(Νόμος για τις διαδηλώσεις: Με πολιορκητικό κριό το φόβο, η ασφάλεια κερδίζει άλλη μία νίκη σε βάρος της ελευθερίας)
Το νομοσχέδιο για τον εξορθολογισμό (sic)των διαδηλώσεων, ουσιαστικά, με την εισαγωγή της αντικειμενικής ευθύνης-Αστικής και Ποινικής ευθύνης στον Οργανωτή-τις καταργεί, μας οδηγεί στην επιστροφή του αυταρχισμού, στην κατηφόρα ενός soft και αχρείαστου ολοκληρωτισμού, με σχεδόν ανύπαρκτες τις κοινωνικές αντιδράσεις και με παράλληλη ενεργοποίηση μορφών και εκφράσεων κοινωνικού κανιβαλισμού (καταστηματάρχες εναντίον διαδηλωτών),στο πλαίσιο ενός γενικότερου συντηρητισμού, με το όνομα-νόμος και τάξη.
Με όχημα τον φόβο ,από ενδεχόμενη διαταραχή της κοινωνικό-οικονομικής ζωής σε μια περιοχή(ουσιαστικά στο κέντρο της Αθήνας), πλαγιοκοπούμε και πετσοκόβουμε το Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του συναθροίζεσθαι. Με πολιορκητικό κριό το φόβο, η ασφάλεια κερδίζει, άλλη μια νίκη σε βάρος της ελευθερίας. Από τον φόβο για τη Ζωή μας, στην εποχή του κορονοϊού και της εφαρμοσμένης Βίο-πολιτικής, στο φόβο της διαταραχής της οικονομικής ζωής (είδες η ζωή(!),πολύ την αγαπάει ο συντηρητισμός),αν αγαπούσε και την ζωή των ανέργων, των ανασφάλιστων, των προσφύγων, κανένα πρόβλημα. Αλλά έτσι είναι ο συντηρητισμός πάντα μεροληπτικός στους φόβους και τις φοβίες του, πάντα μεροληπτικός και επιλεκτικός δηλ. μεταμοντέρνος, στην προσέγγιση τού νοήματος της ζωής. Γιατί δεν είναι η διαταραχή στην κυκλοφορία, που επηρεάζει κυρίαρχα την κοινωνικό-οικονομική ζωή μιας περιοχής, αλλά οι τεράστιες ανισότητες στο κοινωνικό εισόδημα.
Όλα αυτά βέβαια δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί η απαξίωση της Πολιτικής, η απαξίωση των κομμάτων-ως των μεγάλων αφηγητών του νοήματος της ζωής, με όρους κοινωνικούς και οικονομικούς κι όχι μεταφυσικούς-η χρεωκοπία της πολιτικής αυτονομίας και της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της Οικονομίας (πολυεθνικές εταιρείες), παγκοσμιοποίησης της πληροφορίας και της γνώσης, παγκοσμιοποίησης του καταναλωτικού προτύπου, μοιάζει κατ´αρχήν παράδοξο-γι αυτό θ´αποδειχθεί αχρείαστος και αναποτελεσματικός-η επιστροφή στον κρατικό αυταρχισμό, η επιστροφή της κρατικής κυριαρχίας και εξουσίας με σκληρό πρόσωπο. Το μόνο ίσως που θα μείνει είναι ο τραυματισμός του μεταρρυθμιστικού προσώπου του κ.Μητσοτάκη.
Έχοντας η εξουσία ν´αντιμετωπίσει ένα απολιτικοποιημένο πλήθος, που ενδιαφέρεται μόνο για την τακτοποίηση των προσωπικών μικροσυμφερόντων (έχουν και καλούς δασκάλους τα κόμματα, που ενδιαφέρονται μόνο για τα κρατικά λάφυρα),ο εύκολος και αποδεκτός τρόπος είναι μέσα από το φόβο. Έχει καλούς συμμάχους την επιστήμη και την τεχνοκρατία, έχει πολλούς πολλαπλασιαστές στα ΜΜΕ, της τεχνοκρατικής άποψης, ώστε να φαίνεται λογικό ,ότι το πιθανό ενδεχόμενο διαταραχής της κυκλοφορίας, να υπερισχύει του δικαιώματος της συνάθροισης, η μικρή εικόνα να επικρατεί απέναντι στην μεγάλη εικόνα. Η πολυπλοκότητα των προβλημάτων και η ανασφάλεια μπροστά στην ελευθερία των επιλογών, έχουν μετατοπίσει την αυθεντία της απόφασης, από τον χειραφετειμένο Πολίτη στους τεχνικούς της εξουσίας και την τάξη των ειδικών. Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος, κυρίως μιντιακός Λόγος, έχει χακάρει στο συλλογικό μας φαντασιακό την ασημαντότητα του Ανθρώπου, και κατά το γνωστό σλόγκαν, κάποιοι πρέπει ν’ αποφασίζουν πριν από αυτόν, γι’ αυτόν!
Έτσι γεννήθηκε ο νεοσυντηρητισμός και ο Πολίτης, από συμμέτοχος και πρωταγωνιστής να γίνει θεατής των εξελίξεων. Ο αποϊδεολογικοποιημένος πολίτης εγκατέλειψε μαζικές διαδικασίες γνώσης και αλήθειας, δημοκρατικές διαδικασίες από τα κάτω. Εγκατέλειψε διαδικασίες συναίνεσης και αυτογνωσίας και επέστρεψε στο δόκανο του συγκεντρωτισμού, σε διαδικασίες από τα πάνω, επέστρεψε στον Πατέρα-αφέντη, μια διαδικασία μεταφυσική, χωρίς μεταφυσική. Εκφράσεις αυτού του συγκεντρωτισμού ζούμε καθημερινά, από το επιτελικό κράτος (η Κυβέρνηση έχει ταυτισθεί με το Πρωθυπουργικό Γραφείο),τον έλεγχο των ΜΜΕ, τον έλεγχο των Συνδικάτων και της Αυτοδιοίκησης (Δήμαρχε τι γίνεται η περίφημη Οικονομική και Διοικητική αυτοτέλεια της Τ.Α.,θα τη φάει κι αυτή ο κορονοϊός;), από την απαξίωση της απλής αναλογικής και τον έλεγχο των Ανεξάρτητων Αρχών. Πρόκειται ουσιαστικά, για μία προσπάθεια πολιτισμικού στίγματος, στην συμπεριφορά των ανθρώπων.
Η επικοινωνία όμως, όπως και οι τεχνικές διαχείρισης της εξουσίας π.χ. γνωρίζουμε, γιατί μετρήσαμε, πόσες ώρες έκλεισαν οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας από τις διαδηλώσεις, πόσες εργατοώρες χάθηκαν, τι εισοδήματα χάθηκαν, αυτά τα data-τα επιλεκτικά δεδομένα μπορεί και να οδηγούν, σε ψευδείς ανθρώπινες συμπεριφορές.
Γιατί τις πραγματικές συμπεριφορές, τα αληθινά αισθήματα δημιουργεί η ίδια η ζωή, τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Κι όταν έρθουν τα προβλήματα, όταν ο καλπασμός των αλόγων, θα βρίσκεται έξω από την πόρτα μας, τότε θα μετρήσουμε και το μπόι του συγκεντρωτισμού, το μπόι της μεταφυσικής-χωρίς μεταφυσική.
Και τότε, στη μεγάλη διαδήλωση των εκλογών-αυτή δεν κατάφεραν ακόμη να την εξορθολογήσουν-οι Πολίτες θα εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, αποκαθιστώντας το νήμα της Ιστορίας ,με την Ελευθερία και το Δίκαιο.
Από την εφημερίδα ΔΙΑΛΟΓΟΣ την 6η/7 /2020
