ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ
Συνηθίζω, ιδιαίτερα όταν ανοίγει ο καιρός, να καταφεύγω για καφέ και ανάγνωση εφημερίδας σε δυο εμβληματικά σημεία της πόλης αποφεύγοντας ‘’το αγριεμένο πλήθος’’ του κέντρου.
Αναφέρομαι στον Μύλο του Ματσόπουλου και τον χώρο των παλιών φυλακών.
Δύο κτιριακά συγκροτήματα ,συνδεδεμένα με την νεώτερη ιστορία της πόλης και που για χρόνια είχαν παραμείνει πέτρινα κουφάρια, χωρίς αξιοποίηση.
Τα κοιτάζω και τα ζω έτσι όπως είναι σήμερα και νοιώθω πως σ΄ αυτή την μικρή πατρίδα, έχουν γίνει και κάποια πράγματα που αναδεικνύουν και ενισχύουν την προσωπικότητα της προς το καλύτερο.
Σημεία αναφοράς, μικρά διαμάντια αισθητικής και στέκια αναψυχής και κουλτούρας.
Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Η μεταμόρφωση των δύο αυτών ιστορικών χώρων στην σημερινή τους μορφή, με σεβασμό στην αρχιτεκτονική και στην ιστορία τους, οφείλεται σε δύο κυρίως ανθρώπους.
Αναφέρομαι κατ΄ αρχάς στον δήμαρχο Χρ. Λάππα, τον εμπνευστή και οραματιστή που στην θητεία του ο Μύλος του Ματσόπουλου έγινε πάρκο, συνώνυμο με τον “Μύλο των Ξωτικών’’ ενώ ο χώρος των παλιών φυλακών μεταμορφώθηκε σε ‘’ Μουσείο Τσιτσάνη’’
Ο δεύτερος ,είναι ο επόμενος δήμαρχος Δημ. Παπαστεργίου που ενστερνίστηκε την σημασία τους και συνέχισε την αξιοποίηση και ολοκλήρωσή τους για να αποκτήσει έτσι η πόλη, δύο από τα λαμπρότερα σημεία αναφοράς της.
Με το δίδυμο Λάππα – Παπαστεργίου η πόλη (μαζί και με το πνευματικό κέντρο, δημιούργημα του Θανάση Τριγώνη) απέκτησε όχι μόνο δύο εξαιρετικούς πνεύμονες αναψυχής, αλλά τα εργαστήρια εκείνα απ’ όπου περνά και αναδεικνύονται η Τρικαλινή κουλτούρα, και όχι μόνον αυτή.
Ανεξάρτητα με τα παράπονα και τις ενστάσεις που μπορεί να έχει ο καθένας για αυτούς τους δύο δημάρχους ( όλα ανθρώπινα είναι!), για το έργο όμως που άφησαν πίσω τους, τόσο στον στον μύλο του όσο και στις φυλακές, αξίζουν ένα καλό λόγο και μια θέση στην μνήμη μας.
Με την ευκαιρία αυτού του σημειώματος, θα ήθελα να σχολιάσω και την εξαιρετική ευκαιρία που προσφέρεται στον δικό μας Δ. Παπαστεργίου, υπουργό σήμερα.
Πιστεύω πως από την θέση του και με τις δυνατότητες του, αξιοποιώντας και εφαρμόζοντας την Τεχνική Νοημοσύνη (Τ.Ν.) μπορεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε ‘’ έξυπνη χώρα ‘.’
Η Τ.Ν. είναι το επόμενο ιστορικό βήμα της ανθρωπότητας προς τα εμπρός, ανεξάρτητα από τις κραυγές των μεμψίμοιρων και των φοβισμένων.
Οι κοινωνίες που θα ενσωματώσουν, που θα κατέχουν και θα χειρίζονται την Τ. Ν. θα είναι οι επικυρίαρχοι στον κόσμο του εγγύς μέλλοντος.
Ευκαιρία λοιπόν και ανάγκη να μπει η Ελλάδα στους πρωτοπόρους χρήστες της Τ.Ν. , και οι επιγενόμενοι να λένε πως αυτό έγινε ‘’επί ημερών Παπαστεργίου’’.
