Του Ηλία Σιαφάκα
Ο Γκαλμπρέιθ – ο Τζον Κένεθ, ο πατέρας και όχι ο γιος του Τζέιμς, ο σύμβουλος του ΓΑΠ – το διατύπωσε πολύ εύστοχα, τη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
«Εγώ είμαι με την ελεύθερη αγορά, αλλά στο φεγγάρι φτάσαμε με κεντρικό σχεδιασμό. Χρειάστηκε να συντονιστούν διάφορες υπηρεσίες και να πετύχουμε το στόχο».
Δεν ήταν αριστερός, ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος. Ούτε καν προσκείμενος στην τότε υπαρκτή σοσιαλδημοκρατία.
Την κοινή λογική όμως εξέφρασε. Αυτή που οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε. Αλλά και πολλές φορές από ιδεοληψίες, κρετινισμό ή υστεροβουλία την εξοβελίζουμε.
Με κεντρικό σχεδιασμό θα αντιμετωπίσουμε τον κορονοϊό. Που είναι υπαρκτός, ακόμα και αν είναι μεθοδευμένες οι διαστάσεις του. Ο οποίος ενδεχομένως να κινείται τώρα μόνο ως κορυφή του παγόβουνου. Και ο παρεπόμενος κορονο – ισμός να έχει συνέπειες που δεν φανταζόμαστε.
Προσδιόρισε το εν γένει πλαίσιο, με διάγγελμά του, ο κ. Μητσοτάκης. Με λόγια αντίστοιχα με αυτά του κ. Σημίτη στο θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Είχε προηγηθεί η κ. Μαρ. Γιαννάκου με δήλωσή της στις 10/3 στην εφημ. Συντακτών. «Η Εκκλησία της Ελλάδας είναι Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου και θεωρώ ότι υπόκειται στους ίδιους κανόνες με οποιονδήποτε άλλο οργανισμό προκειμένου να προστατευτεί η Δημόσια Υγεία». Τότε άλλοι συνάδελφοί της, γιατροί – Βουλευτές, επέλεγαν την υποκρισία της υπεκφυγής – και ας αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί».
Στα Τρικαλινά -ας μη ξεχνάμε- ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου κ. Γ. Πέτρου, έπραξε αυτό που όφειλε. Δεν κρύφτηκε, έθεσε δημόσια το θέμα της μετάληψης.
Δεχόμενος πάρθια βέλη από απίθανους σουλατσαδόρους και λαλίστατους συναδέλφους του, που προτίμησαν την… ίσαλο γραμμή περί «επαγωγικού» ή την εκκωφαντική αλαλία του τίποτα.
Εδώ που βρισκόμαστε πάντως είναι αναγκαίο κυρίως να επισημάνουμε το χρέος της συντεταγμένης Πολιτείας. Όχι μόνο να απαντήσει αλλά και να θέσει τα ερωτήματα. Και συνάμα να συντονίσει, να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει, να παραδειγματίσει, να επιβάλλει προς πάσα κατεύθυνση.
Προφανώς και υφίσταται και η ατομική ευθύνη, που στον ορατό κίνδυνο της κοινωνικής πανδημίας, πρέπει να μετασχηματιστεί σε συνευθύνη έναντι όλων, από όλους.
Στην αναπόφευκτη σχετική αλληλεπίδραση, η Πολιτεία -οι θεσμοί, τα όργανά της, τα φυσικά πρόσωπα- ο συλλογικός νους, προηγείται και επιμεριστικά ευθύνεται. Και η στάση ενός εκάστου, ακολουθεί, μανιπουλάρεται, συμμορφώνεται.
Υ.Γ. 1. Σε περιόδους άκρατου καπιταλισμού, αναμενόμενα άσχημη η κατάσταση στο σύστημα υγείας. Και σχεδόν αναπόφευκτες οι παράλληλες απώλειες στην εργασία, που βεβαίως θα τις δεχτούμε ως θεόπεμπτες.
Υ.Γ. 2. Πόσα λογοπαίγνια να κάνεις με το επίθετο του Παπα – δημούλης, Παπα – δημιούλης ή Παπα – δημιο – ούλης; Για την συμπεριφορά του, άλαλα τα χείλη ευσεβών και ασεβών. Άφατη θλίψη. Ή όπως λένε οι νεώτεροι «αυτοί δεν υπάρχουν».
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Διάλογος 23/03/2020
