οι Κυβερνητικές αποφάσεις, είναι χωρίς αντίκρυσμα. Γι αυτό δεν κατανοώ την υμνολογία και τα δοξαστικά για τον Πρωθυπουργό (για να μην πω κι αχρείαστα- του χρεώνουν κι ευθύνες πού ούτε του αναλογούν, ούτε έχει), πού έπραξε το αυτονόητο, σεβάστηκε την γνώμη των ειδικών.
Η κρίση τού κορονοϊού επιφυλάσσει, πεδίον δόξης λαμπρόν, στη διαχείριση της Οικονομίας, στην προστασία της ζήτησης και της παραγωγής, μέσα από την κρατική παρεμβατικότητα. Και η Κρατική στήριξη, πρέπει να είναι γενναία, κι όχι ημίμετρα, σε μία Οικονομία και κοινωνία πού βγαίνουν από την μνημονιακή ύφεση .
Ο κ. Μητσοτάκης δεν θα κάνει, ταμείο για την κρίση, από την επίκληση της ατομικής ευθύνης, αλλά από την αποτελεσματικότητα της Κυβέρνησης στη διαχείριση της Οικονομίας.
Οι εφησυχασμοί, οι Πατερναλισμοί και οι υμνογραφίες μπορεί ν´αποδειχθούν δίκοπο μαχαίρι. Οι κοινωνίες και η Ιστορία δεν αποδίδουν πάντοτε τις ευθύνες με ορθολογικό τρόπο.
Τρίκαλα 21/3/2020.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Διάλογος 23/03/2020
