Η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες (για να αναφερθούμε στο πρόσφατο παρελθόν) έχει προσφύγει σε πολλές διαπραγματεύσεις κυρίως οικονομικής φύσης. Το έκανε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπραγματεύονταν τα Ευρωπαϊκά Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (τα “πακέτα Ντελόρ”) επιτυχώς, το έκανε και με την οικονομική κρίση ή αλλιώς ελληνική κρίση χρέους όταν προκειμένου να συνεχιστεί ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου από τις διεθνείς αγορές με χαμηλά επιτόκια οδηγηθήκαμε (εκ του αποτελέσματος ανεπιτυχώς) στον Γολγοθά των Μνημονίων..
Σε όλες αυτές τις διαπραγματεύσεις οι αντίστοιχες ελληνικές κυβερνήσεις προσδοκούσαν οφέλη και αντιστοίχως οι συνομιλητές μας ζητούσαν κάποιες αντιπαροχές. Λογικό, αν κρίνουμε υπό το πρίσμα όλων των οικονομικών σχέσεων ακόμη και των απλών καθημερινών μας.
Το ίδιο συμβαίνει και στις διακρατικές διαπραγματεύσεις που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική, με οριοθετήσεις θαλάσσιων ζωνών κ.ο.κ. Σε κάθε διαπραγμάτευση, κάθε σοβαρή κυβέρνηση γνωρίζει εκ των προτέρων -και είναι διατεθειμένη- να δώσει κάτι προκειμένου να πάρει κάτι άλλο που επίσης την ενδιαφέρει και την αφορά.
Στο θέμα των περιβόητων “διαπραγματεύσεων” της Ελλάδας με την Τουρκία (ήδη ανέκδοτο) καιρός είναι να τελειώνει το… παραμύθι. Όχι μόνο γιατί ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται ούτε στο παραμικρό να επιφέρουν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά κυρίως γιατί επιπλέον βλάπτει πλέον την χώρα μας ακόμη και η επίκλησή τους.
Εξηγούμαι:
Πριν δεκατέσσερις μήνες, όταν η Ελλάδα προσδοκούσε να κερδίσει χρόνο απέναντι στις κατ’ ουσίαν επιθέσεις της Τουρκίας (γιατί -κακώς- είχε βρεθεί απροετοίμαστη) ίσως τακτικώς να ήταν προς όφελός μας η επίκληση σε διάλογο. Σήμερα η κατάσταση είναι σαφώς διαφορετική, σε βάρος της Τουρκίας, σε όλα τα επίπεδα. Στο διπλωματικό πεδίο και μόνο το γεγονός ότι εμφανιζόμαστε να “συζητάμε” με τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν όχι μόνο του δίνει -έστω εικονικώς- σανίδα σωτηρίας, αλλά και του επιτρέπει την ίδια στιγμή να απειλεί ή να συνεχίζει ανέξοδα την επιθετική ρητορική του κατά της Ελλάδας.
Τι άλλαξε σε βάρος της Τουρκίας και του Ερντογάν σε σχέση με πέρυσι;
Ιδού:
– Έχασε τον στενό του φίλο στον Λευκό Οίκο και ήδη οι Η.Π.Α. διά του Μπάιντεν δεν διαπραγματεύονται καν την παραμονή των ρωσικών S400 στην γείτονα. Επιπλέον καθημερινές είναι οι αμερικανικές επικριτικές εκθέσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, για έλλειψη δημοκρατικών θεσμών κ.λπ. στην γειτονική χώρα.
– Η Γαλλία διά του Μακρόν βρέθηκε σε ευθεία (πολιτική) αντιπαράθεση με τον Ερντογάν με αφετηρία τον ισλαμοφασισμό και βεβαίως για τα συμφέροντά της που συγκρούονται με αυτά της Τουρκίας όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο.
– Η συμφωνία διευθέτησης (έστω και εν μέρει) της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου που ουσιαστικά απέκοψε το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
– Όλα δείχνουν πως και η Ιταλία αλλάζει (σε βάρος της Τουρκίας) πολιτική και καθόλου τυχαία ο Πρωθυπουργός της Μάριο Ντράγκι αποκάλεσε δικτάτορα τον Ερντογάν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, προκαλώντας σάλο στην γειτονική χώρα. Προχώρησε μάλιστα μιλώντας για κοινά συμφέροντα Ιταλίας, Ελλάδας, (εννοείται Γαλλίας) αλλά και Ισπανίας στην Μεσόγειο.
– Επίκειται το άνοιγμα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Τρίπολη και προξενείου στην Βεγγάζη (μετά από δέκα χρόνια) όπου και η λιβυκή Βουλή που θα κληθεί να αποφασίσει για το νόμιμο ή όχι του Τουρκολιβυκού “μνημονίου”.
– Η “αφωνία” της Μέρκελ σε όλα τα παραπάνω δείχνει πως η Γερμανική (προς όφελος της Τουρκίας) παρεμβατικότητα έχει εξαντληθεί.
Δεν υπάρχει λοιπόν ουδείς λόγος να “συζητάμε”. Γιατί όπως προανέφερα όταν διαπραγματεύεσαι με κάποιον είσαι διατεθειμένος να δώσεις κάτι κι εσύ, πέραν του γεγονότος πως τον νομιμοποιείς ως συνομιλητή σου. Εκτός αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι διατεθειμένη να δώσει -κατ’ ουσίαν- το φιλί της ζωής στον Ερντογάν, πράγμα που το θεωρώ αδιανόητο για οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Υ.Γ. Το… επεισόδιο με την όρθια Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δείχνει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) πως ο Ερντογάν έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο της κατάστασης. Δεν το έκανε τυχαία, καθώς ήθελε να δείξει στο εσωτερικό του ακροατήριο το πόσο… υπολογίζει την Ε.Ε. (παρόλο που την ίδια στιγμή ζητά την οικονομική στήριξή της). Του βγήκε και πάλι μπούμερανγκ όμως, καθώς, εκτός του γεγονότος πως έγινε θέμα διεθνώς, λίγα 24ωρα μετά ήλθαν οι δηλώσεις Ντράγκι. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω εκτός από Πρωθυπουργός είναι μέγιστος οικονομικός παράγων της Ε.Ε. και της Ιταλίας, οικονομικού στυλοβάτη της Τουρκίας μέχρι σήμερα…
